Gedichten

[p. 26]

Liedeken van 't innemen van Praghe,
als de vieringhe t' Ypre is gheschiet, 1620.

[Christi ghem]eente looft den Heere,
[doet] hem eere
[om] sijn onghemeten goet,
['t w]elck hy tot de ketters schade,
[uu]t ghenade,
[ae]n zijn Christen kercke doet.

Zoomen nu can claer vernemen
uut Bohemen,
dat daer zijn rechtverdicheydt,
op die van hem zijn gheweken
is ghebleken
en zijn hulp ons geest bereydt.

Uut de groote stadt van Praghen
ziet men jaghen,

[p. 27]

 

deur ons krijghers groote kracht,

 

al de kettersche dienaren,

 

die daer waren

 

van den boosen voortghebracht.

 

 

 

Wilt dan beven en u schamen,

 

ketters t' samen,

 

dat ghy teghen ons vergaert;

 

merkt, dat Godt de Romsche moeder,

 

als behoeder,

 

altijdts voorstaet en bewaerdt.

 

 

 

Romt ghy, dat wy moesten vlieden

 

voor ulieden

 

eenen tijdt, dat is ghedaen;

 

Godt heeft om ons groote sonden

 

u ghesonden,

 

als een roede om ons te slaen.

 

 

 

Maer zijn toorn is al verdwenen,

 

en verschenen

 

is op ons zijn hulpe groot,

 

waer mê dat wy winnen steden,

 

[door] ghebeden,

 

[die w]y deden inden noot.

 

 

 

Dinckt nu, dat hy sal met schanden

 

gaen verbranden

[p. 28]

 

zijne roede, 't welck ghy zijt,

 

zoo ghy hem noch wilt verdrijven,

 

ende blijven

 

ongheloovich t' aller tijdt.

 

 

 

Ziet ghy niet, dat al u saken

 

niet en maken

 

dan u landen vol gheschil;

 

laet dit roepen en u leeren

 

om te keeren,

 

daer men woont in vrede stil.

 

 

 

Laet oock u hooverdich rommen,

 

wilt al kommen

 

om te leven naer het woordt;

 

wilt Godt en den keyser gheven,

 

al u leven,

 

alles wat hem toebehoort.

 

 

 

Laet den Palatijn al duchten,

 

vreesigh vluchten,

 

want zijn macht nu is gheschent;

 

die Godts kercke teghen strijden

 

en benijden,

 

krijghen zulck een schandigh eyndt.

 

 

 

Want haer vorsten zijn te machtigh;

 

zijt ghedachtigh

[p. 29]

 

hoe Bohemen is ghesteldt;

 

die ghy konyngh had vercoren,

 

heeft verloren

 

Praghen, t' hoofdt, landt, slach en veldt.

 

 

 

Dit doet ons den geest verlichten

 

ende dichten

 

over 't winnen, een nieu liedt,

 

van ons Lichtgheladen zinnen,

 

't Ypre binnen,

 

als de vieringh es gheschiet.