Naar de Barbiesjes

[p. 97]

Hoofdstuk 15
Axel klimt in een boom

Zij hadden het gevoel dat de bodem iets hoger kwam te liggen. De grond werd droger. Het lopen door het oerwoud was nu bijna een plezierwandeling. Ieder sloeg zo nodig met de houwer een tak weg en, zo is het nu eenmaal als je met zo'n ding in de hand loopt, je slaat ook vaak als het niet nodig is. Monge, die weer voorop liep, hakte het meest. Er kon natuurlijk altijd een slang achter een struik hangen of liggen. Veel omgevallen bomen versperden de weg. De reizigers hadden elkaar goed ingeprent dat je niet over zo'n stam probeerde heen te stappen, al was hij er dun genoeg voor. Het devies was: erop stappen en er behoorlijk ver weer afspringen. Slangen liggen graag op de grond tegen een gevallen boom aan.

Op een gegeven ogenblik bracht Axel, die als tweede in de rij liep, de kleine patrouille tot stilstand door naast een reusachtige boom te blijven staan. Hij keek naar boven. ‘Kijk hem eens,’ zei hij, ‘wat een geweldige grote kerel is dat.’

‘Ik vind het de tot nu toe meest op de voorgrond tredende boom in dit hele stuk bos!’ gaf Tania toe. Hierop begonnen de andere drie te lachen. Tania voelde dat zij zich wat aanstellerig had uitgedrukt en kreeg een kleur. Pinnig vroeg zij aan Monge: ‘Waar lach jij eigenlijk om?’

De aangesprokene begon nog harder te lachen en antwoordde: ‘Jij denkt dat zo'n stomme neger niet weet dat een boom helemaal niet kan treden hè? En dan nog wel op de voorgrond! Haha! Het is een geweldige kerel, maar hij kan zijn poot niet verzetten, nietwaar? Weet je waarom ik lach? Deze boom kan toevallig nog heel wat meer dan hinken of dansen, zoals jij. Daar heeft een stom blank meisje helemaal geen idee van wat zo'n boom, al staat hij stokstijf op zijn ene poot, niettemin voor zijn terrein betekent.’

Hoewel hij het lachend zei, vonden de anderen het niet zo

[p. 98]

leuk. Tania nog het minst. Gelukkig gaf Axel een andere wending aan het gesprek.

‘Jullie hebben allemaal wel eens een plaatje van een olifant gezien, is het niet?’

‘Ik niet,’ zei Monge uit de hoogte, ‘maar toevallig ben ik wel de enige hier die weet wat een olifant is.’

‘Goed,’ vervolgde Axel vriendelijk, ‘ik heb er één keer een gezien. In Amsterdam. En weet je wat ik maar niet kan vergeten? De manier waarop de huid van dat geweldige dier plooit. Zijn vel maakt dat hij geen gek monster is. Hij hoort erbij...’

‘Waarbij?’ vroeg Mani.

‘Bij ons allemaal, stommerd!’ antwoordde Monge in Axels plaats. ‘De kleur mag een beetje verschillen,’ vervolgde hij, ‘maar wij hebben allemaal vel van dezelfde soort. Dat hebben vissen niet en vogels en slangen niet. En insekten helemaal niet. Maar de olifant wel.’

‘Bomen ook,’ viel Axel in. ‘Kijk eens naar deze kanjer; onderaan lijken zijn huidplooien ellen te wijd, maar zo'n twintig... nou, zeg twaalf voet hoog sluit het vel weer nauwer om de stam aan, en...’ Zij keken samen omhoog langs de geweldige stam. Tania was de eerste die de orchideeën zag. Zij had het gevoel dat zij na de fout van straks nu maar gauw weer met de groep mee moest doen en wees haar vrienden op een bos breed riet - leek het wel - dat zomaar op de eerste hoge zijarm groeide.

‘Op zo'n plek groeien soms bloemen zo mooi als je nog nooit gezien hebt,’ zei ze. ‘Daddy haalde er wel eens een uit, met zaden en zo.’

‘Hoe kwam hij in zo'n boom?’ vroeg er een.

