Pinokkio in Afrika

[p. 121]

XXXIII
De Eerste Kamerheer kondigt Keizer Pinokkio I aan, dat het aan de keuze van Zijne Majesteit wordt overgelaten of hij het verplichte pak slaag nu wil ontvangen of aan het eind van de maand.

* _* *

Bijna was het toilet-maken en aankleeden van Pinokkio I beëindigd, toen het bezoek van den Eersten Kamerheer werd aangekondigd.

Dit plechtig personage kwam om te informeeren naar den gezondheidstoestand van zijn Keizer en om hem ter zelfder tijd te doen weten, dat de ministerraad den dag van de officieele voorstelling aan alle legerhoofden, commissarissen, hoogwaardigheidsbekleeders en onderdanen van het uitgebreide rijk had vastgesteld.

Pinokkio I luisterde welwillend naar de lange toespraak en gaf door hoofdknikken van zijn instemming met alle besluiten, door zijn regeering genomen, blijk.

De Eerste Kamerheer, zeer voldaan over de wijze waarop hij werd ontvangen, maakte een diepe buiging en scheen zich reeds te willen terugtrekken toen hij, alsof hij een zeer belangrijke zaak vergeten had, den nieuwen keizer opnieuw naderde en met grooten eerbied zei:

‘Majesteit, uit naam der regeering moet ik U aankondigen, dat de lessen morgen zullen beginnen......’

‘Wat voor lessen?’ onderbrak de marionet hem haastig, terwijl het koude zweet hem uitbrak.

[p. 122]

‘Wel, hoe zal ik het zeggen......,’ antwoordde de Kamerheer nederig, ‘de dingen, die Uwe Majesteit te doen heeft om de staatszaken af te wikkelen, zijn heel eenvoudig. U hebt alleen maar ja of neen te zeggen. Maar om ja of neen op het rechte tijdstip te kunnen zeggen, hebt U minstens zoowat een maand lang iederen dag lessen noodig, waarbij het verplicht is, dat Uwe Majesteit telkens tien zweepslagen in ontvangst neemt op dat deel van het lichaam, waar het Uwe Majesteit behaagt. Doch in aanmerking nemende, dat Uwe Majesteit zoo goed geschikt is voor het ambt en zich zoo goed gedraagt, heeft de Groote Raad besloten, dat de lessen en de stokslagen ook tot het eind van de maand kunnen worden uitgesteld. Uwe Majesteit gelieve te beslissen.’

Pinokkio, die bij de woorden lessen en verplichte stokslagen heel somber was geworden, kreeg bij die laatste woorden een schok van blijdschap, maar hield zich dadelijk in en liet zijn hoofd zinken, alsof hij diep nadacht, en na een langen tijd van stilte zei hij ernstig:

‘Ik heb besloten alles uit te stellen tot het einde van de maand.’

De Eerste Kamerheer maakte een diepe buiging en ging heen zonder verder een woord te zeggen.

Ook de dienaren waren weggegaan en toen Pinokkio alleen was, maakte hij een luchtsprong en begon te dansen, dat het een lust was er naar te kijken. Daarop stond hij plotseling stil, schoot hartelijk in den lach en zei vroolijk:

‘De verplichte zweepslagen!...... Wat een dwaze kerels zijn het als ze denken, dat ik die van vandaag af zou in ontvangst nemen! Aan het eind van de maand hoor, misschien!...... Voordat het zoover is, heb ik nog negen en twintig dagen en in dien tijd kan er nog heel wat gebeuren!’ Hij maakte nog een luchtsprongetje en liep naar een deurtje achter in de hut om zich in een vijvertje te gaan spiegelen.

Onze vriend was buitengewoon voldaan over zijn uitzicht, vooral over zijn haar, dat zoo prachtig schitterde door het erop gestrooide goudpoeder en dus trad hij zijn vorstelijke vertrekken

[p. 123]

weer binnen, vast overtuigd dat zijn zaken in Afrika op den goeden weg waren.

‘Als ze ditmaal,’ zei hij tevreden, ‘alleen mijn haar met goudpoeder hebben bestrooid, zullen ze misschien een volgenden keer mijn zakken er mee vullen,’ en hij wilde er zijn handen alvast eens diep insteken.

Maar hoe groot was zijn verbazing toen hij ontdekte, dat in de kleeren, die ze hem aangetrokken hadden, in het geheel geen zakken waren!!

‘Daarvoor zal ik, zoodra er gelegenheid is, zorgen!’ zei hij bij zichzelf en, met den hamer op de pan slaande, beval hij zijn ontbijt te brengen.