Zendstation

[p. 7]

Het Lied van Januari

Nu worden alle wegen grijs en droog
en de geluiden buiten hard en hoog
en snelle winden strijken langs de huiverende glazen
- roerloze, beduchte,
van mijn bevrozen zuchten
zo schimmelwitte gestorven wanden van mijn huis -
een koude dood wil door de daken blazen.

Denk je dit in: de blikker-
snelle vissen vroren roerloos vast,
de slijmerige kikkers
versmoorden in de stijve modder van de sloot,
want iedereen is dood.

Denk je maar in dat je ook dood was, Willem;
je lag te wachten in de achterkamer,
alleen je hemd maar aan. Je ligt doodstil, en
ze brengen je geen kruiken
omdat je dan natuurlijk eerder zult gaan ruiken -
maar troost je Willem, op het ruitje voor je neus
bloeien eens ijzen bloemen open, heus!

voor W.H. Overbeek

1940.