‘Er zijn natuurlijk ook lager groeiende orchideeën,’ antwoordde Tania, maar Monge stelde, schattend omhoog kijkend, vast: ‘Dit is te doen.’ De anderen hoorden aan zijn stem dat hij Tania gelijk wilde geven omdat hij zo net zo ruw geweest was. Er ontstond nu tumult. ‘Wedden?’ ‘Ja, wedden.’ ‘Niet doen, joh!’ ‘Ben je gek.’ ‘Hoe wou je...?’ ‘Wedden, zei je toch?’

Niemand nam de uitnodiging aan. Zij laadden de rugkor-

[p. 99]

ven weer op hun schouders en liepen door. De vloer van het bos leek nog meer te stijgen, het geboomte bleef van hetzelfde type. Na een half uur kon Axel niet meer, tenminste dat zei hij. ‘Laten wij kamp maken. Het is niet zó vroeg in de middag. En weten we eigenlijk wel of we in de goede richting lopen?’

‘Als we zo blijven stijgen, zijn we misschien wel bezig met het gebergte dat Suriname van Brazilië scheidt,’ zei iemand.

‘Wie zal het zeggen? Laten we nog een uur doorlopen!’

‘Als Axel moe is, leggen we de boel er bij neer.’

‘Goed, maar dan ga ik nog wel even rondkijken om de streek wat te verkennen.’

‘Dan ga ik met je mee.’

‘Ik ook.’

Axel bleef bij de bagage, de andere drie verdwenen samen als speurders tussen de bomen met Tor bij zich. Als zij over ongeveer twee uur nog niet terug zouden zijn, zou Axel een schot geven om zijn plaats aan te duiden.

‘Niet te ver, hè?’ schreeuwde Axel nog. Twee uren leek hem toch wat lang. Hij hoorde in de verte nog iets dat op ‘Nee hoor’ leek. Hij ging liggen. Met zijn hoofd en schouders tegen zijn korf. Hij dacht dat hij wel in slaap zou vallen, maar hij werd hoe langer hoe wakkerder van het omhoog kijken naar de dichtstbijzijnde boom, ook alweer zo'n rijzige gestalte. Wacht even, wat zag hij daar, vlak boven de eerste zijarm? Dezelfde soort orchidee die Tania daarnet had aangewezen bij die andere boom. ‘Dat is te doen,’ had Monge gezegd. Axel was al overeind. Was hij werkelijk een beetje moe geweest en daarom achtergebleven? Of had hij diep in zijn binnenste eigenlijk al het voornemen gehad om in een boom te klimmen? Hij maakte een romantisch plan: die bloemen plukken en Tania straks met gemaakte onverschilligheid een fantastische bos orchideeën aanbieden. ‘Och ja, die heb ik even geplukt. Ja hoor, ik was zo boven.’

Maar het viel helemaal niet mee. Het was een heksentoer om boven te komen. Met zijn handen en blote voeten in en tegen de ruime huidplooien van de boom, kwam hij zo'n zeven voet omhoog. Toen begreep hij dat hij op deze manier niet

[p. 100]

genoeg houvast zou hebben. Dus daalde hij weer af om hulpmiddelen te gaan zoeken. Hij klom weer een paar ellen en sloeg de meegenomen ketting om de stam. Dat bleek precies te kunnen. Hij zette hem met haken vast. Hij rukte eraan en ging eraan hangen; de ketting hield. Daarna maakte hij er een kabel aan vast en liet die met het andere eind naar beneden vallen. Hij kon toen als een aap zo vlug van de ketting naar beneden klimmen en bijna even vlug naar boven. Tenminste, tot de hoogte van die ketting. Nu kon hij, steun zoekend met zijn handen, met wat moeite op de ketting gaan staan. Zou ik van hier uit de volgende ketting kunnen bevestigen? dacht hij. Proberen maar. Hij daalde weer af en verbond de drie andere kettingen met hun haken aan elkaar. Met de zo gevormde ‘tros’ kettingen om zijn nek klauterde hij weer naar boven. Hij haakte de tros aan die eerste ketting vast. Voorzichtig probeerde hij nu of hij zich rondom de stam kon bewegen, ‘lopend’ over de ketting. Dat was tot zijn verbazing helemaal niet zo moeilijk. Waar de ketting over een huidplooi van de stam lag, was er genoeg ruimte voor zijn voeten. Zich met zijn handen vastgrijpend waar hij maar kon, wandelde hij als een vlieg om de stam heen, wel zo'n vijftien voet boven de grond. Hij kon nu een tweede ketting ter hoogte van zijn navel om de boom wikkelen. Hij had nu twee ‘treden’, twee vaste kettingen op een afstand van anderhalve el rondom de stam van de boom. Aan de tweede ketting zaten de beide laatste kettingen nog vast.

