Clementine

[p. 13]

II.

Met hun huwelijk was er in het bestaan en het dagelijksch doen van Louis Parmentier en Emma Beuckelaers omzeggens niets veranderd. Zij woonden samen op het kasteelke, zij sliepen in dezelfde kamer, hij noemde haar Emma, zij hem Louis, - tegenover Clementine ‘ons mijnheerke’, - zij spraken samen Fransch, en verder, geloof ik, zijn hun intimiteiten nooit gegaan. Dat madame haar man ‘mijnheerke’ noemde, zou kunnen wijzen op een soort moederlijk gevoel dat zij tegenover hem koesterde, dat alle overwicht zijnerzijds uitsloot, een tikje onbewuste niet kwaad gemeende geringschatting tegenover zijn onbewuste onbeduidendheid. Het kan zijn. Maar zeker weet ik dat die naam perfect paste voor Louis Parmentier, sedert zijn huwelijk nog meer dan daarvoor, hij was inderdaad maar ‘een mijnheerke’. Zijn geheele verschijning maakte een kinderlijken indruk. Daarom denk ik dat het ‘mijnheerke’ aan madame Parmentier, die niet ontdaan was van een gewisse goedhartigheid tegenover al wat kleiner en zwakker was dan zij zelf, mensch of dier, spontaan ontvallen is zonder

[p. 14]

meer. Het schijnt dat zij de eerste maal hem zoo genoemd heeft op hun huwelijksreis.

Tijdens hun afwezigheid had Clementine in het notarishuis alles opgeruimd, meubels en andere zaken van Emma Beuckelaers en van haar zelf, die onder haar toezicht naar het kasteelke moesten worden overgebracht en daar op hun plaats gezet. De ouderwetsche meubels van mijnheerke Parmentier verhuisden naar den zolder. En toen het paar terugkwam was alles in orde, rustig, en kon het leven van stonden aan zijn gewonen gang weer gaan. Op het kasteelke hadden tot dan toe gediend Free en Marie Lievens. Marie deed het huishouden en Free onderhield den tuin en deed alle ander werk. Clementine, van het eerste oogenblik af dat ze in het nieuwe huis trad, zag duidelijk den toestand: de Lievensen of ik, een van de twee. Zij liet aan Marie dadelijk voelen waar ze stond, zij toonde, zonder er een woord bij te spreken, hoe slecht het huis, de kamers, kasten en bedden onderhouden waren, vroeg op hooghartigen toon dingen die zij wist dat er niet waren, of die Marie niet eens bij den naam kende. Zij koos voor zich zelf een slaapkamer uit - (de kleine logeerkamer die op den vijver uitzag), - zij deed meubels verplaatsen, schoonmaken en opruimen, regelde het eten, en honderd andere dingen, en zei

[p. 16]

[p. 17]

maar tusschendoor eens: ‘Madame wil dat zóó of zóó hebben...... We zijn dat zóó en zóó gewend,’ al was daar met madame Parmentier geen sprake over geweest. En bij dat alles behield Clementine een gesloten, distant gezicht, zonder te glimlachen, zonder Marie in de oogen te zien of bij haar naamte noemen. Free ignoreerde zij totaal. Dien had zij niet noodig, als Marie ging zou Free natuurlijk ook gaan. En Marie deed met een wrokkig gezicht alles wat haar door Clementine bevolen werd. Zij trad bij mijnheer binnen, toen die een paar dagen terug thuis was, en vroeg met een verongelijkt gezicht: ‘Ik zal er nu zeker maar van door trekken, mijnheer?’ met de hoop dat hij daartegen zou ingaan en alles weer in het oude brengen. Maar madame zat bij mijnheer, en die antwoordde in zijn plaats: ‘Ja wicht, dat is goed, we hebben u nu niet meervandoen.’ Zij verhuisden twee dagen later. Free mocht zijn konijnen meenemen, al waren die wel beschouwd van mijnheerke. Zij gingen wonen in het Pannenhuis op den Grooten Steenweg.

En van dan af waaide en draaide alles op het kasteelke zooals Clementine het wilde.