Clementine

XVII.

Daarmee is mijn verhaal ten einde. Er blijft nu nog alleen over: Clementine.

Toen de notaris met de anderen het salon verlaten had bleef zij roerloos op haar stoel zitten. Zij dacht er zelfs niet aan de voordeur te gaan openen en ze buiten te laten. Zij bleef zitten, het hoofd een beetje naar links gebogen, de handen gevouwen over haar ronden buik, zij keek versuft naeur de plaats waar de notaris gezeten had alsof die daar nog zat, en zij deed een poging met de lippen om te vragen: ‘Wablieft?’ Zij kon niet denken of iets beseffen. Al klonken nu achteraf de woorden van den notaris lettergreep voor lettergreep

[p. 90]

in haar hoofd, tegen haar hersens, als hamerslagen, zij verstond er toch den zin nog niet geheel van. Ditmaal was het geen schok dien zij kreeg, zooals op den dag toen Emma haar huwelijk aankondigde, zooals op den dag toen mijnheerke van zijn testament sprak, het was dezen keer een algeheele vernietiging. Alles stortte ineen van wat ze veertig jaar lang had nagestreefd, gedroomd, opgebouwd. Nu was er niets meer.......

De deur ging stil open, en Rikus stond daar. Hij keek haar een oogenblik wachtend aan.

- ‘Wel?’

Langzaam keerde zij het hoofd naar hem toe. Zij herkende Rikus. Het werd klaarder in haar hoofd. En zij kwam tot haar zelf doordat een felle woede in haar op; steeg tegen Rikus.

- ‘Wel, Clementine?’

- ‘Niks!’

- ‘Watte.... niks?’

- ‘Ja!.... Niks! Niks! Niks!.... Ge krijgt zijn winterjas.... Zijt ge niet kontent?’

Rikus kon een oogenblik niet spreken.

- ‘En gij?’

- ‘Ga het hem zelf vragen!.... hij ligt daar

[p. 91]

naast.... Ik ga naar het armengesticht te Leuven....’

- ‘En is dat alles?’

- ‘Foert!’

Hij bleef haar een minuut lang onthutst staan aangapen en brak dan ineen slos: ‘Wel gotfer gotfer gotfer milliard de nondedju!!!....’ Hij smakte de deur dicht, en in de gang sloeg hij met de vuist een grooten bloempot van zijn staander. Hij deed zich geweldig zeer en vloekte daarop nog harder.