Pinokkio in Afrika

[p. 53]

XV
Pinokkio als waterverkooper en wat hem overkomt op zijn tocht door de stad.

* _* *

De tijd ging voor den marionet onder die vele bezigheden snel voorbij en op het etensuur had hij een geweldigen honger en at voor vier.

Zijn patroon prees hem zeer, zoo keurig als hij den boel weer had opgeknapt en moedigde hem aan op diezelfde manier te blijven voortgaan.

‘Met een jaar of tien,’ zei hij, ‘zult ge dan wel het noodige opzij gelegd hebben om weer naar huis terug te keeren, en dan



zult ge bovendien nog wel een stuivertjegespaard hebben, dat uw vader erg te pas zal komen. En nu ge gegeten hebt, moet ge dezen leeren zak met water nemen, om het in de stad te gaan verkoopen. Vanavond, als ge terug zijt, rekenen we af en zult ge zien, dat de zaken er nog zoo kwaad niet voor u uitzien!’

Met deze woorden overhandigde de man den marionet, die bleek van boosheid werd, een leeren ding, dat wel wat op een vaatje geleek, en dat hij door middel van een leeren riem op zijn rug moest dragen. Daarop gaf hij hem nog een soort van beker, ook van leer, en voerde den jongen naar de deur onder het zeggen van:

[p. 54]

‘Een stuiver voor een kleinen beker, maar niet vol, hoor, niet vol!...... begrepen?’ Daarop ging hij zoo bedaard en vergenoegd naar binnen, dat zelfs een doodzieke er zich nog boos om zou maken.

Diep terneergeslagen sloeg Pinokkio een vuil, nauw straatje in; uit de smerige huisjes aan beide kanten kwamen luchtjes, neen maar! die deden waarlijk niet aan rozen denken!...... En hij liep maar steeds voort, zonder te weten waarheen en zonder te kijken waar hij liep, want in zijn marionettenhersens kwamen honderden plannen op; als de patroon van de gaarkeuken had kunnen vermoeden wat er in dat bolletje omging, was hij den marionet bepaald hard nageloopen, al was het alleen maar om zijn waterzak terug te krijgen.

Hoe verder de marionet liep, hoe netter de straat werd. Na de vuile hutten, van leem en planken gemaakt, kwamen er steenen huizen en nog verder stond zelfs hier en daar een villa met mooie groote ramen en ruime terrassen, dat het een lieve lust was om te zien. Het was druk geworden; prachtig gekleede dames en heeren, soldaten en officieren met mooie uniformen, straatventers, kortom, hij liep nu door een mooie breede straat, waarboven telegraafdraden gespannen waren, en van dichtbij klonk het fluiten van een locomotief.

Pinokkio was meer dan verbaasd bij het zien van al dat moois, en bij zichzelf zei hij: ‘Neen maar, dat Afrika er toch zóó uitziet! Dat had ik me heel anders voorgesteld!’

Terwijl hij hierover stond te peinzen, was er een man naar hem toe gekomen in een grooten witlaken mantel gewikkeld, wiens ernstig gezicht omlijst werd door een langen baard. Deze man tikte hem op zijn schouder en maakte een gebaar, dat Pinokkio niet begreep.

Toen begon die man allerlei onbegrijpelijke woorden te mompelen, terwijl hij steeds gebaren bleef maken; maar Pinokkio begreep er nog steeds niets van, zoo min van zijn woorden als van zijn gebaren.

Tenslotte wilde de pop, zoo kwaad als een spin, zijns weegs gaan, maar de man zette een geweldige keel op, greep hem bij de punt van zijn neus en hield die stevig vast. Pinokkio worstelde

[p. t.o. 54]

[p. 55]

gillend om los te komen. Dat gaf een onbeschrijflijk tumult. Allerlei menschen bleven stil staan, en na veel vijven en zessen gelukte het hun den marionet aan het verstand te brengen, dat die man alleen maar om een stuiversglaasje water had gevraagd.

‘Is het anders niet?’ riep de marionet en liet den waterzak van zijn rug op den grond glijden. Daarop nam hij den leeren beker en vulde dien tot overloopens toe, wat alle omstanders verbaasd deed staan.

De man dronk, betaalde en ging heen zonder te groeten.

‘Zouden alle Afrikanen zoo graag water drinken?’ dacht de marionet, aan zijn vrienden van de Groote Tent denkend. ‘Ik houd veel meer van bier en ga nu eens kijken, of ik soms voor dezen stuiver een glaasje bier kan krijgen.’

En hij liep weg, den waterzak op den grond achterlatend, want daarvan trok hij zich niets aan.