Gedichten

[p. 48]

Clande de Clerck
Aen zijnen vrindt Guil. van Nieuwelandt op zijn Poëma van den Mensch.
1621.

Een wijs verstandigh' man en can tot zijnder eeren
niet beter doen, dan dat zijn wercken ander leeren,

want laet hy by zijn selfs zijn wijsheydt al vergaen,

hy wordt een dorren boom, slecht, zonder vrucht gelaên:

zijn hoofdt en is niet weerdt de gaven groot te draghen,
om dat geen meer dan hy daer in en schept behaghen.

Wanneer den snellen tijdt hem bringt in stervens noodt,

het sterft al med' met hem, en 't blijft voor eeuwigh' doodt.

Maer eenen man, waer in de wijsheydt is ghegheven,
en die sulckx onder 't volck wil deelen en doen leven;

dien tooght, als hy zijn const elck mildelijcken gheeft,

dat hy 't voor ander meer dan voor zijn selven heeft.

Hy 'n is alleen maer 't vat vol in-ghestorte gaven
van 's hemels milde jonst, ons elcken med' te laven,

ick meen te laven soo dat elcken onder-wijst,

en dat hem over-blijft is dat m'hem eeuwich prijst.

[p. 49]

 

Zoo doet ghy Nieuwe-land', want u begaefde sinnen

 

en willen anders niet dan t'onser leer beghinnen

 

een werck, een deuchdich werck, dat ons te recht bescheydt

 

het leven en de doodt, en 's weereldts ydelheydt.

 

Dees gaven in-ghestort doet gy ons mede smaken,

 

en wilt ons anders niet dan wijs verstandigh maken:

 

ghelijck ons Moyses leert met dese woorden cort;

 

ghedenckt u sterven opdat ghy verstandigh' wordt.

 

Dus wie dit boeck deur-siet, 't welck ghy comtons beschencken,

 

ten minsten als hy 't leest, hy sal op 't sterven dencken.

 

Soo dient dan uwe gaef tot wijsheydt en verstandt,

 

't welck ons gedachte dwingt naer 't ander Nieuwe-landt.

 

En soo de goede vrucht uut Nieu-lant comt gheresen,

 

bequaem wilt een Nieu-lant voor 'tander nieuwe' wesen:

 

ick meen het Nieuwe-landt, bevrijdt van druck en pijn,

 

en daer wien datter comt, gherust en saligh' zijn.

 

Veel weerdigh' schilder cloeck, ghy hebt ons doen verwildert

 

met u gheleerdt pinceel const-rijckelijck gheschildert:

 

waer in ons simpelheydt wel te bemercken staet,

 

end' uwe groote const, die 't al te boven gaet.

 

ô Vrucht-baer Nieuwe-landt! gheen tongh en can u loven

 

van die beneden zijn, ten waer sy quaem van boven

 

hier uwen lof voldoen, want ghy gheneghen zijt

 

niet om u eyghen baet, maer meest om ons profijt.

Dit gedicht is gedrukt vóór Poëma vanden Mensch, inhoudende d'ijdelheydt des werelts, d'ellende des levens, ende ruste des doodts beschreven door Guilielmum van Nieuwelandt. Antwerpen, by Guilliam van Tongheren, 1621; in-4^o, bl. 10-11