Pinokkio in Afrika

[p. 113]

XXXI




Hoe Pinokkio I, Keizer en Koning aller Afrikaansche vorsten, den eersten nacht doorbrengt.

* _* *

Terwijl de marionet vervuld van blijdschap deze dingen overdacht en rechts en links glimlachjes en kushanden uitdeelde, naderde de stoet de hoofdstad des rijks.

Pinokkio kwam er aan onder de toejuichingen der menigte, die zich op de drempels der hutten, die van klei en takken gemaakt paleizen moesten verbeelden, verdrong, terwijl de kinderen als bewijs van blijdschap over den grond rolden, waardoor ze zulke stofwolken omhoog joegen, dat alles in een nevel werd gehuld.

De stoet trok verder en verder en na een langen weg hield hij eindelijk stil op een pleintje, dat Pinokkio erg vuil vond, maar hij deed alsof hij er niets van merkte.

‘Daar zal ik voor zorgen!’ beloofde hij zichzelf plechtig, ‘daar zal ik voor zorgen, dat alles ordelijk en zindelijk gemaakt wordt.’

[p. 114]

Aan den eenen kant van het plein stond een hut, die iets grooter was dan de andere: dat was het paleis des Keizers! Op den drempel rook Pinokkio de Eerste al geuren, die waarlijk niet aan Maartsche viooltjes deden denken en hij was op het punt zich om te keeren, toen hij zich bedacht en berustend zei: ‘Men moet een gegeven paard niet in den bek zien.’

Dadelijk werden de hovelingen aan hem voorgesteld, die de ‘paleizen’ aan den anderen kant van het plein bewoonden, om altijd gereed te zijn Zijner Majesteits bevelen uit te voeren; met een vloed van woorden werd dit door elk hunner herhaald.

Om geen verkeerden indruk te maken stond Pinokkio maar ja te knikken, zijn armen en beenen te bewegen en in zijn handen te klappen, wat al die menschen beviel en waardoor hij aller genegenheid verwierf en dadelijk populair werd.

Het was intusschen nacht geworden en die deftige personages gingen langzamerhand na vele buigingen en knievallen heen en lieten den keizer alleen met zijn eersten ceremoniemeester, een reus van een man, sterk als een leeuw en pikzwart, die Zijne Majesteit verzocht in zijn slaapkamer te gaan, die van de ontvangzaal gescheiden was door een groote mat van palmbladeren.

De meubels waren in overeenstemming met den rijkdom en de pracht van de gansche woning: een touw, tusschen twee palen gespannen, deed dienst als kleerenhanger; vier in den grond gedreven palen, die ter hoogte van een meter met stokken aan elkaar waren verbonden, en waarover reepen dierenhuid waren gespannen, vormden het bed.

De eerste ceremoniemeester wees op den kleerenhanger, daarna op het bed, maakte daarna een handbeweging naar een waterzak en naar een oude pan, waarop Zijne Majesteit met een houten hamer slaan moest, als hij de dienaren wilde roepen en na vele diepe buigingen trok hij zich terug, Zijne Majesteit een aangename nachtrust toewenschend.

‘Zouden ze in deze streken 's avonds niet eten?’ zei de marionet, ‘of denkt dit volk dat ik, nu ze me tot Keizer hebben uitgeroepen, zin heb om van honger om te komen?’

Hij had wel lust dadelijk op de pan te gaan hameren, maar het schoot hem te binnen, dat het een zeer slechten indruk zou

[p. 115]

maken als de koning van alle Afrikaansche vorsten op den eersten avond toonde honger te hebben, en wijsgeerig bedacht hij: ‘één nacht is gauw voorbij.’ Hij kleedde zich dus snel uit, gooide zijn bladerpakje over de lijn en strekte zich op het bed uit. Aanvankelijk meende hij te kunnen slapen, maar na een paar minuten begon hij zich nu op de eene, dan op de andere zijde te wentelen zonder tot rust te kunnen komen. Die huiden waren wel heel hard; het hinderde hem bovendien dat er geen lakens en dekens waren, en alsof dat nog niet genoeg was, voelde hij plotseling iets ijskouds over zijn borst kruipen, waardoor hij een rilling kreeg van afschuw.

Beangst rees hij haastig van zijn zoogenaamde bed op en bij het onzekere licht van een vuurtje, dat voor het ‘koninklijk paleis’ brandde keek hij rond en zag, dat hij niet alleen in de kamer was.

Spinnen zoo groot als kreeften liepen doodbedaard over den grond en de wanden, alsof ze ‘thuis’ waren.

Ondertusschen staarde er één, die wel tweemaal zoo groot was als de andere en misschien wel het hoofd uitmaakte van

[p. 116]

die talrijke familie, hem eerst met vurig glinsterende oogen aan en daarop sprak die onevenredig groote mond met een stem, die heel veel op die van den sprekenden krekel geleek, de woorden:

‘Waar zijt ge eigenlijk vandaan gekomen, domkop dat ge zijt! Wat denkt ge er nu bij gewonnen te hebben, dat deze menschen u tot hun keizer hebben uitgeroepen? Ga dadelijk naar huis terug en schik u erin, een jongen te worden zooals de andere en een ambacht te leeren, om uw vader te kunnen bijstaan en later als knap werkman eerlijk uw brood te verdienen.’

Bij het zien van die spin en het hooren van die woorden had de ontstelde marionet wel dadelijk op de pan willen slaan om hulp te ontbieden, maar toen bedacht hij, dat hij een heel slecht figuur tegenover zijn onderdanen zou maken, als hij den eersten avond toonde vreesachtig van aard te zijn. Daarom aanvaardde hij de omstandigheden en zei heel ernstig:

‘Eén nacht is gauw voorbij!...... Morgen avond zal ik zorgen, dat er een schildwacht in mijn kamer is!’

En weer strekte hij zich op zijn bed uit met den hamer in zijn hand, gereed om die spinnen - mochten ze hem willen naderen - te bestrijden.

Op deze manier wat gerustgesteld trachtte hij zijn oogen te sluiten, maar al heel gauw begon hij boven zijn hoofd vliegengezoem te hooren, een heel orkest van sopranen en alten, die door diepe basstemmen werden begeleid: dziiii, dziiii, tzèèèèè, dzòeòeòem, dzòeòeòem...... en helaas zonder een oogenblik pauze. Buiten was het een rumoer van kwakende kikkers, sjirpende krekels, krijschende nachtvogels en brullende wilde dieren......

‘Ach! wie kan er nu zóó slapen?’ zei de arme keizer half huilend, zich al maar omwentelend op zijn bed. En hij dacht terug aan zijn bed thuis, dat - hoe armoedig ook - toch frisch en zindelijk was en waarin hij naast zijn braven vader Jaap altijd zoo rustig en ongestoord sliep, en zijn hart kromp ineen door zijn geweldig verlangen naar huis om er te leven als marionet, wat veel prettiger was dan in Afrika keizer te moeten zijn.

[p. 117]

Zoo kwam het, dat ondanks de groote gebeurtenissen van dien dag, na al het gejoel en gejuich van zijn allertrouwste onderdanen, maar ook dat hij zonder avondeten naar bed moest en daarna die helsche muziek begonnen was van al die verschillende dieren, die wel uit de arke Noach's ontsnapt schenen, Pinokkio de Eerste, Keizer en Koning van alle Afrikaansche vorsten, den ganschen nacht geen oog dicht deed en telkens zijn pols voelde om het aantal slagen te tellen, want hij meende hard de koorts te hebben.