Pinokkio in Afrika

[p. 18]

V
Levendig gesprek tusschen Pinokkio en de wilde dieren; zijn besluit, naar Afrika te gaan.

* _* *

Nadat de muziek weer was ingezet, hervatte Pinokkio, die reeds het voornemen had opgevat eens een kijkje in Afrika te gaan nemen, om van die vruchten en dien heerlijken honing te eten, dadelijk zijn onderbroken gesprek.

‘En die Mijnheer, die Directeur, komt die ook uit Afrika?’

‘Zeker, dat is ook een Afrikaan.’

‘En is hij erg rijk?’

‘Wat een vraag! ‘Is hij rijk?!’ Verbeeld u, als hij er zin in had, zou hij alleen al met de edelsteenen van de paardentuigen deze heele stad kunnen koopen!’

Pinokkio was verrukt bij het hooren van al dit wonderlijks, maar hij vond het beter zich onverschillig voor te doen, en zei langzaam:

‘Ja, dat wist ik ook wel, dat Afrika een heel mooi land is, ik had dan ook gedacht er eens heen te reizen... Goed beschouwd... en als ik maar zeker was U geen last te veroorzaken, zou ik wel met U willen meegaan.’

‘Met ons?......maar wij gaan stellig niet naar Afrika!’

‘Wat hoor ik?...... En ik dacht nog al, me bij U aan te sluiten......’

‘Maar hoe heb ik het met u, jongen?’ vroeg de man met zijn lange snor, ‘dacht ge soms, dat Afrika in de buurt van deze tent lag?’

‘Och wat! Tent of geen tent, ik heb plan naar Afrika te gaan en dus ga ik naar Afrika!’ antwoordde de marionet overmoedig.

‘Die jongen bevalt me,’ zei de jonge man, die voor krokodil

[p. 19]

speelde met een hooge fluitstem, ‘want geloof me, die daar...... zal in de wereld zijn fortuin wel maken.’

‘Natuurlijk wil ik fortuin maken,’ ging de marionet voort en deed zijn best zijn stem wat zwaarder te doen klinken. ‘Ik moet minstens 200.000 franken bij elkaar zien te krijgen, want ik wil



voor mijn vadertje een nieuwe jas koopen, omdat hij zijn oude verkocht heeft om voor mij een a.b.c. boek te koopen, en omdat er in Afrika zooveel goud en zilver is, dat ge er wel duizend schepen mee kunt vullen...... Het is immers waar, dat er zooveel goud en zilver is?’

‘Dat hebben we u immers al gezegd......,’ klonk een stem.

‘Het is zelfs zoo, dat als ik niet alles verloren had, wat ik in

[p. 20]

mijn zak gestoken had, eer ik uit Afrika vertrok, ik nu een Prins zou zijn. En als het niet was, dat ik aan dien mijnheer mijn woord gegeven heb, om voor tien frank per dag panter te zijn, dan zou ik beslist met u meegaan......!’

‘Hartelijk dank. Dank U wel voor Uw goede bedoeling,’ antwoordde de marionet heel beleefd; ‘mocht U er soms nog toe besluiten, ik vertrek morgen in alle vroegte.’

‘Met welk schip?’

‘Wat zegt U nu?’ vroeg Pinokkio.

‘Ik vroeg met welke boot U de reis maakt?’

‘Met de boot? Ik denk er niet aan. Ik ga te voet!’

Toen ze dat hoorden, begonnen ze allemaal te gieren van het lachen, zoodat de marionet heel boos uitriep:

‘Er valt niet te lachen, waarde heeren; als U wist, hoeveel mijlen ik kans gezien heb bij dag en nacht met deze beenen af te leggen, en dat zoowel te land als te water, zoudt U niet zoo'n plezier hebben! Dacht U soms, dat het Wonderveld, of het Land van de Domkoppen, of het eiland van de Nijvere Bijen hier maar een paar stappen vandaan zijn? Ik wil naar Afrika en ik ga beslist te voet!’

‘Maar U moet toch door de Middellandsche Zee heen?’

‘Nu, daar ga ik door!’

‘Te voet?’

‘Te voet of te paard, wat doet dat er toe?......En wat ik nog zeggen wilde: vind ik Afrika dadelijk, zoodra ik door die Middellandsche Zee heen ben?’

‘Zeker, daar bent U dadelijk, tenzij U door de Roode Zee wilt gaan.’

‘De Roode Zee? Neen, dat stellig niet!’

‘Toch zou voor u de weg door de Roode Zee misschien beter zijn.’

‘Maar ik wil die Roode Zee niet aanraken!’

‘En waarom niet?’ vroeg iemand, die den wolf voorstelde en tot nu toe geen mond had opengedaan.

‘Ja, waarom? waarom?! Omdat ik geen zin heb verf aan mijn pakje te krijgen, begrijpt U?’

Alweer een uitbarsting van gelach, nog harder dan de vorige,

[p. 21]

zoodat Pinokkio van zijn hoofd tot zijn voeten trilde van boosheid.

‘Dit is toch geen manier om nette menschen te behandelen!’ zei hij met fonkelende oogen......, ‘ik mag toch zeker wel doen wat mij goed dunkt en in die Roode Zee ga ik niet, daar!!...... Laat ik nu maar dadelijk op weg gaan.’

En vlug stak hij zijn hoofd door de scheur, sprong er verder doorheen en stond op het plein.

‘Dag kereltje!’

‘Dag harddraver!’

‘Dag marionet!’

‘Het ga u goed onopgevoede beesten dat ge zijt!’ had Pinokkio wel willen roepen, maar hij hield zich in, omdat de man met de groote snor hem riep, hem den emmer toestak en met een vriendelijken glimlach vroeg nog eens water te gaan halen, omdat hij nog altijd dorst had.