|
| |
| |
| |
Eichmann of Heusinger?
Eichmann? Door één getuigenverklaring heeft het proces in Ansbach tegen Chiemlewski mijn verbeelding meer geprikkeld dan dat van Eichmann. Er bleek natuurlijk niet alleen dat deze ss'er een onvoorstelbare moordenaar was van onvoorstelbare menigten mensen maar ook dat hij veel ijverige kompatriotten nodig had om zijn prestaties te kunnen leveren. De onvoorstelbare menigte Chiemlewski's die er geweest is, had voor haar prestaties in totaal een menigte uitslovers nodig die ontelbaar is als de zandkorrels in de woestijn. Maar wat kwam méér aan het licht? Toen Chiemlewski van Gusen naar Vught werd overgeplaatst, heeft een priester onder de gevangenen in Gusen uit dankbaarheid een mis opgedragen. Ik kan me wel voorstellen dat ze in Gusen wat opgelucht waren, maar in Vught? Ik geloof niet dat die opgedragen mis ook aanvaard is, als zoiets bij missen gebeurt. Natuurlijk zal God in de opvatting dat hij een hem opgedragen mis aanvaardt, uit de hemel tegen de priester hebben moeten roepen: ‘Hou op, klootzak! Weet je niet wat je doet!’ En omdat God dit niet geroepen heeft is er geen enkele mis, aan hem opgedragen die God ooit bereikt heeft.
Eichmann? Men moet Eichmann vergeten of men moet hem zien in zijn kontekst. De kontekst die gevormd wordt door bijvoorbeeld prof. Werner Heyde, de man die met andere duitse medici verantwoordelijk is voor de moord op ongeveer 100.000 geesteszieken. Het gelukte hem uit zijn gevangenschap te ontsnappen. Hij kon onder de naam Sawade verder leven en uit een onderzoek van een parlementskommissie van Sleeswijk-Holstein bleek dat tenminste 27 artsen en rechters en een hoge departements-funktionaris van zijn identiteit op de hoogte waren zonder
| |
| |
hem te willen aangeven. Men moet Heyde zien in zijn kontekst met deze 28 vrienden uit de mediese stand en de rechterlijke macht. Men moet Eichmann en Heyde zien in één setting. Daar hoort, ook en vooral, Foertsch bij in, de inspekteur-generaal van het nieuwe duitse leger.
Er is maar één Eichmann maar er is bepaald niet slechts één Globke in West-Duitsland. Der Spiegel citeert in april 1961 de tegenwoordige staatssekretaris Sonnemann. ‘Van het begin af aan hebben de Greuelmärchen op de voorgrond gestaan. Zij waren het werk van de Emigranten, vooral joden die zich als slachtoffer voordeden hoewel zij, wat de Führer hun later had verweten, voor het grootste deel waren gevlucht omdat zij door de justitie werden gezocht of omdat het nieuwe Duitsland voor hen niet meer het geschikte terrein was voor hun “zaakjes”.’ Tot zijn verdediging beweert de staatssekretaris dat men druk op hem zou hebben uitgeoefend om zijn manuskript met passages als de gewraakte smerige te versieren. Goed, als wij dat aannemen, willen wij die Sonnemann wel vergeten. Dat zal dan wel weer een geval van bovengronds verzet zijn, nietwaar Hirschfeld? Ze hebben Sonnemann willen dwingen om tien anti-semitiese passages in te lassen en hij heeft maar zes smerige stukjes opgenomen. Enfin, laat Sonnemann dan maar met rust zou men zeggen, laat hij van naam veranderen en een sigarenwinkeltje nemen. Maar hij stáát niet in een sigarenwinkeltje. Hij heet Sonnemann en hij is rustig staatssekretaris van de Bondsrepubliek. En hij zal meehelpen de kondities zo te maken dat hij één keer nog gelijk gehad heeft. De kondities heten: Derde Wereldoorlog.
Op 1 april 1961 neemt oorlogsmisdadiger generaal Heusinger het voorzitterschap over van het permanente navo-kommando. De oorlogsmisdadiger luitenant-generaal
| |
| |
Foertsch volgt hem op als bevelhebber van de westduitse Wehrmacht, terwijl de oorlogsmisdadiger Mueller-Hillebrand de plaats van Foertsch weer inneemt. Maar daarmee is het nog lang niet uit. Ongeveer 20 generalen en honderden stafofficieren van Hitler bekleden kommandoplaatsen in de navo. Het is een zwaar woord ‘oorlogsmisdadiger’, maar het is niet te zwaar. Niet voor Adolf Heusinger. Adolf Heusinger, in 1917 Fahnenjunker, in 1936 chef van de generale staf van Hitlers 11de divisie, in 1937 officier generale staf van het opperbevel van het leger.
