Gedichten

[p. 9]

Clucht-Dicht

Op de verkiesinghe van d'her Jan Meese, Prinche vande Reden-rijcke Gilde van Onze-Lieve-Vrauwe van Alsenberghe, gheseyt de Licht-gheladen, onderhouden binnen Ypre.

Siet desen voghel snel, die niet en laet bedrieghen,
zijn ooghen noch verstandt; ziet waer hy nu gaet vlieghen:

al op Parnassus top hem princelick verheft,

en al der boomen standt in hoogt' verr' overtreft.

Siet waer hy nu zijn aes wil soucken en gaen halen,
in 't midden vande locht in Phoebus gulde salen;

opdat hy meer en meer den wasdom ons bereydt

end' als een Meese broet in overvloedigheydt.

Hy gaet ons pluum-ghemeen als Prinche nu bestieren,
dus laet ons zijnen dagh met veel ghenouchte vieren;

Godinnen drie mael drie, compt t'samen hant aen hant

becleedt u leden licht met plumen t'elcken cant:

singht eenen nieuwen sangh, compt vreughdelick al danssen
en bringht ons lauwer-hoên en koren-blommen cranssen:

bringt uwe moeder med' in 't Ypersch vreughdigh dal,

opdat s' ons Prinche gheeft den schoonsten hoet van al.

[p. 10]

 

Ghy Alsenberghers licht, waer voren zout ghy rumen?

 

want uwe Meese broet noch versche nieuwe plumen,

 

die Fama wil becleên, om vlieghen verr' en naer,

 

dat 's, over al het lant u maeckt heel openbaer.

 

Wie zal de plumen schoon met redene misprijsen?

 

zy connen vander aerdt ons voeten doen oprijsen

 

om vlieghen naer de locht, daer al de groote Goôn

 

der aerden swaren damp en nevel zijn ontvloôn.

 

Dus zijn wy Licht-ghelaên, en leven wel in rusten,

 

want hebben wy ghebreck, wy halen ons belusten;

 

ons plumen draghen ons, ghedreven door den gheest,

 

tot daer wy ons behoef becommen onbevreest.

 

't En es ons geenen noot te langhen, noch te wachten

 

naer eenen soeten dauw', ghebroet uut koele nachten;

 

wy halen, dat ons voedt, den wech is ons ghebaent,

 

de macht ghebreeckt ons niet als 't onsen wil vermaent.

 

Aensiet den oyvaer cloeck, die niet en wil vervaren,

 

te vlieghen langhen tijdt verr' over dulle baren,

 

tot dat hy compt in 't landt daer Phoebus overheert,

 

en daer den sueren tijdt in zomer is verkeert;

 

de plumen draghen hem, zoo doen zy van ghelijcken,

 

dat wy den sueren aerdt van nijdicheydt ontwijcken,

 

om leven wel versaemt in vredich wesen zoet,

 

dat altijdts baert de deucht, die niet en gheeft dan goet.

 

Den plumen-dragher dan is ons Princ' uutvercoren,

 

opdat w'hem volghen naer, hy vlieght ons heden voren:

 

hy maeckt den wech ghereet om bringhen t'elcken keer

 

zijn onderdanen al tot hooghen lof end' eer.

 

 

 

1619.