Herinneringen en ontmoetingen

Van Brussel naar Antwerpen.

Zal ik u van de overige publieke gebouwen van Brussel iets zeggen? Van de boulevards, van l'Allée verte en de schoone omstreken spreken? Zoo vele schrijvers hebben dit vóór mij zoo goed en zoo punctueel gedaan, dat ik u met eene nieuwe beschrijving niet lastig wil vallen. Het deed ons leed, dat de tentoonstelling van schilderstukken, enz. nog niet geopend was; zij zou eerst eenige dagen later geopend worden, en de tijd liet ons niet toe, om zoo lang binnen Brussel te vertoeven. -

‘Mijn Heer Bovie! de rekening.’

Aan ons verlangen werd voldaan; wij waren dubbel over den goedkoopen prijs van alles en de bediening tevreden, zoo dat wij onze landgenooten, als zij Brussel mogten bezoeken, niet genoeg het Hôtel de Braband kunnen aanbevelen. Tegen half elf kwam de omnibus, om ons naar den spoorweg te brengen. Alles ging weer even goed en spoedig in zijn werk; van tijd tot tijd hielden wij stil, en nieuwe passagiers werden opgenomen en bij ons op

[p. 211]

een der lange banken gestopt. Telkens als een vreemd personaadje in den omnibus kroop, zette de conducteur den wijzer zijner klok een nummer verder, waardoor altijd het aantal passagiers zigtbaar was. Onder weg moesten wij eene halve franc betalen; dat was eene moeijelijke zaak, vooral voor ons, die aan den snellen en hortenden vaart van eenen omnibus nog niet gewoon waren. Wij verloren in den wagen geenen halven cent, en kwamen gelukkig aan den spoorweg.

Hier heerscht dezelfde drukte en beweging: een groot aantal passagiers, die naar Antwerpen, Gent, Brugge, Ostende, Leuven of Luik willen; velen komen te vroeg, en amuseren zich, met de locomotieven en gebouwen in oogenschouw te nemen; anderen komen te laat, zetten een zuur gezigt, vragen vijftig maal hoe dit mogelijk is, daar hun horlogie goed gaat; loopen, nu men niet meer op hun vragen acht geeft, naar buiten, en kijken den weg op, of zij den trein nog zien, die reeds een kwartier vertrokken, en dus al twee uren van hen verwijderd is. De spoed, waarmede men reist, maakt de menschen zoo ongeduldig, dat zij zich zeer ongelukkig achten, wanneer zij slechts drie uren moeten wachten, eer zij weder kunnen vertrekken. -

Wij kwamen bij tijds aan, namen bezit van onze plaatsen, vertrokken klokslag elf uur, en waren, eer wij zulks konden vermoeden, te Antwerpen.

‘Waar logeren de Heeren?’

‘In het Hôtel des Paijs-Bas, bij Charle-Jansens.’ -