Clementine

XVI.

Te zeven uur was Rikus al bij den notaris. Die liet weten dat hij in den namiddag zou komen, en dat hij er op rekende dat alles in het sterfhuis zou blijven liggen zooals het was. De doodsklokken werden geluid. Mijnheerke werd gelijkt. Rikus ging naar huis om zijn beste kleeren aan te trekken, en tegen den noen was hij terug. Hij werd door Clementine belast met al de boodschappen die er te doen waren.

Rond drie uur kwam notaris Claessens, vergezeld van den pastoor, van nog een anderen priester, en van de bejaarde dame, die het jaar te voren had gezegd dat zij familie van mijnheerke was. Clementine keek verwonderd. Wat kwamen die hier doenp De notaris, zonder haar iets te vragen, bracht zijn volk in het salon, verzocht

[p. 88]

hen plaats te nemen, ook Clementine, precies of daar alles van hem was. Dan ging hij zelf achter de tafel zitten, opende langzaam zijn aktentasch, nam daaruit een witten omslag, en zegde: ‘Mijnheer Parmentier heeft mij gevraagd zijn testament voor te lezen onmiddellijk na zijn overlijden, in zijn eigen huis, nog voor de begrafenis. Hij heeft mij aangesteld als zijn testamentuitvoerder.’ Dan plaatste hij rustig zijn gouden lorgnet op zijn neus, plooide het papier open, en begon te lezen: ‘In den naam des Vaders en des Zoons en des Heiligen Geestes, amen, dit is mijn testament....’ Clementine maakte een kruisje. En de notaris las....... De pastoor.... zooveel.... de verre nicht.... zooveel.... het weezengesticht.... Het was zeer uitvoerig wat hij las, en hoe verder hij ging hoe starrer Clementine hem met wijd opengespalkte oogen begon aan te kijken, en opeens begreep ze niets meer, de zin van de woorden drong niet meer tot haar door, het warrelde dooreen in haar hoofd alsof daar iets kapot gesprongen was. Tot ze plots haar naam hoorde....’ Clementine Geeraerts.... de kleeren van madame Parmentier zaliger.... levenslang vast verblijf in het godshuis te Leuven.... Rikus Geeraerts.. . winterjas met astrakankraag....’. Daar was wel iets kapot gesprongen in haar hart, want al haar bloed

[p. 89]

vloeide er uit weg. Zij roerde niet, ademde zelfs niet.

- ‘Dat is alles,’ zegde de notaris, zonder iemand te bezien. Hij stak zijn lorgnet weer in zijn vestzakje, stond recht, stopte de papieren terug in zijn tasch, en hij ging de deur uit. De anderen volgden. Geen mensch zegde een woord tegen Clementine, of dacht er aan het lijk even te gaan groeten.