Zendstation

[p. 5]

De regen

Ik word zo droevig van de regen,
hij ruist vanavond langs mij neer
zo eindeloos, dat ik verlegen
en eenzaam in mijzelven keer.

De regen ruikt als natte oude dekens
die zachtjes komen neergestreken
om mij klam om 't hart te slaan.
De regen ritselt als een grijs gordijn
van zachte natte druppelstreken
dat rondom mij wordt neergedaan;
dat doen die in de hemel zijn,
die willen zeker met mij spreken,
want in het stage murmlen van de goten
hoor ik de stemmen, maar mijn lang gesloten
verstreden hart verstaat ze niet zo meer,
het is het luisteren ontwend.

[p. 6]

 

Dat, lieve doden, is wellicht dit oude zeer;

 

Maar waarom moet gij, die mij zo goed hebt gekend,

 

het noemen, en mij verontrusten met die regen?

 

Ja ja, ik kom wel, maar ik heb nog zorgen,

 

iets wat ik nu moet doen, of toch maar liever morgen,

 

maar nimmer doen zal, weet ik, als ik even

 

blijf staan, terwijl de nacht langs mijn gezicht tast

 

en ik de nachtgrond ruik en luister naar de regen,

 

die niet meer ophoudt lispelend in zichzelf te smeken.

 

 

 

De hemelbronnen sijpelen langs mij neer

 

zo eindeloos, dat ik, al is het tegen

 

het sluitingsuur, ietwat verlegen

 

en eenzaam weer naar binnen keer.

1935/1949.