Hij bereidde de oorlog mee voor. Hij werd in 1940 chef van de afdeling operaties en in 1943 plaatsvervangend chef van de generale staf. De plannen waar hij in volle vredestijd zijn genie aan leende, waren ‘Fall Grün’, de veldtocht tegen Tsjechoslowakije, van 1937 af in bewerking, ‘Fall Weiß’ tegen Polen eind 1938 in studie genomen, 1 september 1939 voltrokken. Deze moordjongen mag nou plannen maken hoe wij Polen en Tsjechoslowakije zullen bevrijden.
Heusinger tekent het voor ons interessante dokument 4402/39 van 7 oktober 1939 over het binnenrukken in nederlands en belgies gebied ‘falls die politische Lage es erfordert’. Ik neem aan dat Heusinger wanneer men de kans zou krijgen zo'n hooggeplaatste om verantwoording of laten wij zeggen uitleg te vragen, zich zou beroepen op zijn bovengronds verzet. Nietwaar Hirschfeld? Hitler wilde 400 duizend doden maar Heusinger heeft het been strak gehouden en wou niet verder gaan dan 200 duizend doden. Of andere onzinnige waarden, in een verhaal van gelijke strekking. Door zijn ‘kühnen Planungen’ werd Heusinger in elk geval Hitlers lieveling.
Wat Hitler tegen Heusinger zegt op 24 september 1942 is interessant: ‘Ich habe soeben Generaloberst Halder seines Postens als Chef des Generalstabes des Heeres enthoben, weil er nicht so im nationalsozialistischen Gedankengut
| |
| |
und im Glauben an die Richtigkeit meiner Ideen wurzelt, wie ich es von meinem Generalstabschef erwarten muß, und weil er deshalb meine Auffassungen nicht mit der notwendigen Bedingungslosigkeit vertritt. Ich habe den General Zeitzler zu seinem Nachfolger ernannt. Ich erwarte von Ihnen, daß sie auch unter General Zeitzler auf Ihrem Posten bleiben. Er ist neu und kennt die großen Zusammenhänge noch nicht’ (Befehl im Widerstreit, Tübingen 1950, p. 210).
‘Wij zullen aantonen,’ zegt in het proces te Neurenberg kolonel Telford Taylor als openbaar aanklager namens de Verenigde Staten, ‘dat deze groep niet slechts met Hitler kollaboreerde en de essentiële nazi-doeleinden mede najoeg, maar wij zullen laten zien dat zij hem ook geleverd hebben wat essentieel en fundamenteel was voor zijn sukses: hun bekwaamheid en ondervinding in de ontwikkeling en in het gebruik van wapens.’ Taylor zegt: ‘De generaals wensten, evenals Hitler, Duitsland groter te maken ten koste van de buurlanden en zij waren bereid, dat doel te bereiken met geweld en met dreiging met geweld.’ Hij spreekt van ‘the willingness and, indeed, the eagerness of the German professional officer corps to become partners of the Nazi's’. En: ‘de duitse militaire leiders zwoeren samen met anderen om het geweten van de duitse natie te ondermijnen en te vernielen’.
In de brochure ‘Politiek en de officier in het iiie Rijk’ beweerde de partij zelf trouwens, dat het regime gegrondvest was op twee pijlers: de partij en de Wehrmacht. ‘Beide zijn zij uitdrukkingsvormen van dezelfde levensfilosofie...’, ‘... de taken van partij en Wehrmacht staan in een organies verband tot elkaar en zij dragen dezelfde verantwoordelijkheid... zijn van elkanders suksés en falen afhankelijk.’
Heusinger was chef van de afdeling operaties van de generale staf van het leger. Hij heeft als zodanig bijna al Hit- | |
| |
lers aanvallen mee ontworpen. Dat staf-werk heeft nog een iets verdere strekking dan het uitrekenen waar en hoe het buurland moet worden overvallen. Bij de voorbereiding van de aanval op Rusland bijvoorbeeld wordt van tevoren vastgesteld dat, in afwijking van de gewoonte, de militaire gerechtshoven en de krijgsraden niet kompetent zullen zijn ten aanzien van door burgers gepleegde delikten. ‘Personen die verdacht worden van misdadige aktiviteit zullen direkt voor een officier gevoerd worden. De officier zal beslissen of zij doodgeschoten zullen worden. Het is strikt verboden verdachten in verzekerde bewaring te houden, ten einde hen voor de rechter te geleiden.’
