Pinokkio in Afrika

[p. 59]

XVII
Pinokkio moet geruimen tijd in die donkere, kelderachtige ruimte blijven en vindt dan iets te drinken.....

* _* *

‘Slaap maar lekker,’ ging die onbedachtzame pop half huilend, half lachend voort; ‘'t zal toch een wonder der wonderen zijn, als ik levend uit deze gevangenis kom.’ Hij bleef heel stil op hetzelfde plekje liggen, denkend aan zijn rijdier, waarvan hij - tusschen haakjes - nooit weer iets heeft gehoord.

Als om zijn vreemden toestand nog bezwaarlijker te maken, begonnen honger en dorst hem nu hevig te kwellen. Vooral hinderde hem de dorst, die na verloop van een paar minuten beslist onverdraaglijk werd. Zijn keel was door het gillen, dat hij gedaan had, toen die hond met hem voortrende, zóó droog geworden, dat hij ik weet niet wat zou hebben willen geven, als hij maar één slokje had mogen hebben van dat water, dat hij een paar uur geleden in dien zak op straat had achtergelaten.

‘Maar ik wil hier toch mijn leven niet eindigen,’ zei hij tenslotte, ‘kom, laat ik eens probeeren te loopen.’

Zoo pratend verzette hij zijn eenen voet, daarna den anderen, terwijl hij met zijn armen rondschermde alsof hij blindemannetje speelde.

De bodem, waarop hij rondliep, was effen en zacht, en de lucht heerlijk frisch; alles bij elkaar had hij het nog zoo kwaad niet. Er waren maar 4 dingen, die hem hinderden: dat het zoo donker was, en dat hij zoo'n honger, dorst en angst had; overigens was hij volmaakt kalm.

[p. 60]

Steeds in het donker rondtastend meende hij na een twintigtal passen een zacht gemurmel te hooren: 't had iets van het onderdrukt fluisteren van vele menschelijke stemmen tegelijk. Toen hij in die richting keek was het hem, als zag hij een soort van schemering zooals je dat ziet in het Oosten bij het begin van den dageraad. Met nieuwen moed bezield liep Pinokkio voort, zoo snel zijn voeten, die in dat fluweelzacht terrein wel vier vingers diep wegzakten, het hem toelieten.

Hoe verder hij liep, hoe duidelijker het gemurmel werd, terwijl ook het licht sterker werd. Nu kon Pinokkio zien, dat hij zich op een besloten plekje bevond, dat overstraald werd door een zacht, doorschijnend licht, maar hij begreep niet vanwaar het kwam. Het gemurmel werd veroorzaakt door een straaltje helder, frisch water, dat van een hooge rots afviel en een klein beekje vormde, dat over den zandigen bodem van dat soort tunneltje stroomde.

Hij rende op de rots af, ging met open mond onder dat straaltje liggen en dronk en dronk, totdat hij werkelijk niet meer kon.

[p. 61]

‘Nu zal ik tenminste niet van dorst omkomen!’ zei de marionet blij, nadat hij wel tien minuten achter elkaar gedronken had. ‘Nu heb ik nog honger, en erg ook. Maar waarom heb ik toch altijd minstens om de twee uur zoo'n vreeselijken honger! Zou het niet mogelijk zijn zich eraan te wennen zonder eten te leven? Van nu af aan wil ik het gaan probeeren, en als het me lukt zal ik het dadelijk gaan leeren aan al die stakkerds, die geen geld hebben om brood te koopen!’

Terwijl hij zulk een prijzenswaardig plan maakte, kreeg Pinokkio een heel akelig gevoel in zijn buik, zoo onrustig en naar als iemand wel eens heeft, die om van een erge indigestie te genezen, zoo wat 30 gram wonderolie geslikt heeft!

Hij voelde zich àl ellendiger worden, op een gegeven oogenblik wist hij geen raad meer...... Het water, dat hij gedronken had, was...... purgeerend.

Langzamerhand ging hij zich weer beter voelen; met trillende beenen begaf hij zich in de richting van het licht, en eindelijk gelukte het hem uit dien kuil te komen en mocht hij den hemel weerzien.