Pinokkio in Afrika

[p. 29]

VIII
Pinokkio keert naar huis terug, waar hij een fijnen avondmaaltijd vindt, en met veel eetlust toetast; maar 's nachts slaapt hij heel slecht.

* _* *

Toen Pinokkio thuis kwam, lag zijn vader al een uur in bed. Daar de oude Jaap geen kans zag, genoeg te verdienen om voor avondeten voor twee menschen te zorgen, zei hij altijd, dat hij geen trek had; en zeven avonden per week ging hij met een leege maag ter ruste. Maar voor zijn lieve Pinokkio-tje moest er 's avonds wat te eten zijn. Nu eens had hij een gebakken ei voor hem, dan weer zette hij een paar gedroogde boonen in water te weeken, of wel had hij den kop van een haring van den vorigen dag voor hem bewaard: iets was er altijd.

Doch op dien avond vond Pinokkio een overvloediger maal dan anders.

Daar die goeie Jaap zijn jongen niet aan het middageten had gezien en dus gedacht had, dat hij 's avonds wel met een geweldigen



honger zou thuiskomen, had hij al de kuit van een haring, waarvan ze al twee dagen aten, voor hem bewaard. En hij had er nog, uit angst dat het te weinig zou zijn, een mooi stuk sinaasappelschil bij gelegd.

‘Dan heeft hij ook fruit!’ had die beste man er glimlachend aan toe-

[p. 30]

gevoegd bij de gedachte, hoe blij zijn lieve Pinokkio zou zijn als hij zag, wat een fijne-mans-maal daar voor hem gereed stond.

De marionet at dan ook gulzig zijn haringkuit op met een broodkorstje, dat van een onbestemde kleur was tusschen groen en zwart; daarop begon hij wat minder haastig van zijn sinaasappelschil te genieten en vond deze verrukkelijk.

Toen hij klaar was met eten dronk hij een heerlijk glas water uit de gereedstaande kan in één teug leeg, en voordat hij in bed stapte, ging hij naar zijn slapenden vader en gaf hem twee stevige zoenen op zijn voorhoofd, één voor de haringkuit en één voor de sinaasappelschil.

Pinokkio had ontegenzeggelijk een hart van goud en voor zijn vader had hij alles over, behalve schoolgaan en werken; en dit laatste vooral niet, nu hij van plan was naar Afrika te gaan om er zijn zakken met goud, zilver en edelsteenen te vullen. Hij wierp zich dus op zijn bed, maar dien nacht kwam er weinig van slapen.

In de duisternis meende hij leeuwen, olifanten, tijgers, panters en krokodillen te zien, als menschen gekleed, de klarinet bespelend; prachtig in wit, rood en groen gestreepte zijde gekleede dames, gehuld in mantels, rijk versierd met esmeralden en saffieren, die paard reden op vlinders, zoo groot als adelaars; mannen met hooge kaplaarzen, wier gezicht haast wegkroop achter een stijven hoogen witten boord; zilveren paleizen met gouden trappen en deuren en zonneblinden van malachiet; dit

[p. 31]

alles en nog veel meer scheen voor zijn oogen te dansen. Als hij bij toeval zijn oogen sloot, hielden zijn ooren hem wakker, want dan hoorde hij een oorverdoovend lawaai van dieren-geluiden, brullen, krijschen, fluiten en daar tusschen door trompetten en trombones, te zamen met het geroffel van tien Turksche trommen en wel twintig stel bekkens.

Het was nog niet eens dag, toen Pinokkio opstond. Het eerste wat hij doen wilde, was naar zijn vrienden van de tent gaan om ze nog eens goeden dag te zeggen, maar hij vond er geen levende ziel. De Directeur scheen gemerkt te hebben, dat die omgeving niet geschikt was voor zijn beesten en in den loop van den nacht waren ze er met hun allen stil van doorgegaan.

‘Goede reis!’ zei Pinokkio, en zocht eens langs den grond of er niet een stukje goud of een edelsteentje uit één der diademen van de dames was gevallen, maar toevallig was er niets te vinden.

‘Wat zou ik nu doen?’ vroeg de marionet zich af; ‘naar Afrika gaan......of naar school?...... 't Is toch misschien wel het beste, als ik naar school ga, want meester zegt, dat ik in lezen, schrijven, uit het hoofd leeren, opstellen maken, en in geschiedenis, aardrijkskunde en rekenen wat ten achter ben. Verder sta ik er niet zoo kwaad voor......

Het is stellig het beste, dat ik nu maar naar school ga; dan kan ik vandaag alles eens goed leeren, want is dat gebeurd, dan ben ik tenminste niet meer zoo'n domkop.’

Na deze ernstige, verstandige overpeinzing sloeg onze marionet den weg naar huis weer in met het plan, zijn lessen eens door te zien, zijn boeken en schriften bij elkaar te zoeken en naar school te gaan.