In de richtlijn van het okw van 16-9-1941 luidde het: ‘Dabei ist zu bedenken, dass ein Menschenleben in den betroffenen Ländern vielfach nicht gilt, und eine abschrekkende Wirkung nur durch ungewöhnliche Härte erreicht werden kann.’ In die van 16-12-1941: ‘... Die Truppe ist aber berechtigt und verpflichtet,... ohne Einschränkung, auch gegen Frauen und Kinder, jedes Mittel anzuwenden, wenn er nur zum Erfolg führt...’
De veldmaarschalk Von Reichenau sprak zijn soldaten als volgt toe: ‘Der Soldat ist im Ostraum nicht nur ein Kämpfer nach den Regeln der Kriegskunst, sondern auch Träger einer unerbittlichen völkischen Idee...’ en ‘... Deshalb muss der Soldat für die Notwendigkeit der harten, aber gerechten Sühne am jüdischen Untermenschentum volles Verständnis haben...’
Van deze misdadigers, of zij nu formeel tot een ‘groep’ of ‘organisatie’ (zie hierna) behoorden, was Heusinger er één. (Speidel een tweede.) De ss-Brigadeführer Ernst Rode verklaart voor het Tribunaal dat hij over de ‘anti-partisanenstrijd’ in Rusland regelmatig besprekingen had met onder anderen Heusinger! De Operationsabteilung des Heeres, waarvan Heusinger chef was, liet eind augustus 1942 bij
| |
| |
Slawnoje 100 gijzelaars, onder wie vrouwen en kinderen, doden.
Als de samenzwering van de officieren mislukt, wordt óók Heusinger gepakt en als Heusinger opgehangen was zou ik zeggen: goed zo, zijn verdiende loon. Want de officieren die de oorlog liefhadden, wilden nu de dolle burgerman ombrengen die zij te paard geholpen hadden maar die naar zij zagen de oorlog verliezen zou en die (wat zij verkeerd gezien hebben) daarmee de officierskaste in het verderf zou storten.
Heusinger wordt helaas niet opgehangen; Heusinger schrijft namelijk in voorarrest een Denkschrift voor de Endsieg dat hij seinem Führer opdraagt, waarna hij vrijgelaten wordt en door de Führer bedankt. Onder deze gladde rotjongen mogen uw zonen, lieve lezers, straks naar Ostland oprukken, voor de uitvoering van ‘Plan Rood’. En denk niet, mevrouwen, alleen aan uw dienstplichtige zonen maar ook aan de kleine lievelingen. Want het is achteraf interessant te zien welke gedachte koning Hitler in het Denkschrift van de arrestant zo getroffen heeft dat hij de schijtlaars vrijliet en in eer herstelde. Het was de geniale gedachte van de Volkssturm: 15- tot 16-jarige soldaten inzetten!
Het tribunaal van Neurenberg heeft de duitse generale staf en het okw op juridiese gronden gespaard. Amerika, Engeland en Frankrijk overstemden Rusland. Wij geloven dat dit deel van de geallieerde werkzaamheid achteraf meer als een bewuste konditie-vorming voor een derde wereldoorlog kan worden gezien dan als de afsluiting van de tweede. Evenals de atoombom op Hiroshima en het beruchte telegram van Churchill aan de oprukkende Montgomery (‘vernietig de duitse wapens niet maar sla ze op; we kunnen ze gauw weer nodig hebben’).
Men kan, aldus het Tribunaal van Neurenberg, niet zeg- | |
| |
gen, dat de generale staf en het okw een ‘organisatie’ vormde of een ‘groep’ in de zin van art. 9 van het Charter; zij waren ambtenaren. En alleen als zij in de zin van dat artikel een ‘groep’ of ‘organisatie’ waren geweest, hadden zij als zodanig veroordeeld kunnen worden. Maar, zegt het Tribunaal: ‘Although they were not a group falling within the words of the Charter, they were certainly a ruthless military caste.’ In het Neurenberger vonnis wordt verder overwogen: ‘Zonder hun militaire begeleiding zouden de agressieve ambities van Hitler en zijn nazi's akademies en steriel geweest zijn.’ En: ‘Wanneer hun dat past voor hun verdediging zeggen zij dat zij te gehoorzamen hadden; maar als zij gekonfronteerd worden met Hitlers beestachtige misdaden, waarvan bewezen is dat zij ervan op de hoogte waren, zeggen ze dat ze niet gehoorzaamd hebben. De waarheid is, dat zij òf aktief deelgenomen hebben aan al deze misdaden òf er zich zwijgend bij hebben neergelegd de getuigen te zijn van het plegen van misdrijven op grote schaal en op schokkender wijze gepleegd dan de wereld ooit tevoren aanschouwd had.’ Het Tribunaal beveelt dan individuele berechting van de daarvoor in aanmerking komende militairen aan en aan die individuele berechting is Heusinger ontkomen.
