Pinokkio in Afrika

[p. 104]

XXIX
Pinokkio gaat een bad nemen in een rivier, maar wordt door een grooten krokodil ingeslikt, die hem later op het strand weer uitspuwt.

Op den top van die helling aangekomen, trachtte Pinokkio zich te oriënteeren, en keek eens rond naar een veilig plekje om wat te kunnen uitrusten en zich wat op te knappen. Hij dacht terug aan die beesten, die den struisvogel verorberd hadden en zich daarna her- en derwaarts verspreid hadden, en zou niet graag op een oogenblik tegenover één van hen staan. Maar noch in zijn buurt, noch in de verre vlakte was een levende ziel te ontdekken; maar ook geen rotshol of een of ander hutje om eens te gaan zitten of wie weet, een stukje brood te vragen, waaraan hij zoo langzamerhand echt behoefte had. Zand en steenen, steenen en zand waar hij ook keek; ja heel in de verte, daar meende hij misschien iets te zien schitteren tusschen de hooge struiken, iets dat wel eens een groote rivier kon zijn.

‘Al vond ik maar,’ zei hij bij zichzelf, ‘wat water om mijn dorst te lesschen.’ En snel liep hij erheen. Onder het voortloopen begon de dorst, die lastige dorst, hem geweldig te kwellen en hij snelde voort alsof hij vleugels aan zijn voeten had, zoodat hij in een oogwenk buiten adem en doodop aan den oever stond. Dadelijk begon hij te drinken; ditmaal heel rustig aan om er niet ziek van te worden. Maar toen hij dat zuivere, frissche water proefde en zag hoe kristalhelder het was, bedacht hij nog

[p. 105]

iets. En als Pinokkio eenmaal een besluit nam liet hij er geen gras over groeien.

‘Ik ga eens lekker baden!’ zei hij, kleedde zich in een wip uit en nam een aanloopje.

Op dat oogenblik riep een stem - een welbekende stem - ‘Pinokkio! Pinokkio!!’

‘Houd toch op met dat ge-Pinokkio!’ zei de marionet nijdig, terwijl hij een grooten sprong nam. Wat een schrik! Onder het springen - hij kon niet meer terug - kwam van den bodem der rivier een enorme groenachtige massa pijlsnel naar boven. Het was een krokodil...!! Pinokkio zag hem, rilde van afschuw, maar had niet eens den tijd een gil te geven, want reeds verdween hij in dien gapenden muil, die zich dadelijk weer sloot net als een kist, waarvan



het deksel neergeklapt wordt. Maar houten marionetten zijn toch altijd maar goed af! De keel van den krokodil was zoo ontzaglijk ruim, dat Pinokkio heel genoeglijk doorgleed tot in zijn buik, zonder zich ook maar een ziertje pijn te doen. En gewend als hij was om onder water te zijn of binnen in het lichaam van een of ander dier, vond hij het heelemaal niet akelig zoo in het donker te zijn en zich te voelen meeslepen naar het diepst van den stroom, waar hij het zoo lekker frisch vond als hij het in tijden niet gevoeld had.

De krokodil was weer in een ruime rotsholte gaan liggen en maakte aanstalten het hapje op zijn gemak te laten verteren, toen Pinokkio, verveeld door het gezeur van dat drukken en

[p. 106]

wringen aan alle kanten om zich heen, het dier met zijn eenen vinger wat ging kriebelen.

Aanvankelijk trok de krokodil zich daar niet veel van aan en liet zijn maag doorwerken. Maar toen Pinokkio, die van die bewegingen niets moest hebben, eerst met zijn eene hand, toen met de tweede, daarna met zijn eenen voet en tenslotte met den anderen aan het werk ging, werd het arme dier onrustig door al dat gewriemel van binnen; het begon te bewegen, zich te wenden en te keeren, terwijl Pinokkio onophoudelijk stompen en schoppen uitdeelde. Toen ten laatste het monster bemerkte, dat die trommelmuziek niet ophield, ja, dat hij er maagpijn van begon te krijgen, besloot hij naar de oppervlakte terug te keeren en dien lastigen inwendigen bewoner op den oever uit te spuwen.

Dat was nu juist wat Pinokkio bedoelde; maar toen hij weer een schemertje licht zag, bedacht hij iets en hield zich muisstil. Dat troostte den krokodil, want hij meende zijn spijsvertering nu weer te kunnen laten doorwerken. Maar nu hield hij weer geen rekening met Pinokkio's wenschen, want die had bij zichzelf aldus geredeneerd:

‘Als ik me eens een eindje door dat dier liet meenemen? Ik kan me altijd nog laten uitspuwen! Wie weet, of het me niet naar een plekje brengt waar... Kom, laat ik het maar probeeren, want daar komt nog bij, dat ik het wel aardig vind een poosje in den buik van een krokodil te reizen. Een groen schip zonder zeilen, machines of equipage, dat ziet ge heusch niet alle dagen!’

En brutaal begon de marionet te fluisteren: ‘Pst! Pst! Pst!’

Toen de krokodil dat stemmetje, dat binnen uit zijn lijf kwam, hoorde, schrok hij vreeselijk en om het te ontloopen, begon hij uit alle macht tegen den stroom op te zwemmen. Hij zwom zoo snel hij kon en zoodra hij zijn vaart maar even minderde, begon Pinokkio weer met zijn pst, pst, pst en zei daarbij: ‘Ik ben in Afrika gekomen zonder onkosten, en daar ik maar één stuiver bezit kan ik geen geld aan reizen besteden!!!...... Pst, pst,’ waarop de krokodil weer sneller dan ooit voortzwom.

Het arme dier was doodop en schreide van ellende, dat het niet even mocht ophouden en ook van angst voor die inwendige

[p. 107]

stem, die voortdurend onaangename dingen tegen hem zei; hij ging er daardoor nog groener uitzien dan te voren.

Tenslotte hield de krokodil wanhopig stil: zijn maag kreeg het geweldig te kwaad. Wijd opende hij zijn kaken en met een heftige inspanning spuwde hij den marionet weer tien meter ver op den oever van de rivier en verdween daarop pijlsnel naar de diepste diepten.

‘Goede reis en veel groeten thuis!’ riep Pinokkio en sloeg dubbel van den lach.