Hij keek eens naar beneden en naar boven en schatte dat hij tien kettingen nodig zou hebben om de zijtak op deze manier te bereiken. Hij had er echter maar vier. Wat te doen? Axel had niet veel tijd nodig om de oplossing te vinden. Hij gebruikte de onderste twee om de derde te bevestigen, weer twee ellen hoger. Daarna boog hij zich naar beneden en maakte nummer één los, waarmee hij weer naar boven klom. Zo maakte hij een vierde ‘trede’, enzovoort. Binnen een uur bereikte hij de zijtak waar het om begonnen was.

Gelukkig had Axel het probleem van de afdaling tijdig onderkend. Want de methode van de kettingen was daarvoor

[p. 101]

ongeschikt. Hurkend op de onderste ketting dáár nog weer onder een andere ketting bevestigen, leek hem moeilijk, zo niet onmogelijk. Dus had hij zijn maatregelen genomen. Hij had touw bij zich. Hij controleerde of het lang genoeg was. Over de zijtak geslagen bereikte het met beide uiteinden ruimschoots de grond, stelde hij tevreden vast. Hij haalde het touw weer in en rolde het op, nadat hij het vastgelegd had om de tak. Het moest maar liever niet naar beneden vallen.

De tak was heel breed. Hij kon er makkelijk op liggen. Maar dat deed hij pas nadat hij zichzelf eraan vast had gebonden. Want als hij in slaap viel en misschien bewegingen maakte in zijn droom, zou hij kunnen doodvallen. En dat was de bedoeling niet. Die was om zijn vrienden, als ze terug kwamen, zich rot te laten schrikken, omdat hij verdwenen was; waarna hij vrolijk ‘oehoe!’ zou roepen en zich aan het dubbele touw uit de hemel zou laten zakken.

Het duurde lang voordat hij zijn vrienden terugzag en Axel maakte zich een beetje bezorgd. De schemering, die in de tropen kort is, begon al te vallen. Opeens zag hij beneden zich - hij kon zijn ogen niet geloven - een man uit het bos komen.

Het is moeilijk om, als je dat niet gewend bent, van een hoogte van zo'n twintig meter vast te stellen of een mens, pal onder je, groot of kort is, maar deze schrikbarende persoon leek een volwassen neger. Hij was niet helemaal naakt, hij droeg geen stok of wapen en er was iets vreemds met zijn hoofd. Jawel, dat was wit beschilderd! De man liep moeilijk en behoedzaam tegelijk. Het leek hem een zieke. Axel trachtte zo goed mogelijk waar te nemen wat er gebeurde, toen de figuur zich heenboog over het jachtgeweer dat op de grond lag.

Wat ben ik ontzettend slordig en onvoorzichtig geweest! dacht Axel hevig geschrokken. Maar de vreemde verschijning raakte het geweer niet aan. Hij keek nu naar de andere delen van de bagage, eveneens zonder die aan te raken, alsof zij hem bekend voorkwamen. De schemering was vrijwel voorbij toen de man zich weer behoedzaam en niet zonder moeite in het bos terugtrok.

[p. 102]

Als de donder naar beneden! dacht Axel. Maar om wat precies te doen? Om het waarschuwingsschot te lossen; maar wat hebben ze daar aan nu zij geen hand voor ogen meer kunnen zien?