Clementine

VII.

Herfstnamiddag. De tuin hangt vol zachte zon. De dahlias staan in rijken bloei. Van in de huiskamer ziet mijnheerke, terwijl hij zijn pijp aansteekt, Clementine de bloemen afknippen, die ze een voor een in de linkerhand samenhoudt. Het is lauwig warm. De boomkruinen krijgen een gele tint. Daar wibbelt nu en dan een blad naar beneden. Clementine staat met den rug naar hem toe, maar mijnheerke weet zeer goed dat zij hem gezien heeft. Dat is nu reeds de vierde maal sedert den dood van madame.

Clementine komt over het grasplein terug naar het huis, treedt binnen door de keukendeur.

- ‘Mijnheer, ik ga nog eens naar het graf van madame.’

- ‘Ah! Goed, Clementine, goed.’

[p. 43]

En ditmaal vergist zij zich niet: hij lacht haar uit. Zij heeft duidelijk het trekje om zijn mond opgemerkt. Den vorigen keer reeds meende zij gewaar te worden dat hij den gek hield met haar bezoeken aan het graf van madame zaliger. Neen, langs dien kant is hij niet te genaken. En misschien is het ook beter hem niet te veel aan madame te doen denken.

Clementine gaat toch naar het kerkhof. Op het graf van madame Parmentier liggen haar drie vorige ruikers, de eene naast den andere, verslenst en vergaan. Zij loert even om zich heen, en dan roef! met een smak gooit ze de versche bloemen op den grond, ze mommelt een woord dat bijna op een vloek gelijkt, en gaat terug. Dat is de laatste maal dat zij het graf van madame Parmentier gezien heeft.

En de maanden gingen.

Remy, de briefdrager komt 's ochtends te acht uur. Om dat uur stond mijnheerke vroeger ook op, tegelijk met madame. Dan vond hij beneden bij het ontbijt zijn Fransche gazet, met soms een brief of eenig drukwerk. Sedert den dood van madame, den heelen winter lang, heeft mijnheerke de gewoonte aangenomen langer te blijven liggen, half negen, negen uur, vooral met de

[p. 44]

koude dagen. Op een morgen klopt Clementine, treedt in de slaapkamer, en:

- ‘Ik zal u de gazet hier maar brengen, mijnheer, dan kunt ge nog wat blijven liggen. 't Is zoo slecht weer..’

Mijnheerke heeft juist één bloot been uit het bed gestoken. Ondanks de kilte trekt hij het niet terug, om te zien wat effect het op Clementine zal maken. Geen effect. Clementine doet of ze dien mageren poot niet eens merkt. Hij neemt de gazet aan, zegt niets, en.... nu ligt mijnheerke elken morgen te wachten op de komst van Clementine. Na een week vraagt ze: ‘Wil ik uw koffie ook hier brengen, mijnheer?’ Zij schuift een tafeltje naast het bed, het ontbijt wordt er op geplaatst, en na het ontbijt ligt daar ook mijnheerke's rookgerief. Hè! hè! zucht mijnheerke van puur welbehagen. Hij geniet zalig zijn eerste pijp, terwijl hij zijn gazet leest. Tegen de ramen kletst de regen. Nu staat mijnheerke niet meer op voor elf uur. Hij scheert zich nog twee keeren in de week.

Langs dien kant had Clementine hem vast.

En de maanden gingen.

Het gebeurde den tweeden winter van mijnheerke's weduwnaarschap en van Clementine's groote verwachting.

[p. 45]

Op een avond na het eten had zij hem iets gevraagd over een proces betreffende een wildstrooper uit de streek die een boschwachter had dood geschoten. De gazet stond er vol van. Mijnheerke, in zijn zetel naast de kachel gezeten, legde haar de zaak uit, en Clementine, om goed te luisteren, zette zich neer in den zetel aan de andere zijde van de kachel, waar madame vroeger zat, en toen het verhaal uit was bleefze daar zitten en stopte een kous. Zij heeft er sedertdien elken avond gezeten. Mijnheerke zweeg.

De maanden gingen, en daar kwamen er altijd weer andere.