Naar de Barbiesjes

[p. 135]

Hoofdstuk 21
De waterscheiding

Het was een klein rotsgebergte waar zij nu in terecht kwamen. Er was geen sprake meer van rechtstreeks naar het westen trekken: wanneer de helling van een rotsklomp in zuidelijke richting makkelijker liep, zakten zij daar langs af. Een van hen ontdekte op de grote steen waarlangs zij afzakten een vreemde tekening die een mens en ook een vogel kon voorstellen.

‘Dit teken, of wat het ook is, moet door mensen gemaakt zijn,’ zei Tania. ‘Een dier, zelfs een tijger, krijgt zijn klauwen niet in dit gesteente. En het is duidelijk dat de lijnen iets betekenen, al weten wij niet wat. Misschien komen er nog meer.’

Dat was echter niet het geval. Later kwam Tania nog eens op die tekening terug. Zij vroeg zich af of hij gemaakt was door de witte tijger. Of misschien door een eenhoorn. De jongens wisten niet hoe zij het hadden.

Mani zei: ‘Tania, wat heb je? Je hebt steeds gezegd dat hier geen tijgers zijn en nu praat je over een witte tijger. De witte tijger zeg je zelfs. Kan die met zijn klauwen dan wel in deze harde rotsen krassen? En daarna begin je ook nog over een eenhoorn.’

‘Die bestaan helemaal niet,’ voegde Axel eraan toe.

‘Wat is een eenhoorn?’ vroeg Monge.

‘Ach, laat maar,’ zei Tania, ‘ik ben zo moe.’

Water zagen ze in geen uren, ook niet waar de kloven dieper waren. Ineens werd de rots zwartgestreept. De strepen waren niet op de rotsen aangebracht, maar maakten er deel van uit. Zij liepen loodrecht. De reizigers trokken met moeite langs de zuidelijke kant van dat grimmige stuk steen. Links in de rivier zagen zij hoge heuvels die hun aanlokkelijk leken. Enkele uren later ontdekten ze een paar meter beneden hun voeten opeens een klein beetje water. Zij daalden voorlopig nog niet af want de kloof was daar wel erg nauw.

[p. 136]

De stroom kwam gelukkig terug, nu breder. Ook werd het gesteente langzamerhand lager en daar groeiden weer struiken. Hier en daar was er zelfs gras.

‘Ik begrijp het niet,’ zei Axel. ‘Savanne kun je dit zeker niet noemen. Oerwoud al helemaal niet. Waar zijn wij? Hoe hoog zijn wij? De rivier die ons vanochtend in deze buurt gebracht heeft, moet toch van omhoog naar omlaag stromen. Waar ligt die hogere bodem dan? Is het die heuvel links?’

‘Misschien in het noorden,’ opperde Monge. ‘Zij zijn aan alle kanten ver genoeg weg, alles kan.’

Er was opeens ruimte.

‘Hier staan struiken en zelfs kleine bomen,’ betoogde Axel, ‘laten wij kamp maken.’

De anderen vonden het nog wat vroeg, maar Axel was ergens ongerust over.

‘Kijk eens, we hebben hier een vrij hoog punt. Het is nog vroeg. Je ziet het: vóór ons lijkt een aanzienlijke daling te komen. Wij kunnen eindeloos ver kijken. Waar ik wijs, moet ongeveer het zuidwesten zijn, maar ik zou van vijf uur af willen zien waar de zon precies ondergaat.’

‘Precies kunnen we dat niet.’

‘Nee. Wel ten naaste bij. En dat is voldoende. Het kan zijn dat wij het Amazonegebied naderen, hoewel ik dat niet geloof. Maar als dat zo is, dan kunnen wij beter proberen meer naar het noorden te buigen.’

‘Klets nou niet,’ zei Monge, ‘wij gaan waar een rivier loopt, want vis is het voornaamste dat ons in leven zal houden. Goed, als het moet, komen we dan maar bij die Rio Negro.’

‘Dan ben je in Brazilië. Daar hebben ze nog slavernij en een keizer.’

‘Ik bedoel niet dat wij ons bij een politiepost moeten aanmelden, dat weet jij heel goed. Maar wij móeten een rivier hebben. Buigt die naar het oosten of westen, dan zwenken wij mee. Als wij ver genoeg zijn, zoeken we het noorden weer op. Echt, we komen wel bij de Barbiesjes.’

De filosofen legden hun lasten af, zij maakten kamp en van vijf uur af werd de zon in de gaten gehouden door acht ge-

[p. 137]

spannen ogen. Gelukkig was er zo goed als geen bewolking. Toen de zon beneden was aangekomen, klonken er opgewonden kreten. ‘Het westen! Het westen!’

Alleen Axel zei: ‘Dan zullen we toch een keer de Corantijn over moeten om in de Berbice te komen. Of zouden wij zo zuidelijk zijn dat wij als het ware om de bron van de Corantijn heen trekken?’

‘Zien wij straks aan onze linkerkant weer bergen, dan komen we waarschijnlijk in het stroomgebied van de Rio Negro. Krijgen we rechts bergen, dan brengt een stroompje ons wel naar de Corantijn. Denk ik,’ zei Tania. Mani antwoordde: ‘Als mijn voorgevoel uitkomt, zien we voorlopig helemaal geen bergen en hebben we een geweldig vlak land voor ons.’

Ongelooflijk vermoeid gingen ze slapen.

De volgende dag aten en dronken zij de rest van hun voorraad vrijwel helemaal op. Hun weg ging nu tamelijk snel naar beneden, maar zij hoefden zich niet door struiken te worstelen. Ieder keek gespannen uit of hier iets eetbaars groeide. Er was nauwelijks rotsgrond, de grond werd zanderig. Tania kon haar ogen nauwelijks geloven toen ze aan een tak van een kleine boom, op misschien twee ellen van de grond, een nest zag. De tak was door het gewicht van het nest doorgezakt. Het was namelijk een groot bouwsel, met een trompetachtige in- en uitgang waar bijen gebruik van maakten. De bijen leken niet agressief.

‘Als wij er in slagen een verhoginkje te maken en daarop een vuurtje aan te leggen, roken we het geval met vochtig hout en wat bladeren uit. Jammer voor de bijen, maar ja, wij zijn er ook nog.’

Ze voerden het plan zo goed uit dat ze na een uur ieder een paar honingraten konden eten. Van de bijen geen spoor. Maar toen moesten zij verder in westelijke richting. Het zand was nu witachtig en maar schaars begroeid, zodat ze snel opschoten.

Tegen de middag versloeg een van hen weer een schildpad, op de van Monge bekende manier. Ze wisten dat het slachten van de schildpad minstens een uur vol krachtsinspanning zou vergen, en besloten dus kamp te maken, hoe weinig aanlokke-

[p. 138]

lijk het terrein ook was. Hier en daar stonden weliswaar kleine ronde bosjes palmen, net eilandjes, maar de grond leek er wat drassiger. Kaphout hadden ze in elk geval, en eten was er ook. Bovendien zou het niet lang meer licht zijn.

Ze verzamelden riet en takken om 's nachts een vuur aan te houden, want de muggen vertrouwden ze niet erg.