Clementine

XIV.

Het is de laatste zomer van mijnheerke Parmentier geweest. In de oogstmaand was hij in zooverre beter dat hij in den tuin kon rondwandelen. In het dorp heeft men hem niet meer gezien. Die beterschap duurde niet lang, en in den herfst lag hij weer te bed. Mijnheerke voelde zelf dat het gedaan was, denk ik.

[p. 81]

- ‘Clementine, zegde hij op een morgen, ga bij den notaris eens vragen of hij dezen namiddag bij mij kan komen.’

Verbluft keek ze hem aan.

- ‘De notaris, mijnheer?’

- ‘Ja, de notaris..... Ik wil mijn testament maken.’ Clementine werd lijkwit.

- ‘Ik meende.... ik meende dat dat al lang....’ Haar stem stokte.

- ‘Wat.... al lang?’

Zij was ijskoud.

Gedurende al die jaren had zij dus geleefd op een valsche zekerheid!.... Dat terugsmakken in de werkelijkheid was zoo brutaal, zoo onverwacht, dat ze moest neerzitten. Was hij dus gestorven verleden winter, dan was.... Zij durfde er niet aan denken..... Die gemeene loeder!.... Rikus, de winterjas, de gouden horlogeketting, de.... In een flits schoot het allemaal door haar geest. Zij moest op haar tanden bijten om mijnheerke niet bij de keel te grijpen op zijn bed. Hij las het in haar oogen.

- ‘Zijt ge niet goed?’

- ‘Ja wel.... ik ga.’ Haar stem was schor.

Zij ging naar het dorp met een hollen kop, ze wist niet

[p. 82]

waaraan ze moest denken. Het was of de grond onder haar voeten wegschoof, of ze over water ging, of ze ineens van boven op een dak naar beneden was gegooid. Het was bijna met een nederig gezicht, dat ze door het dorp stapte. Zij deed haar boodschap bij notaris Claessens, dacht, toen ze in de gang stond, aan den bontmantel van madame Claessens.... de kleeren.... den hoed Ze kwam terug en zat in de keuken verwezen voor zich uit te kijken. Dan deed ze als een automaat haar huiswerk. Clementine had zonder het te weten op den rand van een afgrond gestaan, en zij bekwam slechts langzaam van den schrik.

De notaris kwam in den namiddag. Met een deemoedig gezicht liet ze hem bij mijnheerke, en ging dan in de keuken zitten. Hij weis een oogenblik later bij haar terug en vroeg om een briefje naar zijn huis te brengen en te wachten op het antwoord. Zij voelde wel dat men haar wilde weg hebben, maar ze kon niet weigeren. Haar hart bonsde. Het deed haar goed in beweging te zijn. Zij haastte zich niet.

Toen zij terugkwam en met den brief van den notarisklerk in de kamer trad, zat de notaris naast het bed met mijnheerke rustig te praten. Zijn aktentasch lag op de tafel. Haar keel was toegeschroefd. Maar mijnheerke

[p. 83]

zei vriendelijk, docht haar toch: ‘Dag Clementine.’ De notaris knikte vaderlijk. Toen hij enkele minuten later langs de gang wegging, liet zij hem buiten, en daar werd het haar opeens te machtig. Met tranen in de oogen, heesch, vroeg ze: ‘Mijnheer de notaris, ik mag toch gerust zijn, niet waar?’ Notaris Claessens zette zijn hoed op, stak zijn eindje sigaar opnieuw aan, en glimlachte ondertusschen geheimzinnig. Aan de deur klopte hij haar op den schouder en fluisterde: ‘Proficiat, Clementine.... Proficiat!’

Zij meende in de opwelling van haar blijdschap naar mijnheerke te loopen om hem te bedanken. Neen, dat kon ze nu toch niet. De judas had haar al dien tijd bedrogen en belogen, zij bevroedde nu maar hoe dicht zij bij haar ongeluk had gestaan. Zij ging terug in de keuken zitten en maalde koffie.