Pinokkio in Afrika

[p. 72]

XXI
Pinokkio loopt gevaar verkocht te worden voor één olifantstand en één hoorn van een neushoorn.

* _* *

Ze gingen weer een eind verder totdat ze op een groep menschen stuitten, ook leden van een groote karavaan, die eveneens in de buurt van een put zaten of lagen te rooken en te praten in de schaduw van eenige groote boomen.

Ook zij waren vol bewondering voor Pinokkio en waren heel aardig voor hem; de goede oude man toonde zich zoo ingenomen ermee alsof Pinokkio zijn zoon was.

De marionet liet duidelijk blijken hoe dankbaar hij was voor de genegenheid, die ze hem zoo spontaan en belangeloos toonden en begon zeer gunstig te denken over de inborst van zijn reismakkers.

Hij voelde alleen een geheimen angst, daar het ieder oogenblik aan het licht zou kunnen komen, dat hij op goed geluk naar Afrika was gekomen en er in werkelijkheid niets van wist waar goud en edelsteenen te vinden zouden zijn. Gelukkig redde een nieuw bewijs van edelmoedigheid van den ouden man hem uit de verlegenheid.

In de schaduw der boomen zaten er van die menschen van de andere karavaan een paar met zulke onaangename gezichten, dat ze Pinokkio weinig aanstonden. En juist naar die menschen richtte de oude man toen zijn schreden en, na ze begroet te hebben, begon hij levendig met ze te praten, waarbij ze telkens met toenemende belangstelling naar den kant van den marionet keken.

Door nieuwsgierigheid geprikkeld stak Pinokkio zijn ooren op net als een haas (wanneer die vanuit het dichtst van het bosch

[p. 73]

de honden hoort aankomen) om af te luisteren, wat voor moois de oude man tegen die menschen met hun leelijke gezichten over hem zei.

En hij was wàt gevleid toen hij de loftuitingen hoorde over zijn karakter, zijn intelligentie, en ook over zijn groote geschiktheid waar het eten en drinken betrof.

Maar daarop lieten die brave menschen hun stem zoo dalen, dat de marionet maar hier en daar een onduidelijk woordje opving; maar op een zeker oogenblik hoorde hij iemand zeggen:

‘En dus, hoeveel vraagt ge ervoor?’

‘Kijk eens,’ antwoordde de oude man, ‘tusschen ons zijn niet veel woorden noodig. Ik kan hem u niet afstaan, als ge me niet twintig meter Engelsche cretonne, dertig meter ijzerdraad en vier halskettingen van glaspaarlen geeft.’

‘Dat is te veel, veel te veel!’ zei een heftige stem.

‘Ze zijn aan het onderhandelen over den ezel,’ zei Pinokkio en bekeek het arme dier met medegevoel.

‘Aan den eenen kant spijt het me,’ ging hij bij zichzelf voort, ‘want om de waarheid te zeggen is hij me van veel gemak geweest op die ellendige wegen, en wie weet hoeveel ik verder nog aan hem gehad zou hebben.’

‘Het is veel te veel!’ zeiden die menschen ondertusschen met hen allen tegelijk. ‘Het is te veel. Die eisch is werkelijk overdreven!’

‘Wat, overdreven! Het is een prachtige koop!’ riep de oude. Daarop liet hij zijn stem weer dalen en begon heel levendig allerlei uitleggingen te geven, waarnaar ze allen luisterden, terwijl ze aldoor naar Pinokkio's kant keken, hem toelachten en onderwijl hun onaangename donkere gelaatsuitdrukking meer en meer ophelderde.

‘Ja, ja, gij hebt mooi praten!’ viel een luide stem hem in de rede, ‘maar per slot van rekening is hij van hout!’

‘Van hout?! wie is er van hout? de ezel?’ dacht Pinokkio, naar het dier kijkend, dat ook met opgestoken ooren stond alsof het meeluisterde.

‘Luister eens!’ begon een van de mannen, die tot nu toe nog geen mond had opengedaan, ‘de koop is gesloten als ge hem

[p. 74]

afstaat voor een olifantstand en anders praten we er niet meer over!’

De oude man zweeg; hij keek den marionet aan en daarop zei hij onder het slaken van een diepen zucht met een huilerige stem: ‘Ge hebt het op mijn ongeluk voorzien! Ge ruïneert me!! Doet er dan tenminste een hoorn van een neushoorn bij; dat is mijn laatste woord!’

‘Vooruit dan met dien hoorn van den neushoorn!’ antwoordden de mannen en één voor één drukten ze den oude de hand.

‘Ge hebt een mooien koop gesloten, vrienden!’ zei deze. ‘Die daar,’ en ditmaal wees zijn vinger precies naar Pinokkio, ‘die is van alle markten thuis en weet dingen......’ En hij voegde erbij, waarover ze allemaal in den lach schoten: ‘Hij beweert niet meer of minder dan dat hij hier in Afrika de juiste plek weet, waar goud en edelsteenen voor het opscheppen liggen!’

Als er een bom voor zijn voeten was gebarsten zou Pinokkio minder onder den indruk geweest zijn dan bij het hooren van deze vreeselijke woorden.

Hij was het dus en niet de ezel, dien die oude met zijn goedhartig uiterlijk verhandeld en verkocht had!

‘Ah, ellendelingen!’ riep hij uit. ‘Wacht maar even, ik kom zoo terug!’ En met een geweldigen sprong rende hij als een hazewind weg en liet al die brave menschen voor evenveel staan.

Ze dachten er zelfs niet over hem na te hollen. Wie zou hèm ook kunnen inhalen?!