Na de oorlog is de slimmerd weer even in gevangenschap geweest en daarna vaste adviseur bij de oorlogsgeschiedkundige afdeling van het amerikaanse leger geworden. Dan wordt meneer met Speidel de adviseur van Adenauer. Op 30 maart 1951 kan Die Kasseler Zeitung berichten: ‘Aus alliierten Informationen geht hervor, daß die Militärberater der Bundesregierung, die Generale Speidel und Heusinger, auf dem Petersburg einen Zeitplan über die Aufstellung deutscher Truppenkontingente überreicht haben. Der Plan soll die Aufstellung von zwölf deutschen Divisionen bis zum Jahre 1962 vorsehen. Die amerikanischen Ausrüstungslieferungen sollen Ende 1951 beginnen.’
| |
| |
Op 1 maart 1957 wordt Heusinger generaal-inspekteur van het nieuwe duitse leger. In 1958 spreekt hij uit dat de duitse Wehrmacht dezelfde doeleinden heeft als de Hitler-Wehrmacht had. Op 30 september van dat jaar voegt hij er aan toe: ‘In einem zukünftigen Krieg würde es wieder gelten, zahlenmäßig unterlegen unsere Aufgabe zu erfüllen, wie wir es in Rußland erlebt haben, auf ungeheurer Breite erfolgreich kämpfen zu müssen. Wir sollten uns an unsere Vergangenheit erinnern und die maßgebenden Faktoren der Führung, die die Erfolge bringen, nicht vernachlässigen... Führen wir die alten Grundsätze die wir früher gehabt haben, auch in Zukunft wieder durch.’
Op 1 april wordt Heusinger voorzitter van het permanente nato-kommando, zodat jullie nederlandse zonen een hele vieze misdadiger aan de hoogste top van zijn legerleiding kunnen salueren.
Foertsch is een nog groter schoelje dan Heusinger en de anderen liggen tussen Foertsch en Heusinger in. Friedrich Foertsch, in 1918 keizerlijke Fahnenjunker, in 1922 luitenant in de Reichswehr, in 1932 nog steeds luitenant, maar in hetzelfde jaar op de Kriegsakademie en in 1933, onder Hitler in de generale staf benoemd. Hij is er mee verantwoordelijk voor dat bijna 100 dorpen voor Leningrad werden platgelegd, de ruim 160.000 burgers als dwangarbeiders naar Duitsland getransporteerd en plm. 10.000 ‘ongehoorzamen’ gedood werden. Hij werd wegens zijn oorlogsmisdaden tot 25 jaar gevangenisstraf veroordeeld maar vervroegd ontslagen en in 1955 met andere oorlogsmisdadigers aan West-Duitsland uitgeleverd. Dit in verband met het toen heersende optimisme dat er verbetering zou kunnen komen in de betrekkingen tussen de twee landen.
Deze man nu tot inspekteur-generaal van de westduitse strijdkrachten benoemen is een daad van agressie. En is als zodanig bedoeld. Met geweld op die agressie reageren zal in
| |
| |
1977 terrorisme genoemd worden.
In maart 1961 heeft de westduitse liberale partij verklaard, de duitse aanspraken op het herstel van het duitse rijk binnen de grenzen van 1937 te handhaven. Delen van dit gebied zijn sedert 1945, na verkregen instemming van de geallieerden stevig in russiese, poolse en tsjechiese handen. Het programma van de westduitse liberale partij is dus een oorlogsprogramma.
