Naar de Barbiesjes

[p. 174]

Hoofdstuk 27
De laatste etappe

Axel werd misschien wat langzamer wakker dan zijn vrienden, maar hij leek weer helemaal de oude. Tania, Mani en Monge stonden nieuwsgierig om zijn hangmat heen.

‘Waarom was jij uitgekleed?’ vroeg Tania.

‘O, was ik dat?’

‘Nou en of!’ Monge en Mani lachten luidkeels. Dokter Hahn voegde zich bij het gezelschap en zei glimlachend: ‘Onze mensen hoorden van de Indianen die jou terug hebben gebracht dat jij hun godsdienstige dansen per se wilde zien. En toen hebben ze tegen jou gezegd dat vrouwen die nooit mochten bijwonen en toen heb jij willen bewijzen dat je geen meisje was.’

Het was of Axel weer een draad te pakken kreeg van de gebeurtenissen de vorige avond. Hij sloeg zijn benen uit de hangmat en zette ze op de grond. Hij pakte de mok thee aan die dokter Hahn hem aanbood.

‘Ja...’ zei hij vaag, ‘ik heb meegedanst.’

‘Was je daar niet te dronken voor?’ zei dokter Hahn stomverbaasd.

Axel probeerde zich te herinneren of hij voor of na het dansen zo veel bier had gedronken, en langzaamaan kregen ze zijn verhaal te horen.

De Indianen hadden hem gevraagd het geweer af te schieten. Hij had het gevoel dat het slecht met hem zou zijn afgelopen als dat niet gelukt was. Met dat schot was de plechtigheid begonnen. De dode was zittend op een keurige stapel brandhout met de rug tegen een rechtop staande paal gebonden. Hij had prachtige kleren aan, Olloque, en een krans om zijn hoofd met grote mooie veren erin. Aan zijn hals hingen een kam en allerlei fluitjes. Direct nadat Axel het geweer had afgeschoten, ontvlamde de brandstapel. Op dat ogenblik

[p. 175]

gooiden de vrouwen alle eetnappen van Olloque op de grond kapot. Toen begon een oorverdovend gekrijs. Het vuur werd zo hoog dat ze de omliggende hutten moesten beschermen, met kalebassen vol water. Axel had meegeholpen. Hij beschreef de hutten van het dorp. Hij herinnerde zich mooie aardewerkpotten. Hij herinnerde zich een mooie troon van houtsnijwerk in de vorm van een reusachtige schildpad. Hij herinnerde zich dat hem heerlijke bananen waren aangeboden, paars van kleur, en gerookte schildpadeieren. Hij was bijna bewusteloos geraakt toen het brandende lichaam plotseling begon te schokken met de benen. Daarbij stroomden de arme Olloque de tranen over de wangen.

‘Dat zal vet geweest zijn, uit zijn huid,’ merkte Monge op.

‘Gadverdikkeme, hou je mond, Monge,’ riep Tania, die Axels beschrijving al onsmakelijk genoeg vond.

‘O ja, nog iets,’ zei Axel. ‘Ik moest de groeten doen aan mijn moeder. Ze wisten niet dat die dood was. En ik moest hun stam aanbevelen aan onze god.’

Ze zwegen, tot dokter Hahn hem nog eens vroeg hoe hij dronken was geworden, maar dat wist Axel niet. Hij had maar heel weinig bier gedronken. Zijn vrienden waren trots op hem, en een beetje jaloers.

In het kamp heerste grote bedrijvigheid, want de expeditie ging vertrekken. Sjom Bok laadde haastig nog wat monsters zand in en brokken pegasse, een slijmerige veenachtige grondsoort.

De Corantijn was hier breder dan ooit. Het rivierschap was indrukwekkend. Ze hadden in lange tijd niet zo veel verschillende soorten bomen gezien als in het bos waar ze nu door voeren. De kleuren van de bloemen waren wilder. Waren de schitterende vogels die ze zagen opvliegen en neerduiken papegaaien? Ze konden het niet snel genoeg zien. Maar de grote blauwe vlinders, die zich met een onvoorstelbare rust voortbewogen over de stroom, konden ze goed volgen. Ook herkenden ze wilde eenden, altijd een paar bij elkaar, die vlogen alsof zij elkaar aanspoorden om haast te maken. Tania zag

[p. 176]

een plek waar een soort wingerd grote bomen helemaal overwoekerd had. Zij had alleen Monge om dat aan te vertellen en was bang dat het hem niet erg zou interesseren. Monge pagaaide en loerde op ondiepten. Op een omgevallen woudreus die half in de rivier lag, zagen ze een alligator liggen. Het dier stelde geen belang in de vloot die voorbijvoer.

Een enkele keer kletterde er een bui neer.

Soms zagen ze links Indianen.

‘Dan zijn ze er ook aan stuurboordzijde,’ zei Axel, ‘dezelfde stammen wonen aan beide kanten. Zij spreken dezelfde taal, zij varen over en weer naar elkaars feesten en trouwen met elkaar. Hebben ze me verteld. Maar wij kunnen ze nu niet zien, de rivier is veel te breed. Weet je dat zij het onbegrijpelijk vinden dat wij denken dat de ene kant Engels gebied is en de andere Hollands?’

Springlands was het laatste dorpje aan de Engelse kant voordat de Corantijn in zee uitmondde. Tegen zijn korjaalgenoot, die evenals hijzelf flink meepagaaide, zei Axel: ‘Weet je dat ik er ontzettend spijt van heb dat ik niet bij hen gebleven ben?’

‘Wat? Jij had bij de Indianen willen blijven?’ Mani keek over zijn schouder naar zijn vriend en hield van verbazing bijna op met pagaaien. ‘Ben je nou helemaal gek geworden? Wat had je daar gemoeten? En ons in de steek laten!’

‘Nou ja, ik dacht het maar zo even. Vertel het niet aan de anderen, hoor,’ zei Axel bijna onderdanig.

De oevers begonnen te veranderen. Het witte zand verdween en maakte plaats voor klei en modder. Een paar eenvoudige hutten stonden op palen. De rivier vóór hen was nu zo breed dat het leek of ze de zee opvoeren, maar het was nog de brede monding of het estuarium. De tentkorjaal voorop gaf nog even te kennen dat het beslist niet de bedoeling was om aan te leggen, maar menens: alle pagaaien werden stevig gebruikt. Zelfs dokter Hahn deed nu mee. De vier filosofen werkten zo hard als ze konden. Ze waren nu een flink eind van de oever. Was dat een dijk, daar in de verte, aan bakboord? Aan stuurboord verdween het land geheel.

[p. 177]

Tania had het water wel willen proeven, maar zij waagde het niet om met pagaaien op te houden. Dit is de zee, dacht zij, wat een golven. Maar als de anderen niet bang zijn, kan ik maar beter niets laten merken. Roeien!

Sjom Bok en dokter Hahn wisten dat zij met dit gunstige tij en deze zwakke wind hard roeiend New Amsterdam zouden halen, net voor de duisternis zou vallen.

De vloot maakte een wijde bocht en voer een nieuw estuarium in, de monding van de Berbice. Daar lag New Amsterdam, veel onaanzienlijker dan hun eigen stad in Suriname. Net als in Paramaribo was er een waterkant met pakhuizen en wat scheepjes ervoor. Van alle kanten kwamen mensen aanzetten om te helpen de korjalen aan te leggen.

Monge, die met Tania even eerder aan wal stapte, hielp Mani en Axel uit hun korjaal. ‘Wij zijn in de Berbice!’ zei hij met bewogen stem. De tranen biggelden over zijn zwarte wangen.