Pinokkio in Afrika

[p. 158]

XLI
De Eerste Kamerheer stelt Pinokkio op de marktpleinen ten toon en haalt er veel geld en geschenken mee op.

* _* *

Met haastige schreden, de kooi op zijn hoofd balanceerend, stapte de ex-kamerheer het dichtstbijzijnde dorp binnen en maakte een trompet van zijn handen om de menschen bij elkaar te roepen.

‘Pepperepè, pippiripi, pepperepepepepè!’

Het was juist een feestdag, zoodat er van alle kanten ongelooflijk veel menschen kwamen aanhollen. Mannen, vrouwen, ouden van dagen, jonge menschen en kinderen verdrongen zich om de kooi. Iedereen wilde het vreemde beest, dat er in was, zien en bewonderen en hun verbaasde gebaren en verwonderde uitroepen verrieden, wat een opzien dit geval baarde.

Het is licht te begrijpen, hoe het Pinokkio te moede was......! Hij had wel een krekel of een muis willen wezen om in het eerste het beste holletje weg te kruipen, of anders een vlinder of een vogel, om weg te vliegen naar zijn huis zonder een enkel oogenblik om te zien, want deze allervernederendste toestand maakte hem regelrecht wanhopig.

[p. 159]

Hij zat in elkaar gedoken en trachtte zich zoo weinig mogelijk bloot te stellen aan de nieuwsgierige blikken der menigte, terwijl hij innig verlangend naar hulp of steun uitzag, maar er kwam geen uitkomst. Toen zijn wreede patroon zag, dat het plein vol dringende en duwende menschen was, maakte hij aanstalten de kooi te openen, om er den marionet uit te voorschijn te halen.

Dadelijk trok de verschrikte menigte zich ijlings terug en vele vrouwen grepen inderhaast haar kleinste kinderen, zetten ze op haar hoofd en vluchtten ermee terug naar haar hut, om daarna met haar roetzwarte gezicht om een hoekje te gluren. Zelfs de honden op het plein renden blaffend weg.

De kamerheer stelde de menschen met een paar woorden gerust en, om te maken dat allen het schouwspel op hun gemak konden zien, liet hij den marionet zoover als het touw het toeliet in het rond loopen, zoodat er op die manier een cirkel vrij bleef, waarbinnen geen der toeschouwers durfde komen.

Toen hij op die manier genoeg ruimte had gemaakt, sprak hij luid:

‘Afrikanen van Afrika!! Wat ge hier ziet is geen dier, al denkt ge dat misschien, en nog minder een wild beest. Integendeel!! Dit hier is een jongen, zooals er een massa zijn in een zeker deel van de wereld, dat ge niet kent. Hoe hij mij in handen kwam is een te lang verhaal om hier te vertellen. Ik zal u alleen wat van zijn gewoonten en gebruiken verhalen, dat wil zeggen hoe hij leeft, en dan kunt ge zelf oordeelen over het vreemde van dit geval en tevens over de allerslechtste opvoeding, die hij in zijn jonge jaren gehad heeft. Verbeeldt ge bij voorbeeld, dat hij 's morgens, als hij opstaat, niets meer of minder verlangt dan zijn handen, zijn hals en zijn gezicht te wasschen! En raadt eens waarmee......? Met water......!!’

Bij deze woorden klonk uit de rijen der toeschouwers een verbaasd gemompel. Zelfs was er hier en daar een ironisch lachje te hooren, vooral van de moeders, die met welgevallen naar de gezichtjes van de babies keken, die nooit dergelijke beleedigingen hadden ondergaan.

‘En dat is niet alles!’ ging de ex-kamerheer voort. ‘Als hij zich gewasschen heeft, wil hij ook zijn haar kammen, dat wil

[p. 160]

zeggen, dat hij een ding van been, met lange, dicht op elkaar staande puntige tanden door zijn haar wil trekken. Hoort ge het goed?’

De moeders keken elkaar aan en verscheidene klopten op de wollige hoofdjes harer lievelingen als waren ze bevreesd, dat zij ook zoo'n vreeselijk instrument zouden moeten gebruiken. Sommige keken den marionet met grooten afkeer aan en andere zeiden zachtjes tegen de kinderen, maar niet zoo zachtjes of Pinokkio hoorde het:

‘Als ge niet goed oppast, komt die daar 's nachts bij u om uw haar te kammen!’

‘En nog ben ik niet aan het eind!’ ging de kamerheer onverdroten voort. ‘Weet dan, dat dit merkwaardig product, als hij zijn neus wil snuiten, een lap uit zijn zak opdiept, die zakdoek heet...... Maar ik schaam me te veel, om het verder uit te leggen....!’

Bij deze woorden verhief zich aan alle kanten zoo'n luid gelach, dat de stem van den spreker er geheel door overstemd werd. De kinderen lachten het hardst, en met een blik op hun moeder bewerkten ze hun neus met den rug van hun hand om Pinokkio te laten zien hoe men zijn neus behoort te snuiten.

Toen het weer zoowat stil was, verhief de kamerheer zijn stem nog meer, om zich nog beter te doen verstaan.

‘Maar het is nog niet uit, dames en heeren! Dit wezen ziet kans rauwe boter te eten en vleesch braadt hij, en prikt het daarna op een voorwerp, dat ook alweer tanden heeft. Hij eet de soep zoo maar van een lepel en drijft zijn domheid zoo ver, dat hij brood snijdt met een allergevaarlijkst instrument, dat hij mes noemt!!!!’

Nu bereikte de verbazing haar toppunt en onder luid rumoer renden de vrouwen naar haar hut om weldra weer naar buiten te komen, de eene met een kan water, de andere met een stuk rauw vleesch, een derde met een kommetje boter, ja er was er zelfs een, die haar ijver zoo ver uitstrekte dat ze een kip meebracht, die de kamerheer in een oogwenk plukte en daarna roosterde op een vuurtje, dat dicht bij de kooi werd aangestoken.

[p. 161]

Daarna moest Pinokkio op bevel van zijn meester zijn gezicht, hals en handen wasschen in tegenwoordigheid van al die menschen; nu, dat deed hij wat graag, want daaraan had hij al lang behoefte. Daarop werd hem een soort van brood toegereikt, waarvan hij tot groot vermaak van de verzamelde toeschouwers, met de punt van een lans sneedjes afsneed, er groote stukken boter op smeerde en ze met den meesten eetlust opat.

Toen was de kip er nog en het kostte Pinokkio heelemaal geen moeite, die aan stukjes te snijden en op te eten, waarbij hij zich bediende van een grooten vischhaak bij gebrek aan een betere vork.

De vrouwen hadden hem graag zijn haar zien kammen, maar daar hij geen kam had, was Pinokkio wel zoo goed er met zijn vingers door te strijken en zoo een keurige scheiding te maken. Ten slotte haalde hij zijn zakdoek voor den dag en snoot eenige keeren zijn neus. Dat getrompetter werd door de kinderen met oorverdoovend gejuich begroet, terwijl hun vaders en moeders gierden van het lachen.

Het valt niet te ontkennen, dat de marionet veel succes had, wat zijn listigen meester bijzonder beviel, want die kon zich nu volstoppen met al de lekkernijen, die hun beiden gebracht werden.