|
| |
| |
| |
Ode
Ter eeren van den wijsen, voorsichtigen ende raedrijcksten Mr. Joos Grietens gheoorlofdt in beyde de Rechten, Prince van de Redenrijcke gilde van O.L. Vrauwe van Alsenberghe, gheseydt Lichtgheladen, binnen Ypre, den ven September 1621; op sijn spreekwoord:
ô Mensch, zijt cloeck ghesindt om wederstaen u sinnen;
want die sich self verwint, sal dobbel winningh' winnen.
ô Rechtgheleerden Prince vroedt,
wat leeringh, wat vermanen goedt,
ghy hier elck mensche gheven wilt
met uwen schoon beschreven schildt.
Hierdeur betooght ghy wel oprecht,
dat ghy gheen philosophe slecht,
noch simpel rechtgheleerd' en zijt,
maer vol van gheest, die ons verblijdt.
Want, daer ghy med' ons hebt vereerdt,
seer veel in weynigh schrijvens leerdt;
waert, dat elck mensch sijn eyghen mensch
verwon, wy souden, naer ons wensch,
| |
| |
de gulden eeuwe weder sien;
een yeghelick sou recht gheschiên;
gheen onrecht sou dan zijn verschoondt,
deughdt ware recht, met recht gheloondt,
men zou niet houden met gheweldt
een anders landt oft goedt oft gheldt:
d'een soude gheven onghestoordt
den ander, dat hem toebehoordt;
des mensches loop in 's weereldts baen,
sou dan ghedeurich rechte ghaen.
Niet te vergeefs hebt ghy ghespoeydt
u sinnen, en u hoofdt ghemoeydt,
ô Princ', om als een meester wijs
in recht gheleerdt, elck onderwijs
te gheven, om te kennen Godt,
sijn wet en recht en sijn ghebodt:
of om te kennen 't recht beset
van ons Atensch' of Romsche wet.
Neen, deur u wijsen woorden kort,
hier elcken onder-wesen wordt,
dat, wie hem selfs verwint, dat 's claer,
die weet de Rechten allegaêr.
ô Bellus, en ghy Nembrots saet,
en ghy, Chodorlahomor quaet,
en ghy Prometheus boos gheslacht,
waerom en hebt ghy niet u cracht,
als helden vrom, te werck gheleydt,
om wederstaen u sin'licheydt,
eer ghy ter weereldt had ghevoerdt
den Godt, die 't al deur vreese roert:
die met een ander strijdt verwoedt,
als reghen stort het menschens bloet.
| |
| |
Had elck gheweest, waer noch ter tijdt
clck besich met sijn eyghen strijdt,
den wreeden Mars en sijn ghepijn
en soude niet ter weereldt sijn.
Laet dan, ô Menschen altemael!
het snijdend yser ende stael,
en neemt niet van den donder-Godt
sijn vier, sijn cracht, noch sijn ghebodt;
om te verslaên een groot ghetal
van menschen, in dit aerdtsche dal;
en comt soo niet elcander by,
en bauwt gheen stadt om wesen vry,
casteel, noch schans, noch gheen bedelf;
maer om weêrstaen u selven self,
neemt aen, soo langh als ghy hier leeft,
de wapens, die ons Princ' ons gheeft.
Stelt selfs in u selfs inghewandt
de liefde, voor nijdts wederstandt;
den aerbeydt, teghen het ghemack;
en tegen 't eten, 't vasten swack;
het swijghen, teghen 't veel ghesnap;
't uytdeelen, teghen 't ingheschrap;
de reden, teghen uwen sin;
de sorghe, teghen traech beghin;
de woelingh, teghen sachte rust;
dat oock 't ghedult de gramschap blust;
sijt teghen giericheden mildt;
dat oock 't vergheven 't wreken stilt.
Strijdt soo, ô Mensche! t' aller eeuw,
ghy sult u en den helschen leeuw,
verwinnen, soo ghy clouck ghesint,
verwonnen self u self verwint.
|
|
Auteursrechtvrij