Pinokkio in Afrika

[p. 101]

XXVIII
Hevig gevecht tusschen twee struisvogels; maar de eene wordt een zwarte man, die Pinokkio wil pakken.

Pinokkio zag namelijk, dat de struisvogel niet meer alleen was, maar dat een andere tegenover hem schuin naar hem keek. Deze laatste was wat kleiner, maar veel leelijker en veel woester van uitzicht. Hij maakte voorzichtige bewegingen met de kennelijke bedoeling zijn tegenstander aan te vallen, die op zijn beurt zich tot zijn verdediging gereed maakte. Nu begon het bekstooten te regenen en het schenen wel houweelslagen. Maar plotseling zag Pinokkio een zwaard schitteren en even later lag de groote struisvogel, die hem hier had gebracht, in zijn volle lengte doodelijk gewond ter aarde. De marionet kon maar niet begrijpen hoe het mogelijk was, dat struisvogels sabels onder hun veeren konden verbergen, en ze hanteeren konden als menschen. En toch had dit alles zich voor zijn oogen afgespeeld en was er geen twijfel mogelijk.

Terwijl hij over een verklaring van dit allervreemdste geval nadacht, zag hij, dat de overwinnende struisvogel eerst één arm onder de veeren uitstak en daarna den anderen; daarop ontdeed hij zich van zijn snavel, legde dien op den grond en nu kwam een hoofd te voorschijn, dat volkomen op dat van een zwarten man geleek. Daarop legde hij één voor één de veeren af, die zijn heele lichaam bedekten, en stopte ze allemaal in een soort van zak van luipaardenvel. Met open mond volgde Pinokkio zijn bewegingen; hij begon nu te begrijpen wat voor streek die man het ongelukkige dier gespeeld had door zich als struisvogel

[p. 102]

voor te doe, om het zoo gemakkelijker te kunnen aanvallen en dooden.

Toen die wreede kerel klaar was, wilde hij zijn zwaard op zijn schouder nemen, maar hoe sterk hij er ook uitzag, het was te zwaar en dus keek hij rond alsof hij hulp zocht, en toen hij Pinokkio's hoofd boven het water zag uitsteken, gaf hij hem een teeken naderbij te komen. Dat had onze Pinokkio veel liever niet gedaan, maar toen hij nog eens naar dien woest-uitzienden gewapenden man keek, besloot hij toch te gehoorzamen.

Maar wat zag hij er vreeselijk uit, nadat hij tot aan zijn hals in dien poel had gestaan, neen maar, het was zoo bespottelijk, dat die man in den lach schoot, zóó onbedaarlijk, dat hij niet kon ophouden.

Maar eindelijk kon hij niet meer, gooide zich languit op den grond met zijn handen op zijn buik, die pijn deed van het lachen. Toen de marionet dat zag, voelde hij niet het minste medelijden en evenmin dacht hij eraan hem te helpen, maar zachtjes zei hij tot zichzelf: ‘Als ik me nu niet uit de voeten maak, zal het me berouwen!’ en wat luider beval hij zijn beenen: ‘Hoor eens, 't is geen schande om weg te loopen, als dat noodig blijkt!’ en op een galop rende hij naar een helling niet ver vandaar en riep, zich omdraaiend:

‘Ik hoop, dat ge nooit meer kunt opstaan, schelm!’ Maar Pinokkio was ver van gerust, toen hij zag dat de man al was opgerezen en zonder zich om den struisvogel te bekommeren, evenmin als om den zak met veeren en zijn zwaard, hem achterna holde. Onze marionet bleef heusch niet op hem wachten en met inspanning van al zijn krachten rennend ontdekte hij weldra, dat hij heel wat op zijn vervolger had gewonnen, want die was veel te dik en te zwaar om het van zoo'n pijlsnel voorthollenden marionet te kunnen winnen. Dat stelde Pinokkio weer gerust, zoodat hij het zelfs aandurfde nogmaals stil te staan als wilde hij hem opwachten. Maar na een paar seconden, toen de man al begon te gelooven dat de pop niet meer kon en hij dus hopen mocht hem in zijn macht te krijgen, riep deze, zijn eene hand als een trechter voor zijn mond zettend: ‘Sliep uit!!’ en

[p. 103]

daarna sloeg hij nog harder op hol, telkens even stilstaand om steeds plagender te roepen: ‘Sliep uit!’

Pinokkio had al haast den top van de helling bereikt, terwijl zijn vervolger pas halverwege was, toen ze allebei een vervaarlijk gegil hoorden en stil stonden. Zich omdraaiend zagen ze, dat een troep wilde dieren zich op den armen struisvogel wierp en hem verslond. Toen hij dat zag, sloeg de jager wanhopig allebei zijn handen in zijn dichte zwarte krulhaar en zonder zich meer om den marionet te bekommeren, ging hij zijn zwaard ophalen.

‘Zoo ge doet, zoo ge ontmoet!’ riep Pinokkio hem na, terwijl hij naar den top doorliep.