Naar de Barbiesjes

[p. 151]

Hoofdstuk 23
De god van de rivier

Ze peddelden zo krachtig als ze maar konden. Dat was niet moeilijk, want in het begin was er helemaal geen stroom, en na een poosje ging het water een zekere zuiging vertonen, in de richting die ze voeren. Die zuiging werd een duidelijke stroom. De waterweg verbreedde zich, en ging sneller stromen. Het karakter van de oevers veranderde; er groeiden hoog riet en bomen.

Omdat ze de vertreuzelde tijd wilden inhalen, pagaaiden ze als gekken, waardoor ze sneller honger kregen dan anders. Tjari gaf Mani een paar van de groene bladeren waarop hij de hele tijd had zitten kauwen, en Mani gaf ze weer door aan zijn vrienden. Het hielp wel iets tegen de honger, maar op verzoek van Tania gingen ze na een paar uur even aan de kant liggen om eten te zoeken.

Opeens siste Mani: ‘Hou vast!’ en tegelijkertijd grepen zijn vrienden een tak vast. Ze keken in de richting waarin hij keek en alle vier zagen ze nu het wonderbaarlijke schouwspel. Een kop zo groot als die van een hond stak boven het rivieroppervlak uit, aan het eind van wat een stammetje leek. Het geheel had wel wat van een zeer dikke wandelstok met de kop van het beest als gebogen handvat. De wandelstok verrees nog verder uit het water om daarna geluidloos weer terug te zinken, maar terwijl hij verdween, rees een eindje verder een tweede wandelstok uit het water.

Een tweede slang! Want dat het eerste ding een slang was geweest, hadden ze intussen wel door. En wat voor een slang! Drie keer zo dik als de boa waar zij in het bos mee gevochten hadden.

Daar kwam de eerste wandelstok weer terug: twee wandelstokken staken boven water. De lijven leken onder water met iets ernstigs bezig. Ze waren dicht bij elkaar. Nu waren er

[p. 152]

opeens drie, één rijzend en twee dalend. De Indiaan beefde van wat hij zag.

‘Het is net of ik onder water een hele kluwen zie bewegen,’ zei Mani zachtjes.

‘Ssst!’ antwoordde Axel nog zachter. ‘Het zijn telkens andere koppen, ik zie verschil.’

‘Het is een hele troep daar onder water!’ zuchtte Tania.

‘Stil blijven liggen en goed vasthouden,’ fluisterde Monge. ‘De hele kluit drijft mooi de andere kant op. Wij mogen van geluk spreken dat ze zo bezig zijn dat ze ons niet opmerken.’

Inderdaad was het wonderlijke schouwspel bezig zich tegen de stroom in van hen te verwijderen. In de verte zagen zij de gekrulde einden van de wandelstokken nog naast elkaar rijzen en dalen.

‘Allemachtig,’ durfde Axel nu hardop te zeggen. ‘Wat was dat?’

De Indiaan zei niets.

‘Mijn vader,’ zei Tania nog altijd zachtjes, ‘heeft het een keer gezien. Anaconda's die in het water leven, paren in kluiten. Dat hebben wij waarschijnlijk gezien. Het is iets heel bijzonders.’

‘Wat een knoerten,’ huiverde Mani. ‘Zo dik als kleine boomstammen! Als die ons gezien hadden...’

‘Gezien hebben wij het eigenlijk niet,’ zei Tania, ‘het speelde zich onder water af. Wat daar nou precies gebeurt, weet ik ook niet.’

‘Het was een troebele kluwen onder water,’ zei Monge, ‘onderscheiden heb ik ook niets. Maar god is toch onzichtbaar?’

‘Wat bedoel je?’ vroeg Tania een beetje angstig.

‘Dit was zojuist de god van de rivier,’ antwoordde de aangesprokene.

‘Ik durf haast niet verder,’ zuchtte Tania.

‘Juist wel verder en nu meteen!’ beval Monge. ‘Dit is hun gebied. Dat is heilig. We moeten hier vandaan.’

Ze zetten zich met alle kracht vervaarlijk aan het pagaaien. Het duurde wel twee uur voordat ze zich weer rust durfden te gunnen.

[p. 153]

De rivier werd steniger en het water ging sterker ‘slijpen’.

De stroom werd ook breder, en opeens lag daar, in een buitenbocht, een hut die veel leek op het woonhuis van broeder Rijpperda. Een Europees bouwsel, met vijf of zes korjalen van verschillend formaat aan de oever ervoor.

Op het strandje verschenen mensen, onder wie twee blanken. De ene richtte zich verbaasd tot Tjari, de andere wendde zich tot de filosofenclub met de woorden: ‘Wel, wel! Hoe is het mogelijk! Enfin, welkom! Mijn naam is doctor Schomburg, uit Berlijn.’ Hij sprak Engels.

‘U bent de Sjom Bok!’ riepen de filosofen als uit één keel.