Herinneringen en ontmoetingen

Boxtel en mijne Vrienden.

Naauwelijks heeft men het dorp Vught verlaten, of de toren van Boxtel verheft zich boven boomen en gebouwen en duidt het oord aan, waar een der voornaamste dorpen van Noord-Braband ligt.

Tegen zeven uur verliet ik de postwagen en stapte voor het logement de Fortuin bij Jan Offermans af. Wie Boxtel kent, kent het logement de Fortuin; de officieren van ons leger hebben er meest allen gedineerd, de onderofficieren hunne kannetjes bier

[p. 7]

gedronken; de soldaten het smaakvolle huis, waar zoo veel goeds te krijgen was, aanschouwd, maar zijn zelden, uit eerbied voor hunne supérieuren, de herberg binnengetreden.

De meeste mijner Boxtelsche kennissen en vrienden, mijn oude krijgsvriend de Ruijter uitgezonderd, zaten voor het logement de Fortuin. Het was voor ons een groot genoegen, elkander weder te zien; wij hadden elkander zoo veel te vertellen; de herinnering aan vroegere gebeurtenissen deed ons zoo hartelijk lagchen; de visscherij was nog in volle werking, en binnen weinige dagen zou de jagt geopend worden.

‘Daar komt uw vriend de Ruijter aan, Clemens!’

‘Goeden dag, mijne heeren!’

‘Bonjour, majoor!’

Ik reikte mijnen grijzen vriend de hand toe. Sprakeloos drukte hij dezelve in de zijne; zag mij met verwondering aan, en scheen mij niet te herkennen.

‘Kent gij mij niet meer, oude vriend de Ruijter?’

‘Mijn hemel, Clemens, zijt gij het?’

‘Levensgroot, zoo als gij ziet, maar zeer veranderd.’

Tranen vloeiden uit de oogen van den braven krijgsman.

‘Kom, kom, vriend! alles zal weder te regt komen; het is mij aangenaam u wel te zien, ik blijf twee dagen te Boxtel, en vestig voor dien tijd mijn kwartier in uw huis.’

‘Wel zeker, Clemens, want:

‘Waar kan men beter zijn dan bij zijn beste vrienden?’

‘Goed zoo; ik hoor met genoegen, dat de vreugde

[p. 8]

u niet heeft verlaten; dat moet ook niet. Altijd het hoofd boven water gehouden.’

‘Lustig gezongen en een oog in het zeil, als de wind gunstig, pal gestaan en zich ferm gehouden, als hij tegen is. Ik zeide dit altijd tegen mijne jongens, toen ik op mijn eigen schip, de Moor, kommandeerde. Kerel, dat was een vaartuig! Ik had u toen wel eens vierentwintig uren aan boord gewenscht.’

‘En waarom?’

‘Dan hadt gij mij in mijne fleur gezien.’

‘Wel, vriend! ik feliciteer u wel, want ik ontmoet u grooter dan ooit.’

‘Hoe bedoelt gij dit?’

‘Als kapitein heb ik u verlaten, als majoor mag ik de eer hebben u weder te zien.’

‘Gij maakt complimenten, Clemens!’

‘In ernst niet.’

‘Ook ik kan niet nalaten, u mijn compliment te maken.’

‘En waarover?’

‘Als meester van Gemonde heb ik u verlaten, als auteur heb ik de eer u weder te zien.’

‘Ik word beschaamd, vriend de Ruijter.’

‘Ik geloof, dat gij trotsch zijt.’

‘Wie zou zulk een compliment niet trotsch maken?’

‘Allons, vriend! op dek, en naar mijne woning gesukkeld; ziedaar mijnen arm.’ -

Het mogt waarlijk een feestdag genoemd worden, toen ik mij te midden mijner Boxtelsche vrienden bevond. Vrolijk ontkurkten wij de flesch, en het ‘welkom in ons midden’ galmde door de kamer.

[p. 9]

‘Daar hangen de zaakjes, Clemens.’

‘Welke zaakjes?’

‘Ziet gij dat netje niet?’

‘Ik begrijp u.’

‘Daar zit, op uw verlangen, het nummer van het Leeskabinet in, waarin gij onze snoekenvangst beschreven hebt; naast het net de kop van het beest. Maar weet gij wel, dat gij of de zetter u nog al redelijk vergist moet hebben?

‘Ik heb den brief, waarin gij mij dit meldt, bij mij. Mag ik hem het gezelschap voorlezen?’

‘Waarom niet? Hij bevat geene geheimen.’

Ik haalde mijne portefeuille voor den dag, nam den brief uit dezelve? en las het volgende voor:

Beste Clemens!

Ik dank u hartelijk voor het toegezondene exemplaar van het Leeskabinet. Wij hebben, na de lektuur van uw verhaal hartelijk gelagchen. Het herinnerde mij aan een der gewigtigste voorvallen uit de jaren van onzen vriendschappelijken omgang. Een ieder moest het boek ter lezing hebben, want onze vangst had in Boxtel époque gemaakt, en was dus wel waardig om in het geheugen teruggeroepen te worden.

Mij dunkt ik zie u nog met den Amsterdamschen jongen duiken, en den Duitschen korporaal een paar emmers water innemen. De snoek heeft ons veel moeite gekost, maar wij hebben overwonnen, en den vorst der Boxtelsche wateren in triumf het dorp binnengevoerd.

Ik moet u echter op eene zaak opmerkzaam ma-

[p. 10]

ken. gij of de drukker moet eene kleine fout begaan hebben; ik wil dit het liefst aan den laatsten toeschrijven. De getallen moeten anders om staan, want de snoek woog drie en twintig en geen twee en dertig pond.

Het was intusschen, zoo als gij wel zegt, een monster van een dier.

Leef regt gelukkig, Clemens! groet uwe vrouw van mij en omhels voor mij uwe kleinen,

Uw Vriend, enz.

De snoekenkop en het netje werden voor den dag gehaald en op tafel gelegd; de glazen boordevol gevuld.

‘De wakkere vangers van den grootsten snoek, die immer de wateren van Boxtel hebben opgeleverd! riep vriend Buddemeijer uit.’

Wij stieten vrolijk aan, en ledigden onze glazen.

Tot laat in den nacht bleven wij aan het keuvelen, want bijna elk voorwerp, dat ik in de kamer van mijnen braven vriend zag, wekte nieuwe herinneringen op. Twee voorwerpen echter miste ik: de kunstrijke poedelhond en de porceleinen pijp, waarop koning Frits te paard was afgebeeld, en waaruit majoor de Ruijter dagelijks rookte.

‘Waar is Moetje, uw getrouwe poedel, majoor?’

‘Hij is gedeserteerd, Clemens. De Belgische revolutie heeft zijn kop op hol gebragt, en op een goeden morgen is hij met de jagers opgerukt.’

‘Het is jammer.’

‘Wel jammer; het was een vrolijk dier.’

‘Hij kende alle militaire evolutiën; hij stond op schildwacht, sloeg aan; liep, als een bezetene, wan-

[p. 11]

neer men zeide, dat de Kozakken aanrukten, maar stond pal en liet een inwendig gebrom hooren, wanneer men hem waarschuwde, dat de Franschen in aantogt waren. Hier is een stuk brood van een heer, Moetje! de hond zag rond, maar raakte er niet aan. Het is van een soldaat, Moetje! het dier hapte het op.

‘Het is waarachtig waar, Clemens! wat gij zegt.’

‘O, ik zou nog vele kunstjes van hem kunnen vertellen. Weet gij wel, dat gij mij eens des middags op een eendenbout had genoodigd, en dat Moetje denzelven voor ons had opgepeuzeld?’

‘Och, dat was ook zijn eenigst gebrek.’

‘En waar is uwe pijp met den ouden Frits?’

‘Ik heb haar op retraite gesteld, Clemens; zij had hare jaren uitgediend, en haakte naar rust. Nu gebruik ik haar op hooge feestdagen: op den dag van Waterloo en als vader Willem verjaart.’

Middernacht riep ons ter ruste; den volgenden morgen bezocht ik den predikant, den onderwijzer en nog enkele andere vrienden. In den namiddag kwam de diligence van 's Hertogenbosch naar Eindhoven te Boxtel aan, en in dezelve bevond zich mijn vriend de geneesheer den Dooren de Jong, die met mij het togtje door België zou volbrengen. Zijne komst was mij bijzonder aangenaam. Ik zeide vaartwel aan mijne Boxtelsche vrienden; nam een droevig afscheid van den ouden braven majoor: wij zouden elkander welligt in dit leven niet wederzien, altans geene snoeken meer vangen, noch vrolijke uren op de vinkebaan doorbrengen.