Pinokkio in Afrika

[p. 62]

XVIII
Pinokkio ziet een karavaan voorbijtrekken met de hoofden naar beneden en de beenen in de lucht. Hoe verbaasd hij is; dan maakt hij het plan zich bij die menschen aan te sluiten.

* _* *

Zijn honger begon steeds meer te knagen en Pinokkio keek overal rond of hij niet iets vond, om erop te knabbelen. Maar rondom was niets dan zand en steenen; de steenen glinsterden als spiegels in de zon en het zand was zoo schroeiend heet, alsof het in een oven geweest was.

Radeloos door al dat troostelooze om hem heen, begon de arme marionet, terwijl zijn maag een geluid maakte als een houten rammelaar, droefgeestig en op goed geluk af voort te wandelen. Na een heelen tijd geloopen te hebben was hij eindelijk op een verhoogd gedeelte van het terrein aangeland, zoodat hij een groote vlakte kon overzien met een breeden straatweg er dwars doorheen. En op dien weg zag hij een langen optocht van mannen, vrouwen en kameelen, die - ja, het was ongelooflijk maar heusch waar! - die met hun hoofd naar beneden en hun beenen in de lucht voortliepen!!

Bij dat nieuwe, wonderbaarlijke schouwspel had de pop eerst veel lust eens hartelijk te lachen, maar toen vond hij het haast angstig en begon eens flink zijn oogen te wrijven, want hij twijfelde of dat omgekeerde soms aan zijn oogen lag.

‘Droom ik nu, of niet?’ zei hij een paar keer tegen zichzelf. ‘Droom ik of waak ik?’ Maar die optocht volgde maar steeds op die zonderlinge manier zijn weg en duidelijk hoorbaar was

[p. 63]

het gebabbel der vrouwen, het gelach der kinderen, die ondersteboven op die kameelruggen zaten en de gebiedende stem der mannen, die met lange stokken de dieren aanspoorden.

‘Dat had ik nu toch heusch niet verwacht!’ zei de pop. ‘Wat hebben ze hier in Afrika een vreemde manier van reizen!!! 't Zou wel aardig zijn, als ik ook eens op mijn hoofd ging loopen......’ en hij bevoelde zijn bol eens om te weten te komen, of hier zijn voeten soms ook op de plaats van zijn hoofd zaten.

Ondertusschen was de heele karavaan gepasseerd en nog altijd stond Pinokkio den laatsten kameel na te staren die, met zijn lange magere beenen door de lucht stappend, juist om de buiging van den weg verdween.

Het duurde een poosje eer onze onversohrokken reiziger van zijn verbazing bekomen was en opnieuw weer voelde dat zijn maag zoo sterk rammelde, ja sterker dan eerst. Tenslotte, toen hij zijn gedachten weer wat geordend had, scheen het hem het beste toe den weg te volgen, dien de karavaan genomen had.

[p. 64]

‘Op mijn hoofd of op mijn voeten zal ik toch stellig weer op een bewoonde plek komen! Al die menschen zullen toch maar niet altijd doorloopen, en vroeg of laat zullen ze eens stilstaan om te eten, als ze tenminste niet van den honger willen omkomen, wat stellig met mij zal gebeuren als ik op deze plek blijf!’

Die redeneering klopte als een bus, en nu de marionet weer met de nieuwe hoop bezield was in meer beschaafde streken te zullen aankomen, zette hij er zoo stevig den pas in dat hij wel een mededinger in een wedloop geleek.