Als wij oorlog krijgen (en wij krijgen oorlog) zal de aanleiding Berlijn zijn. Direkt of indirekt. Laat een kwestie in Haïti of Laos de indirekte aanleiding worden, de latente kwestie Berlijn zal dan in een aktief stadium overgaan en er altans voor ons navo-leden oorlog van maken. De duitsers van het westen zullen die van het oosten snel en genadeloos aanpakken om, nadat de kommunisten die Hitler zo lang overleefd hebben, weer naar koncentratiekampen verhuisd zijn, de grens met Polen uit te wissen en de Oekraïne te veroveren. Nederlandse soldaten zullen het een zowel als het ander meemaken. Als zij het doen, zullen zij precies hetzelfde doen als destijds de landverraders, de germaanse ss-ers en de Oostlandboeren van Staf, maar zij zullen deze keer niet veroordeeld worden. Dat wordt dit keer iemand die regels als deze zal durven blijven schrijven, drukken en verspreiden.
Je kunt lezen dat er oorlog moet komen als bijvoorbeeld Rusland een zelfstandig vredesverdrag sluit met de ddr. Op welke grond? Op geen enkele redelijke grond. Prakties is het alsof de andere geallieerden allang eenzelfde verdrag met de Bondsrepubliek hebben gesloten zonder de bondgenoot Rusland. Tégen de Sovjet Unie! En omdat het tegen een kommunisties land gaat, hebben de duitsers een schijn van gelijk bij christenen en konservatieven en zullen zij binnenkort, tot de tanden gewapend met de bijbehorende atoom- | |
| |
bommen, lekker voor de derde keer een gooi naar Ostland doen met de (andere) geallieerden aan hun zijde. Als de sovjets op hun beurt niets anders zouden doen dan een vredesverdrag sluiten met de ddr zou er niets aan de hand zijn dan dat de toegang tot West-Berlijn niet langer beheerst wordt door russen maar door (andere) duitsers. Dat schijnt een onaanvaardbare toestand te zijn. Het is in werkelijkheid een welkom voorwendsel.
De opvatting die de engelsen over deze situatie hebben is eenvoudig: zodra ddr-duitsers de toegangsweg naar Berlijn zouden afsluiten zou die met geweld moeten worden heropend. Mij dunkt dat dit meer redelijk is, al is het bepaald niet pacifisties.
De westelijke duitsers hebben met hun amerikaanse vrienden het contingency-plan, iets heel anders, al in de tijd van Eisenhower op het Witte Huis gekoncipieerd en door de militaire staven uitgewerkt. Volgens het contingency-plan zal de navo, zodra Rusland met de ddr zelfstandig een verdrag tekent de volgende maatregelen nemen. In de eerste plaats zullen belangrijke eenheden van de navo, waaronder ook nederlanders en belgen, naar de zonegrens oprukken. Spoedig daarop zal een gewapende kolonne, bestaande uit franse, engelse en amerikaanse troepen over de toegangsweg naar Berlijn oprukken, onder het negeren van pogingen tot kontrole van de kant van de ddr.
Als nu de oostduitsers verstand genoeg hebben om een en ander kalm aan te zien, zou er nòg niets gebeuren maar waarschijnlijk mogen de Hitler-generaals van de navo erop rekenen dat de kommunistiese duitsers hun zelfbeheersing zullen verliezen. Dan kan, bij wijze van spreken, oud-minister Staf de dag daarop weer propagandiserend voor de Ostland-kompagnie spreken.
Eichmann? Het wereldgeschiedkundig-nieuwe en bizon- | |
| |
dere aan het proces-Eichmann is, dat na duizenden jaren joden zelf hun beul gevangen hebben en berechten. Het is zeer de vraag of die rechtvaardiging al voldoende gefundeerd was toen de Verenigde Naties in 1947 en 1948 die staat over de hoofden van de oorspronkelijke palestijnse bewoners heen erkenden. Deze daad laat zien dat die staat er inderdaad is.
Wie het ook doet, het is juist Eichmann alsnog te berechten en te veroordelen. Maar het is bedrog hem voor te stellen als een moorddadig insekt, te kijk te stellen als een wezen van een andere planeet. En het is infaam om tegelijkertijd de hanen als Foertsch en Heusinger en nog een stuk of vijftig meer Hitleropperofficieren op te poetsen en aan het hoofd van de militaire verdediging van onze beschaving te plaatsen. Want Eichmann hoort bij de nazi-oorlogen als de walm bij het slachten. En de slagers waren de generalen. Eichmann kon pas aan het werk gaan toen Heusinger en Speidel hem de weg hadden gebaand. De generalen vertegenwoordigen de kontra-beschaving.
Heusinger? Om te laten zien waaraan de ontwerper van ‘Fall Weiß’ schuldig is, licht ik uit de procesgang van de zaak Eichmann één getuigenverklaring; die van Ada Lichtmann uit Polen. Zij is even in de veertig.
