Clementine

VIII.

Nooit heeft mijnheerke zoo lekker gegeten als in die jaren. Clementine bereikte in de keuken resultaten waarover zij zelf verbaasd stond. Hij werd er dikker van.

In het voorjaar, toen de nieuwe blaren aan het uitbotten waren, heeft zij mijnheerke trachten te verleiden. Op een ochtend, terwijl zij de huiskamer aan het schoonmaken was, keek zij even in een boek waarin mijnheerke den vorigen avond had zitten lezen. Het was een Fransch

[p. 46]

boek. Daar stonden vele prentjes in, en lieve deugd, wat voor prentjes! Naakt vrouwvolk, de eene al blooter dan de andere, in alle mogelijke zotte houdingen, zooals een deftig menscK nooit doet. Nu begreep ze waarom mijnheerke daar zoo opgewekt en met zoo'n snoeperig gezicht had zitten lezen den heelen avond, en lang na haar was slapen gegaan. En waarom hij nu en dan slikte als van een droge keel. Ze had hem stiekem in het oog gehouden. Zoo! Zoo!.... Clementine zette zich op een stoel, keek een voor een naar al die plaatjes, met een zekere aandacht zelfs, omdat zij zulke dingen nog nooit gezien had. Niet uit perversiteit deed ze dat, ze vond het zelfs een beetje kinderachtig dat het mansvolk, dat mijnheerke, die pezewever, daar plezier in vond, ze keek zoo maar, omdat het boek daar lag en ze den tijd had. Er kwamen geen onkuische gedachten in haar hoofd op, ook niet 's avonds toen zij op haar kamer haar kleeren uittrok en voor den spiegel naar haar eigen borsten keek. Er was geen schijn of schaduw van zonde in den blik waarmede zij de zware, weekvleezige en melkwitte boezems bezag, met de blauwe adertjes en met de donkere kringen om de dikke tepels. Zij liet ze rusten in haar groot-open handen als twee rijpe zomerpompoenen waarvan zij het gewicht schatte. Zij bleef

[p. 48]

[p. 49]

zoo eenige oogenblikken staan, en zij was verwonderd, omdat zij meende dat het den eersten keer van haar leven was dat zij haar borsten bezag. En zij dacht aan mijnheerke. Ja, in dat boek was het ook zoo, maar jong vrouwvolk, jong.... Toen maakte ze een wijwaterkruis en ging slapen.

Een volgenden avond zat mijnheerke weer in dat gekke boek te smekken alsof hij een suikerbol in den mond had, en ze hield hem scherp in het oog. Het docht haar opeens dat hij naar haar keek met een vreemd licht in de oogen. Zij schrok een beetje. Zij had nog gehoord van.... vrouwen alleen..... Dan lachte ze in haar eigen..... Dat arme, verneutelde pierelaarke van een mijnheerke! Zie hem daar zitten!... Clementine zuchtte.

Zij had de afgedragen kleeren van madame zaliger gekregen. Den volgenden morgen bracht ze, in een wat verschoten blauwen peignoir, het ontbijt op mijnheerke's kamer. Het kleedingstuk, als zij zich, met een vuurrood gezicht, over het tafeltje naar het bed toe heenboog, stond wijd open, zoodat mijnheerke naar hartelust Clementine's verborgen en logge schoonheden kon bewonderen. En mijnheerke deed dat ook, met zijn grinnikend oud gezichtje op het hoofdkussen. En hij

[p. 50]

zei ineens, met den vinger wijzend op haar openstaand kleedingstuk: ‘Clementine, is dat misschien voor mij dat ge die laat koud worden?’

Ze had hem op dat oogenblik met een goed hart zijn dun keeltje tusschen haar duim en haar wijsvinger kunnen toenijpen.

Wat zij nu juist van die onderneming had verwacht bleef haar zelf duister. Zeker geen zonde.

Langs dien kant heeft zij niet verder geprobeerd.