Pinokkio in Afrika

[p. 50]

XIV
Hoe Pinokkio van den rang van Excellentie afdaalde tot dien van knecht in een gaarkeuken.

* _* *

Pinokkio was vuurrood geworden bij het hooren van dat woord aalmoes; hij kon niet dadelijk besluiten of hij daar blijven zou of dat hij, om de schande te ontgaan, de veldwachters zou naloopen om zich in de gevangenis te laten opsluiten. Het leek hem toch maar het beste te blijven en hij sloop naar een hoekje van de kamer. Maar de patroon beurde hem dadelijk op en vroeg: ‘Gij zijt dus de marionet Pinokkio?’

Toen hij zich zoo ineens met gij hoorde aanspreken, voelde de pop een groote verontwaardiging in zich opkomen en hij had zin er het zijne van te zeggen, maar toen hij aan die onbetaalde rekening dacht, leek het hem beter beleefd te zeggen, dat hij inderdaad Pinokkio was.

‘Dat doet me werkelijk plezier,’ ging de man voort, ‘dat doet me plezier, want ik heb uw vader gekend.’

‘Hebt U mijn vadertje gekend?’ riep de marionet blij.

‘Of ik hem gekend heb! Ik ben daar in huis bediende geweest, vóórdat gij geboren werd.’

‘Bij mij thuis als bediende? Van wanneer tot wanneer heeft vader Jaap bedienden gehouden?’ riep de marionet met wijd-open oogen van verbazing.

‘Wat zegt ge daar, Jaap?! Uw vader heet toch geen Jaap.’ ‘Die is goed! Hoe heet hij dan?’

‘Uw echte vader, mijn beste marionet is niet Jaap, maar mijnheer Collodi...... een man, jongenlief, zooals er niet iederen dag één wordt geboren!’

[p. 51]

Pinokkio begreep er steeds minder van en kon er maar niet bij, dat hij naar het scheen naar Afrika had moeten komen om over zijn familie te worden ingelicht. Hij stond dus met een zuurzoet gezicht te luisteren naar al, wat die man hem uitlegde, totdat deze besloot:

‘Maar bedenk wel, al zijt ge niet echt de zoon van dien goeden Jaap, dat dit nog niet zeggen wil, dat ge niet heel dankbaar moet wezen voor alle goede zorgen, die die brave man voor u gehad heeft. Maar gij, wat een prachtige manier om hem te beloonen houdt gij er op na! vindt ge ook niet?’ vervolgde de man heftig. ‘Zoo maar uit huis wegloopen, zelfs zonder hem te waarschuwen! Wie weet, aan wat voor akelige dingen die beste man denkt, nu hij u niet meer bij zich heeft en zelfs niet weet waar ge uithangt. Zoudt gij, jongens, ooit begrijpen wat een verdriet ge uw ouders doet? Ge zoudt geen vinger uitsteken om uw moeder verdriet te besparen, terwijl zij altijd aan u denkt, zelfs 's nachts in haar slaap, en evenmin valt het u in, uw vaders zorgen te verlichten, die vader, die van den morgen tot den avond



werkt om te maken, dat u niets ontbreekt, en dat ge van alles kunt leeren om goede menschen te worden, die nuttig zijn voor hun familie, hun vaderland en de maatschappij!’

Onder het aanhooren van deze ernstige toespraak was Pinokkio nadenkend geworden. Hij had nooit kunnen droomen, dat hij juist in Afrika zoo wijs en waar zou worden toegesproken, en was op het punt in tranen uit

[p. 52]

te barsten. De man werd zelf ook aangedaan, want wie weet wat hem nog meer door 't hoofd speelde; maar plotseling streek hij met zijn hand over zijn oogen als om een droevige gedachte te verjagen, veranderde van toon en zei opgewekt:

‘Ondertusschen moogt ge den Hemel danken, Pinokkio, dat ge ditmaal zoo goed bent terechtgekomen, want van dit oogenblik af moet ge het maar beschouwen, alsof dit uw eigen huis was. Maar ik ben niet rijk en had juist een jongetje noodig om me bij mijn bezigheden te helpen, en dus kunt gij vandaag al beginnen de zaal aan te vegen, die het - zooals ge ziet - hard noodig heeft, want er zijn veel klanten geweest.’

Dit zeggend reikte hij den marionet een grooten bezem aan, dan kon deze dadelijk gaan vegen.

Pinokkio voelde zich diep vernederd door dit voorstel, maar de gedachte aan de zwarte veldwachters en de onbetaalde rekening deed zijn verontwaardiging gauw verdwijnen, en hij veegde en ruimde ijverig op.

‘Van Excellentie tot keukenjongen! ik ben er wel op vooruit gegaan!’ dacht de ongelukkige marionet en haast kwamen de waterlanders te voorschijn, terwijl hij krachtig den bezem hanteerde, ‘maar dat is mijn verdiende loon, zooals het luie grauwtje zei, toen het klappen kreeg. Ach! als nu mijn vadertje en die lieve Fee me eens zagen, of mijn schoolmakkers, Oliepit bijvoorbeeld, wat zou ik een prachtig figuur slaan!’

En hij ging voort met vegen en nam daarna met een natten doek de vuile, stoffige banken en stoelen af.