Zendstation

[p. 8]

Avondwandeling langs het strand

Ik zou soms willen dat jij mij maar haatte
en stom en woedend neven mij
de schelpen stuk trad en voorbij
mij keek en zinde om mij te verlaten.

Het is te vaak als nu - bij deze late
vertreding langs het avondstrand
wil ik niet steeds over Het Hoge praten,
maar zonder denken in gedachten zijn,
zonder het zelf te weten met een glimlach,
en zwijgen, vooral zwijgen, hand in hand.

Ach, was ik maar doofstom, dan existeerden
alleen jouw abrikoze meisjesborsten
en kon ik leven aan die klare meren
waar ik wel altijd naar zal blijven dorsten,
je ogen, als de zee zelf grijs en blauw -
maar nu je stem bent, stem die mij grauw
maakt en die mijn tanden knersen doet -
zal ik het zeggen? Maar ik weet, je zou
in mijn tot aan de rand met haat vervulde ogen
alleen maar lezen: ‘ik heb je lief, het was gelogen’,
en willen praten, uit-praten zoals jij het noemt.

Nu blijf ik staan en onderbreek Léger
en Barth en zeg: zie, liefste, 't lichten van de zeel

1941.