‘Ik heb het met mijn eigen ogen gezien. Onmiddellijk na de intocht van de duitse troepen in Polen in 1939 werden 32 joodse mannen van ons dorpje uit hun huizen gehaald, naar een bosje in de buurt gebracht en doodgeschoten. Mijn vader was één van hen. Toen ik bij hem kwam was hij al steenkoud, zo groot was het bloedverlies. Hij was nog maar een uur dood. De rest van ons werd naar Krakau gebracht. Daar zag ik hoe een oude ortodokse man uit zijn huis werd gehaald. Hij moest dansen met een kip in zijn handen, zijn gebedskleden aan. Toen werd hij door een duitser gegrepen en gewurgd. Andere militairen maakten er foto's van.
| |
| |
Daarna werden we allemaal uit onze huizen gejaagd. Er werd geschoten en velen stierven. We moesten ons in de sinagoge verzamelen. Weer schoten ze in het wilde weg en weer vielen er doden. Die over waren gebleven mochten naar huis terug. Ze beloofden ons dat we met rust zouden worden gelaten als we al onze kostbaarheden afgaven. We deden dat maar we werden toch weer naar buiten gejaagd.
Ik zag, hoe ze in een zijspan van een hard rijdende motor gezeten oude ortodokse mannen bij hun baarden grepen en ze over straat meesleurden. Later werden ze geschoren. Niet alleen hun haar, maar ook stukken vlees werden van hun gezicht gesneden. We werden allemaal naar de markt gedreven. De zwakken die niet konden meekomen, schoten ze dood. Ook de zieken die in bed waren achtergebleven. Op de markt werden de ouden van dagen, de kinderen en de vrouwen apart gezet. Ze scheurden ons de kleren van het lijf, en naakt joegen ze ons voor zich uit, ons geselend met zwepen. Wie viel, werd doodgeschoten. Ze dreven ons samen in een oude loods en niemand mocht eruit. Wie het toch deed, om zijn behoefte te doen, werd doodgeschoten. Als iemand toestemming vroeg om naar buiten te gaan, kreeg hij die, maar buiten werd hij toch doodgeschoten. Ze waren in gele, groene en zwarte uniformen. Ze bleven maar slaan. Als iemand sneeuw wilde smelten om een dorstig kind te helpen, moest hij betalen met ringen of andere kostbaarheden.
Later werden we naar Dubinka gebracht. Op een joodse feestdag in het voorjaar joegen ze de jonge mannen tussen de 18 en 25 jaar naar een bos. Daar werd een gevecht met ze geleverd voor een film over de strijd tegen de poolse partizanen. Die moest bewijzen dat de joden zich allemaal bij de partizanen hadden aangesloten. Na het gevecht braken de duitsers de jongens eerst de armen, daarna sloegen ze hen de schedel in. Wie nog leefde werd doodgeschoten. Ik heb zelf de vreselijk verminkte lijken gezien. Een paar dagen nadien
| |
| |
sleurden ze twintig oude ortodokse mannen in hun chassidiese kleren naar een heuvel. Ik kon alles van mijn raam uit volgen. Ze moesten religieuze liederen zingen en uit hun gebedenboek gebeden lezen. Ook moesten ze de handen ten hemel heffen en God smeken. Toen kwamen officieren met bussen benzine die ze over de oude mannen leeggoten. Daarna staken ze hen in brand.
Mijn familie woonde samen met een oude man die voor zijn verlamd kleinkind moest zorgen. We werden op een dag allemaal naar een nabijliggend dorp gevoerd. Onderweg moest de oude man die zijn kleinkind op de arm droeg aan de kant gaan staan. Ze schoten hem eerst neer, hoewel het kind riep: maak mij eerst dood. Daarna werd het kind doodgeschoten.’
Hier stokte het verhaal van Ada Lichtmann.
‘Nog één vraag,’ zei de openbare aanklager Gideon Hausner: ‘Wat deden ze met kinderen die huilden?’
De vrouw: ‘Die werden doodgeschoten.’
Wil iemand beweren dat Eichmann voor deze helse germaanse partijtjes verantwoordelijk was? Hij heeft in de voorbereiding zeker een rol gespeeld, als boekhouder, als burger. Maar dat het zo kon gaan en dat het zo moest gaan dankt Duitsland aan zijn strijdkrachten met hun generaals. Aan Heusinger, Speidel en Benneke. Zij hebben ervoor gezorgd dat het zo kon. Nu zijn zij de bazen van onze nederlandse strijdkrachten. Dank zij Luns en Drees en konsorten.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd