Clementine

XIX.

Den dag dat Louis Charles Gérard Parmentier begraven werd, hebben ze Clementine weggevoerd naar het krankzinnigengesticht te Melle bij Gent. Daar zit zij nu. Zij leeft er in een afgescheiden paviljoen van zachtaardige krankzinnigen, een zevental vrouwen onder de hoede van Zuster Anyse, zij doet heel gewoon, werkt mee, en het is enkel als zij begint te vertellen van haar fortuin, van haar kasteel, en dat zij een bedrogen jonge dochter is, dat ge kunt merken hoe stapelgek ze eigenlijk is.

Van tijd tot tijd komt zij uit haar kamertje in de gemeenschappelijke zitkamer, waarop al de deuren uitgeven, opgetooid, uit de nagelaten kleeren van madame Parmentier zaliger, met een oude japon, tot

[p. 100]

op den draad versleten, en met een ouderwetsch hoedje op haar grijs hoofd. De eerste keeren schrokken de andere krankzinnige vrouwen toen zij haar zoo zagen verschijnen, als een dame, maar ze waren er spoedig aan gewend. Clementine zet zich dan op de bank te midden van de anderen, zij knikt voornaam naar links, knikt voornaam naar rechts, met een fijn mondje, en zegt met zachte stem: ‘Oui madame!.... Certainement madame!....’ De anderen hebben dat gauw van haar afgeleerd, vinden het zeer deftig, en zoodra Clementine nu verschijnt in haar dameskleeren, spoedt zich elk van hen naar haar kamertje, en komt terug, de eene met een kleurigen lap of met een stuk gordijn om het hoofd, de andere met een beddesprei om de schouders, met den overschot van een verneuteld hoedje op het hoofd, en met zeven zitten ze daar, drie op de eene bank, met Clementine in het midden, en vier op de bank daar vlak tegenover. Zij wachten in spanning, met de vreemde kinderblikken op Clementine gericht, tot deze naar links en rechts buigt en zegt: ‘Oui madame!.... Certainement madame!....’ en dan herhalen ze allemaal samen, deftig het hoofd buigend naar elkaar toe, zachtjes, met een tootmondje: ‘Oui madame!.... Certainement madame!...’

Geen enkele van die vrouwen kent Fransch.

[p. 101]