Kinderpoëzij

[p. 104]

De kleine sprokkelaarster.

't Is koud en guur, de grond is nat,
De regen stroomt op 't dorre blad

Langs tak en struiken neder.

De wind blaast langs mijn kaken heên;
'k Ben ver van huis, ik ben alleen.

Hoe vreeselijk is het weder!

Het duister valt, mijn pak is zwaar,
Maar 'k heb mijn vrachtje bij elkaar;

Ik deed het voor mijn' vader.

'k Bemin hem nu, na moeders dood,
Nog eens zooveel, nog eens zoo groot:

Want ik heb niemand nader.

Ik zag het, o! hij was zoo koud:
De haard was leêg, er was geen hout;

Ik dacht: ‘Ik zal wat halen!’

'k Wil alles voor mijn' vader doen:
En hij zal 't strakjes, met een' zoen,

Mij zekerlijk betalen.

[p. 105]

 

'k Heb alles van den grond geraapt,

 

Niets onbehoorlijks weg gekaapt,

 

Geen boomgewas geschonden.

 

Men mag aan ander mans plantsoen

 

Geen nadeel en geen schade doen:

 

O neen, dan doet men zonde.

 

 

 

Ja, 'k deed ook nu mijn' pligt als kind,

 

Voor vader, die mij zoo bemint;

 

Nu kan hij zich verwarmen.

 

Het weêr is guur, de wind is koud,

 

Ik dank U, God! Gij geeft ons hout.

 

Gij zijt de hulp der armen.