Bruloft-Liet.
Ter eeren vanden Eerbaren Michiel vande Werve, trauwende met Joncvrau' Kathelijnne Bambeke, upden vijf-en-twintichsten Novembre 1618.
Het is een groot verdriet en pijn in 's menschen leven,
daer d'ongherusticheydt hem mede wordt ghegeven,
als hem den mensch hier vyndt verkeert, ghevallen af
van 't gene, dat hem eerst veel vreughdt en ruste gaf.
Als hem den mensche vyndt verstorven en verloren
van 't liefste, dat hy heeft ter weereldt eens vercoren,
twee commen dan met hem beclaghen 't ongheluck,
't verlanghen en 't gheween, ghezusters van den druck.
Hem dinckt, hy is van al verdwenen en verlaten,
hem dinckt ter weereldt niet en can zijn herte baten;
't verlies dinckt hem soo groot en 't wordt veel meer gheacht
dan boven alle troost en al haer woorden cracht.
Terwijl den mensche dus vast besigh is in 't treuren
en dat hem d'eerste vreughdt compt weder te ghebeuren,
| |
als hy 't goet weder-crijcht verloren deur den tijdt,
dat d'oorsaeck van sijn pijn hem weder maeckt verblijdt,
dan zal sijn herte en geest zoo vele vreuchden tooghen,
dat zijner ooghen vloet vergaen zal en verdrooghen;
de zinnen zullen hem gans worden omghekeert,
dat daer het rauwich zijn niet meer en overheert.
Den eersten langhen tijdt, die hem was tot verdrieten,
die zal dat licht voorby, deur vreughdt ghedreven, schieten,
veel rasscher dan hy 't meent, tot zijn bestemde eur,
en zoo met bly ghelaet zijn leven bringhen deur.
Het zelve ziet men nu hier merckelick gheschieden,
deur Hymeneus raet, aen dees ghemelde lieden,
die deur dit schoon hanquet elck maken wel bekent,
dat drucks ghedachten al twee herten zijn ontwent;
want, dat hier d'eene crijcht met d'anders welbehaghen,
dat is, dat elck verloos in zijn verleden daghen!
d'Een windt deur liefden weer, 't geen dat hy eerst ghewan,
d'een traudt zijn tweede wijf, en d'ander tweede man;
maer dat elck eerst verloos, en wil ick niet verclaren,
dat het quam by ghebreck van qualick te bewaren,
en quam oock niet deur haet noch deur verkeerden lust,
noch deur vernoeghens aert, die alle liefde blust;
maer 't was den vollen tijdt en 't was den wil des Heeren,
want al, dat zoo ghebeurt, en can geen mensche keeren.
Nu dan het Werven-houdt herneemt zijn eerste jeucht
en plant hem op de vloet van d'aenghename vreughdt;
was hy zijn voetsel quyt, zoo was hem van ghebreke
der liefden zoeten stroom van zijn beminde Beke,
die al, wat dat hy heeft, zijn wille 't onderbryngt,
en met haer waterloop zijn wortel ommeryngt,
op dat hier naemaels mach noch deur haer jeughdigh vloeyen
met zaet van Werven-houdt olijve-bloemkins groeyen,
| |
die tot hemlieden eer en tot hun scheppers lof
vermeerderen 't ghewas van 't hemels eeuwich hof.
Dees Werve-boom, gheplant by zijn Bambeke werdigh,
die staet voor Godt bereydt voor zalich en rechtverdigh,
indien de Beke vloeydt en hem ghedeurigh voet
met vrede naer Godts woordt, in christelicken vloet;
maer dat zy nerstigh past, dat zy haer zoete gaven
den boom niet en onthoudt van mindelick te laven,
opdat hy by ghebreck van voetsel niet en drooght,
maer dat hy deur haer jonst hem altijdts jeuchdigh tooght.
Dat oock den overloop van wreedtheydt ende tooren
den boom niet aen en compt verdrucken en versmooren;
maer 't deughdigh lieflick nat moet altijdts zijn bereydt
om verschen 't booms behoef in aller matigheydt;
het staet den boom dan toe op zijn seysoen te passen,
dat hy zijn tacken doet tot inden hemel wassen,
opdat de Beeck den boom zoo goede vrucht beclijft,
die in 't beloofde lant voor eeuwigh groene blijft.
Ghejont deur de Reden-rijcke gilde van Maria van Alsenberghe, gheseydt Licht-gheladen. |
|
Auteursrechtvrij