Pinokkio in Afrika

[p. 22]

VI
Pinokkio denkt er over, de wilde dieren van dorst te laten omkomen, maar als de emmer vol is, gaat hij toch naar de kooi terug.

* _* *

Hoewel deze brave man heel beleefd was geweest, ging Pinokkio toch met een groote boosheid in zijn hart weg, en hij besloot zich te zullen wreken op al die menschen, die hem zoo hadden uitgelachen.

‘Ik zou vast kunnen beginnen,’ mompelde hij, ‘met ze van dorst te laten omkomen. Als ze tenminste alleen maar water krijgen, als ik het hun breng, gaan ze beslist dood!’

Vol van deze hardvochtige gedachten sloeg de marionet den weg naar zijn huis in, den emmer netjes balanceerend op zijn hoofd.

‘Deze emmer,’ zei de deugniet bij zichzelf, ‘stelt me in ieder geval vast schadeloos voor de moeite, die ik voor ze gedaan heb. Maar wat zijn wij, jongens, toch slecht af! Overal waar ge gaat vindt ge altijd weer werk, dat gedaan moet worden. Vandaag meende ik nu heusch eens een heelen dag niets te doen te hebben en van de vertooning te kunnen genieten en nu heb ik als een lastdier met water loopen sjouwen! 't Is nogal geen kleinigheid! Twee van die tochten om aan onbekende menschen water te geven. En wat dronken ze veel! 't Leken wel sponsen! Maar wat mij betreft, laat ze maar dorst lijden! Voor die lui daar ben ik niet van plan ooit meer een vinger uit te steken. Ik laat me door niemand voor den mal houden!’

Toen hij zoo ver gekomen was met zijn redenatie ontdekte Pinokkio, dat hij juist tegenover de bron stond, en kijkend naar den heerlijken frisschen straal, moest hij toch weer aan die arme menschen denken, die hem met zijn vollen emmer ver-

[p. 23]

wachtten en hij kon er niets aan doen; hij moest blijven staan.

‘Zou ik het hun nu brengen of niet?’ vroeg hij zichzelf af. ‘Eigenlijk zijn het toch allemaal brave menschen, die genoodzaakt zijn om voor wilde beesten te spelen, en goed beschouwd hebben ze me heel vriendelijk behandeld...... Ik moest het ze toch maar brengen! Of ik nu een keer meer of minder loop, is voor mij tenslotte hetzelfde.’

Hij liep dus op de bron toe, vulde zijn emmer en rende hard terug.

‘Is daar iemand?’ vroeg hij halfluid, ‘hier is de volle emmer water. Pak eens aan, want ik kom niet binnen.’

‘Bravo, marionet!’ zeiden de beesten. ‘We dachten al, dat ge nooit meer terug kwaamt. Dank u wel!’

‘Geen dank,’ antwoordde Pinokkio vroolijk.

‘Maar waarom komt ge niet binnen?’

‘Toch niet: ik moet naar school.’

‘Ge gaat dus maar niet naar Afrika?’ zei een plagende stem.

‘Wie zegt, dat ik er niet heenga?!...... Ik loop even naar school om mijn meester goedendag te zeggen en hem te vragen een dag of wat geduld te hebben. Dan ga ik even afscheid van



mijn vader nemen en vragen of ik gaan mag, dan behoeft hij niet bezorgd over mij te zijn.’

‘Uitstekend, marionet, daar doet ge goed aan.’

‘Wat een beste menschen,’ dacht Pinokkio, ‘het spijt me toch, van ze weg te moeten!’

‘Ge wilt dus heusch niet binnen komen?’

‘Neen, dat heb ik al gezegd; eerst moet ik naar school en dan......’

‘Mij dunkt, dat het voor school wel wat laat is geworden!’ zei de jonge man, die voor krokodil speelde.

[p. 24]

‘Dat is waar, voor school is het erg laat,’ antwoordde Pinokkio.

‘Kom dan nog maar een beetje bij ons, dan kunt ge daarna naar uw vader gaan.’

‘Dat kan ik doen, dan ga ik wat later naar mijn vader,’ besloot Pinokkio. Weer stak hij zijn hoofd door de reet en sprong gemakkelijk naar binnen.

Die deugniet wilde zichzelf niet bekennen, dat hij stierf van verlangen om daar bij die menschen te zijn.