Pinokkio in Afrika

[p. 91]

XXV
Apen gooien Pinokkio met steenen, waarop hij bedenkt ze gymnastische oefeningen te laten maken.

* _* *

Met van verwachting kloppend hart - zijn juist doorgestane angst was al vergeten - ging Pinokkio vol zelfvertrouwen verder, zonder zich druk te maken over de moeilijkheden, die hij onderweg zou kunnen tegenkomen, totdat op een zeker punt een hagelbui van steenen om hem heen viel, waarvan er gelukkig geen enkele raakte, want dat zou er leelijk voor hem hebben uitgezien. Verbaasd en verschrikt door dit vreemde voorval keek hij om zich heen, maar zag niemand; evenmin ontdekte hij een levende ziel tusschen de takken van de hooge struiken. Nogmaals keek hij links en rechts: niemand te zien.

‘Dat is ook wat moois!’ riep de pop uit. ‘Zijn die steenen dan uit den hemel komen vallen? Dat zou toch al heel raar zijn, als het in Afrika steenen regende......’ en hij vervolgde zijn weg. Maar hij had nog geen tien stappen gedaan, of een nieuwe nog dichter en geweldiger hagelbui van steenen dwong hem dekking te zoeken achter een dikken boomstam. Toen hij van daar uit nog eens nauwkeurig keek naar den kant, waar de steenen vandaan kwamen, zag hij daar in het struikgewas een ontelbare schare apen, die alweer met nieuwe steenen gereed stonden.

‘Heidaar, wat moet dat beduiden?’ riep de pop. ‘Ik zou niet graag willen, dat die schelmen me een leelijke poets bakten; ik zal me moeten verdedigen!’ Al sprekend greep hij een stok, die daar op den grond lag. Maar tot zijn groote verbazing zag hij, dat ook de apen, nadat ze hun steenen hadden laten vallen,

[p. 92]

stokken gingen oprapen, en wie er geen vond brak handig en verwonderlijk vlug een tak van een boom.

‘Als dat maar goed afloopt!’ dacht Pinokkio en tegelijkertijd zwaaide hij den stok dreigend in de richting van den troep apen.

Bij het zien van die beweging hieven alle apen, als op kommando, tegelijkertijd hun stok op en hielden dien omhoog, elke beweging van den marionet na-apend. Daarop liet Pinokkio den stok zakken en tegelijkertijd deden alle apen hetzelfde. Pinokkio liet zijn stok vlug ronddraaien en de apen deden het hem prachtig na.

Plotseling hield Pinokkio er mee op en hief zijn stok zoo hoog mogelijk op, en ook de apen draaiden niet meer met den hunne, maar hieven hem hoog op, net zoo stram als soldaten bij het exerceeren.

‘Zet af...... 't geweer!’ riep Pinokkio toen en de daad bij het woord voegende zag hij, dat alle apen den stok prachtig gelijk afzetten, precies als soldaten op het bevel van den officier.

‘Ik begrijp het,’ dacht de pop, ‘ik moest maar apen-generaal worden, dan verover ik hoogstens binnen een maand heel Afrika!’ en hij schoot in den lach.

Maar in zijn hart was hij niet gerust. De apen grijnsden, staarden hem strak aan en bleven stokstijf op een rij staan, alsof ze verdere bevelen afwachtten.

‘Ach zoo, wilt ge er mee doorgaan?’ zei de marionet. ‘Vindt ge het zoo aardig? Ik zou u dolgraag nog één bevel geven en wel, dat ge nu verder uw eigen gang kunt gaan en mij met rust laten.’

Al pratende had Pinokkio reeds een plan gemaakt om zich van die lastige dieren te bevrijden: hij deed twee passen voorwaarts en alle apen deden hetzelfde. Daarop deed hij er drie achteruit en na drie pas achterwaarts gedaan te hebben bleven ze hem allemaal staan aankijken.

Plotseling riep Pinokkio nu: ‘Geeft...... acht!’ en zich omdraaiend, rende hij in groote vaart weg.

Toen draaiden alle apen zich onmiddellijk om en begonnen in tegengestelde richting te hollen en de marionet keek gierend van het lachen om zijn geslaagde list eens om, om naar de rij

[p. 93]

van donkergekleurde vluchtelingen te kijken, die weldra uit het gezicht zouden zijn.

‘Maar slaan ze in dit land dan allemaal op de vlucht?’ vroeg hij zichzelf af, zonder zijn vaart te minderen, want hij was bang, dat die snuggere dieren berouw zouden krijgen en terugkeeren, om nog eens een lesje in gymnastiek te komen nemen.