Bruylof-liedt
Ter eere vanden Eersamen Joos Rebault, trauwende met Jonckvrauw Johanna Hovelyngs, den XXVIIen van April 1620.
Vliedt wegh nu, Boreas, met uwe grijse haren,
en laet de moeder oudt haer nieuwe vruchten baren;
want uwen winter heeft vast hoogher zijnen gangh;
hy maeckt u nachten cort end' oock sijn daghen langh.
Het snel-ghevlerckt ghetal, met helder lude kelen,
die commen ons den slaep, van u ghewonnen, stelen;
het wol en harigh vee vermeyden in het groen,
afscherren 't uwer spijt 't ghen', dat ghy wilt verdoen;
en Flora soete cracht comt lievelick vertooghen,
vervollend' ons met reuck en met vermaeck in d'ooghen.
Een nieuwe Flora schoon spruut ook tot eer en lof
in desen Hovelyng' oft aenghenamen hof,
den hof, die van te voor in eenicheydt was staende,
den hof, die in haer selfs was vruchteloos vergaende,
waer in men niet en sagh' der lenten soete jeught,
noch oock den rijpen herfst, en schoon al sonder vreught;
maer hier is Hovelyng' een bauwer toeghecommen,
die haer besaeyen wil met vele schoone blommen,
| |
't schijnt dat hy d' aerde goedt in Hovelyng' beschaudt,
waerdoor tot sulck een vreught hy desen hof Rebaudt.
En heeft met dese lent sijn liefd' haer overgoten,
en met sijn rechter handt haer ront-om oock besloten
met eenen stercken bandt, die niemandt en can scheen,
ten sy den binder selfs de zelve breeckt in tween.
Hier med' wil hy den hof bevrijden en bewaren,
om door sijn bauwen goedt haer vruchten te vergaren.
ô Bauwer! bauwdt dan wel end' uwen hof besaeydt
niet anders dan met deught, dat Godt de vruchten maeydt,
end' om van uwen hof de spruyten te beclijven,
rondt staend' aen uwen disch, als planten van olijven,
waer in den Hovelyng' moet nerstich, t' allen tiên,
het oncruyt werpen uut en oock haer selven wiên.
Ghy siet, den somer comt, de velden cleeden groene,
het selve staet u toe, schoon Hovelyng', te doene!
neempt vry het bloeyen aen, end' uwe vruchten baert,
den bauwer is met u, en ghy met hem ghepaert.
Wilt met der lenten tijdt te samen dan beginnen,
om eenen rijpen herfst in 't hemels hof te winnen.
Wat is doch meest ghebreck in 't hof, als eenen man,
die met sijn schup of spae wel lustigh bauwen can?
Dus, hof, sijt wel gherust, want lijdt ghy noot van delven,
oft van den bauwers werck, ghy hebbet aen u selven;
siet, desen bauwer clouck sal, dynck ick, doen naer raet
licht delven inden hof, daer 't sochte binnen gaet.
En voor sijn delven dan en aerbeydt sult gy draghen,
de neghen maenden lang, een vrucht naer sijn behaghen,
't wclck rijpe sijnde, dan sal boeten uwen druck.
Hier med' is u ghewenscht: het leven lanck gheluck.
|
|
Auteursrechtvrij