Ghepresenteert aen Hooftman, Prinche, Gouverneurs ende Gildebroeders vande Redenrijcke gilde ghenaemt de Roosieren, onderhouden binnen Ypre, van Hooftman, Prinche, Gouverneurs ende Gildebroeders van de Redenrijcke gilde van Onse-Lieve-Vrouwe van Alsenberghe, gheseydt Lichtgheladen, den eersten September 1619.
't Is nu den zoeten tijdt, die menigh' doet verblijden,
want vrede baert de deught en stellet quaet ter sijden;
't is nu den schoonen dagh, die langhe was verwacht,
't is nu dat nijdicheydt verliest zijn meeste kracht.
De Goden commen nu besitten onse stede,
die haer goed' eensaemheydt ons milde deelen mede:
het schijnt dat jonsticheydt nu alles overheert,
en dat den tijdt en 't jaer gheheel is omghekeert.
Den onvruchtbaren herfst, die kruden, blaên en botten
deur hare tranen val doet smelten en verrotten,
't schijnt dat hy haer verquickt en dat zy t'haerder vreught
gheheel ghesopen heeft der lenten zoete jeught:
want ziet, zy doet ons nu zeer jeughdelick voort-kommen
twee spruten groot gheacht, twee lievelicke blommen,
de Roose bloesend root, wel-rieckend, wijdt ontdaen,
komt by de Koren-blom' om een verchieren staen.
't Schijnt dat den hemel schoon beschikt en zulckx begeerde,
dat zy dus groeyen op uut d'Helichonsche eerde,
[pagina 8]
[p. 8]
zoo dan in onse stadt, in 't schoon West-Vlaenderlandt,
den gulden eeuwen tijdt schijndt dienstigh voor de handt.
Den dorren droeven herfst, in stede van verrijpen,
zy doet dees blommen twee haer jeught en bloeyen grijpen,
haer jeught, seg ick, haer jeught, die zulcke blommen heeft,
dat zy der Goden choor een lust om plucken geeft.
Dit doet d'eendrachticheydt, als nu zijnd' eerst begonnen,
waer van elck vele deught en weldaet heeft ghewonnen,
het staet elck hoofdt te doen tot vrede zijn ghebodt,
want daer de vrede blijft, daer woont ghedeurigh Godt.
Dus wie haer liefde goet niet vast en houdt volherdigh,
die wensch ick vry te zijn zoo cleen en zoo onwerdigh
dat zijne blom verdort, met al haer schoon ghewas
en worde niet gheacht ghelijck zy voormaels was.
Maer die den vreden-tijdt, de welck ons is ghegeven,
wel waerneempt, ende blijft in groeyen en in leven,
die wensch ick, dat den dauw der deughden haer zoo treft,
Auteursrechtvrij