Pinokkio in Afrika

[p. 118]

XXXII
Keizer Pinokkio I vreest, dat hij ziek is en laat den dokter komen die verklaart, dat hij door en door gezond is. Daarop wordt Zijne Majesteit met boter ingesmeerd en met goudpoeder bestrooid.

* _* *

Erg ongerust om zijn ziekte, die hem zou kunnen verhinderen zich met de staatszaken te bemoeien, sloeg Pinokkio I zoodra de dag begon aan te breken, op de pan en zond dadelijk iemand uit om den eersten hoofddokter te halen. Het was een oud mannetje met een koolzwart gezicht en een wit baardje, dat wel op vlokkig schuim geleek, waarmee iemand zich ingezeept heeft vóór het scheren. Het oude mannetje luisterde aandachtig naar de keizerlijke klachten, maar toen Pinokkio meende, dat de dokter een nauwkeurig onderzoek zou gaan instellen, zag hij den braven man de kralen van een soort van halsketting, die tot op zijn borst hing, losmaken en op den grond gooien; daarna ging hij ze nauwlettend bestudeeren om te zien of ze recht of verkeerd waren neergekomen, onder het mompelen van onverstaanbare woorden.

Daarop maakte hij op zijn vingers een optelsom en eindelijk, na een goed kwartier, verklaarde hij dat Zijne Keizerlijke Majesteit zoo gezond als een visch was. De marionet was zoo nijdig als een spin, maar alweer om in het begin van zijn keizerlijke loopbaan geen mal figuur te slaan, bedankte hij den braven dokter beleefd en liet hem met een vriendelijk knikje vertrekken; daarop sloeg hij driftig op de pan om te gelasten, dat men hem zijn ontbijt bracht.

[p. 119]

Dadelijk verscheen er een tiental dienaren, die eerst wel een kwartier lang knielden aan den voet van het keizerlijke bed, en daarop met veel strijkages Zijne Majesteit naderden, hem voorzichtig, alsof hij een veertje was, opnamen en op een mooie panterhuid, die ze op den grond hadden uitgespreid, neerzetten.

Met waren, koninklijken ernst liet Pinokkio ze begaan en zeide zelfs niets toen hij bemerkte, dat een der dienaren begon hem over zijn geheele lichaam met ranzige boter in te smeren, wat een akelige lucht verspreidde. Maar weldra begon dit hem danig te vervelen en dus vroeg hij met een onverschillig gezicht en alsof het hem eigenlijk niet aanging, waarom ze hem op die manier inwreven.

‘Majesteit, dat is om U te reinigen!’ zeiden de dienaren eerbiedig.

‘Mooie manier van schoonmaken!’ dacht de marionet. ‘Iemand zoo in het vet te zetten; maar zou ik dan vanmorgen mijn gezicht en mijn handen niet wasschen? Enfin, we zullen wel zien waar het op uitdraait!’ En hij liet toe, dat zijn dienaren naar goeddunken met hem handelden.

Toen deze eerste bewerking was afgeloopen, moest Pinokkio de Eerste met gekruiste beenen gaan zitten om zijn hoofd in orde te laten maken. Eerst bedekten ze het met een heel fijne soort pommade, tusschen rood en blauw in en daarna - want dit scheen nog niet voldoende te zijn - werd het met goudpoeder bestrooid.

[p. 120]

Pinokkio was erg in zijn schik toen hij al dat geschitter zag, en juist wilde hij zijn innigen dank uitspreken, toen hij den eersten bediende met een droevigen zucht hoorde zeggen:

‘Wat jammer toch, dat Zijne Majesteit geen zwart gezicht heeft net als wij!’ En al de anderen herhaalden zuchtend en halfluid: ‘Wat jammer...... wat jammer!’

Bij het aanhooren van die woorden en die zuchten voelde Pinokkio zich diep getroffen en het scheelde weinig of hij had uitgeroepen:

‘Twijfelt er niet aan, mijn waarde onderdanen, dat ik niet mijn uiterste best zal doen om roetzwart te worden!’ maar hij sprak het niet uit, om zijn goeden naam niet op het spel te zetten.