Pinokkio in Afrika

[p. 97]

XXVII
Snelle ren van Pinokkio dwars de woestijn door, gezeten in de schaal van een struisvogelei, en zijn val in een modderpoel.

Nadat Pinokkio was opgestaan, begon hij rond te wandelen onder het dichte bladerdak van vreemde boomen met kronkelige takken, die stevig door elkaar gestrengeld waren, en tusschen doornige planten door, die iedereen het voortgaan zouden hebben belet behalve een houten marionet, die geen angst voor schrammen behoefde te hebben. Alleen werd zijn pakje van houtkrullen aan flarden gereten, maar daarover bekommerde onze Pinokkio zich in het minst niet.

‘Ik zal er zelf wel eens eentje maken, dat ik er uitzie als een Prins!’ zei hij, terwijl hij als een eekhoorn van struik tot struik sprong. ‘Het moet eerste kwaliteit stof zijn, van een snit en een pasvorm, dat niemand ooit zoo'n costuum heeft gezien. Want ik zal stellig op een goeden keer die goud-, zilver- en edelsteenmijnen vinden!’ En hij vervolgde even snel zijn weg alsof hij op een mooien straatweg wandelde.

Uit de stammen van die groote boomen druppelde een kleverig vocht en er was zoo'n scherpe, doordringende geur, dat ge zoudt kunnen meenen in een apotheek of in een hospitaal te zijn.

Alles in het rond was groen, groen, groen!

Het zou een eentonig schouwspel geweest zijn, als het niet verlevendigd was door ontelbare zwermen felkleurige vlinders, die omhoog vlogen, zich door den wind lieten voortdragen of rondfladderden, op zoek naar tusschen de bladeren verborgen bloemen, waarop ze zich begeerig neerlieten om ze uit te zuigen.

[p. 98]

Van tijd tot tijd liepen hazen, groot en klein hem haast voor de voeten, om na een sprong of wat zich nieuwsgierig om te draaien om naar hem te kijken, alsof ze zeggen wilden, dat ze nog nooit zoo'n grappigen marionet gezien hadden.

Hier en daar gluurde een aapje tusschen de bladeren door, uitte een zachten kreet en vluchtte als een pijl uit den boog zoo snel. En Pinokkio wandelde met zijn stok in zijn hand onverschrokken



voort, zich weinig bekommerend om al wat er om hem heen voorviel, omdat hij onophoudelijk verdiept was in de gedachte aan de schatten die hij zocht, terwijl hij maar niet wist waar ze te vinden.

Zijn dat nu niet echt gedachten, een houten kop waardig?

Onze held liep al verder en verder, totdat hij zich plotseling op een open plek bevond, die uitzicht gaf op een eindelooze

[p. 99]

vlakte. Hij haalde diep adem, want dat voortdurend onder boomen loopen was hem erg gaan vervelen. Hij keek eens om zich heen, bezag ook den grond nauwkeurig, waarop hij liep, want altijd bleef hij hopen eens tegen een diamant aan te loopen, toen zijn aandacht werd getrokken door een groot rond gat, waarin hij van die witte ronde dingen zag, die door hun vorm op kippeneieren geleken; maar deze hier waren heel wat grooter dan Pinokkio's hoofd.

Benieuwd eens te probeeren of hij met allebei zijn handen er een kon oplichten, liep Pinokkio naar den rand van het gat, toen hij achter zich een geweldig gedruisch hoorde.

Zich onmiddellijk omdraaiend om te zien, wat er aan de hand was, zag de marionet een enorme witachtige massa, die veel had van een reusachtigen vogel, die zich op hem wierp en hem met een geweldigen stoot met zijn beenen omhoog in het gat wierp. Onder het vallen hoorde hij een luid gekraak, en tegelijkertijd merkte hij, dat hij al door de lucht vloog. Wat was er toch gebeurd?

Dat gat was een struisvogelnest, het reusachtige gevaarte, dat hem er in gegooid had, was toevallig de papa ervan, een geweldige struisvogel, die toen hij zag, dat een van de eieren gebroken was, met zijn machtigen snavel de halve dop, waarin de marionet als in een gemakkelijke stoel terecht gekomen was, greep en er de vlakte mee oprende in een sneltreinvaart.

De marionet gilde het uit van schrik, en met het stokje, dat hij nog altijd in zijn hand had, sloeg hij een woedenden roffel op den

[p. 100]

hals en de borst van den struisvogel, wat evenwel niets uitwerkte, want het dier voelde er nog minder van dan van kriebelen. En voort ging het in zoo'n razende vaart, dat de marionet zijn adem voelde stokken en vreesde, verloren te zijn.

Die woedende ren had al een uur of wat geduurd, toen de marionet zich op het onverwachtst met een zwaai in een modderpoel voelde terecht komen, waarin hij als een kikker tot zijn hals toe onderdook. Om niet in die modder te stikken, trachtte hij zijn hoofd zoo veel mogelijk boven te houden, maar hij dacht er niet over er uit te komen, zoo verbaasd was hij op den oever iets te zien, dat hij nooit geloofd zou hebben, als hij er niet zelf bij geweest was.