Pinokkio in Afrika

[p. 8]

II
Pinokkio ziet, hoe een lange stoet door alle straten van de stad trekt en daarna de groote tent weer binnengaat onder de geestdriftige toejuichingen der menigte.

* _* *

Het is een feit, dat de schoolbel dien dag luidde, ja, misschien wel langer dan anders, maar vanuit die tent kwam een geweldig lawaai van hameren, toeteren, hinniken van paarden, balken van ezels, brullen van leeuwen, tijgers en panters, huilen van wolven, schreeuwen van kameelen en gillen van apen; het was zoo'n vreeselijk rumoer, dat ge er haast bang van zoudt worden.

Maar eensklaps klonk diezelfde zware basstem boven alles uit en werd het doodstil.

De twee Mooren lichtten het tentzeil tusschen den ingang en de tent zelf met hun lans op en onmiddellijk verschenen er mannen in alle denkbare kleederdrachten, en vrouwen in tricot gekleed met prachtige zijden mantels aan, diademen, flonkerend



van briljanten op het hoofd, terwijl haar loshangende haren met bonte veeren waren versierd, allen op paarden gezeten, die tot aan hun voeten bedekt waren met rijke, zijden wit-, rood- en groen-gestreepte dekkleeden.

Vlak achter dezen veelkleurigen stoet kwam een van goud en zilver schitterend rijtuig, getrokken door vier paarden van

[p. 9]

een koffie-met-roomkleur, dat door den Directeur van het Gezelschap zelf bestuurd werd, door dien grooten, dikken man, wiens basstem zóó zwaar was, dat zelfs de leeuwen er bang voor waren. Maar nu scheelde het weinig of niemand had hem herkend, want hij zat daar zoo gemakkelijk op de mollige kussens van die prachtige victoria, met een spiegelgladden, glimmenden hoogen hoed op, een zoo hoog boord om zijn hals, dat het tot over zijn ooren kwam, een zwart pak aan, hooge rijlaarzen en verblindend witte handschoenen. Als om die vooral te laten uitkomen, groette hij voortdurend naar rechts en links, waarbij hij de paarden den vrijen teugel liet, wat allen, die het zagen, met verbazing en verwondering vervulde. Ondertusschen speelde een orkest, bestaande uit een paar trompetten en trombones, een Turksche trom en twee stel pauken een triomfantelijken marsch, en zoo trok voor de verbaasde oogen van de menschen, die langs de straten stonden geschaard, een stoet voorbij, zooals niemand ter wereld ooit had gezien.

Onze marionet twijfelde eraan, of dit alles geen droom was en begon zijn oogen uit te wrijven, om er zoo achter te komen of hij sliep of waakte. Hij merkte niet eens, dat hij eigenlijk zoo'n honger had, want hij voelde zich net zoo voldaan, alsof hij pas geleden een flinke portie macaroni met ham had verorberd.

Toen de stoet weer binnen de tent was en de beide Mooren met tulband, lans en schild zich op hun sneeuwwit paard weer ter weerszijden van den ingang hadden opgesteld, kwam de Directeur met zijn hoogen hoed op naar buiten, streek meermalen zijn lange snor op en begon op een plechtige manier een schitterende toespraak te houden, zooals ge in het volgend hoofdstuk kunt lezen.