Naar de Barbiesjes

[p. 93]

Hoofdstuk 14
Kamp zoveel

Ze lieten hun kamp zo achter, dat niet al te opvallend was dat zij er hun verblijf hadden gehad. Een bosneger of een Indiaan die voorbij zou komen, zou natuurlijk zonder aarzelen de plek aanwijzen waar mensen gekampeerd hadden. Zij zouden zelfs kunnen zeggen dat het blanke mensen geweest waren en dat een of twee van hen ziek geweest waren. Maar daar ging het de filosofen niet om. Het was eigenlijk meer uit respect voor het bos. Zo voelden ze dat.

De plek met rotsstenen waar twee van hen een nacht hadden moeten verblijven, werd nu binnen het uur bereikt. Dat bracht hen ertoe zich af te vragen hoe ver, of liever: hoe weinig ver, zij nu waren op hun reis. Maar die vraag bedrukte hen niet erg.

Het leek hun verstandig maar meteen de matten op te hangen. Mani ging nog een poosje in de zijne liggen. De anderen twijfelden eraan of dat nog wel nodig was, maar zeiden niets; je kon nooit weten. Axel spande zich bij het inrichten van het nieuwe kamp zichtbaar in om duidelijk te maken dat hij helemaal weer de oude was.

Dicht bij hun kampplaats vonden ze een tweede rotsachtig stukje, waar een voetbreed stroompje helder water doorheen liep. Het kwam uit de bosgrond opzetten en verdween. Ja, waarheen? Ze zouden het later wel volgen, om daar duidelijkheid over te krijgen.

Toen was het wassen geblazen. Het was niet eens nodig dat Tania hun voordeed hoe zij de kleren in een open stuk water moesten schudden, op een steen slaan, weer door het water schudden en opnieuw slaan en wringen, keer op keer. Als het erop aankomt, heb je geen zeep nodig. Ten slotte werd de was te drogen gelegd en zochten zij een plek, diep genoeg om het lichaam in te poedelen.

[p. 94]

De jongens hadden al een badplaatsje gevonden, maar Tania wilde kennelijk nog meer water en voor zich alleen. Zij stapte in het water van een kom die door een paar kleine rotsblokjes gevormd werd en kromp meteen ineen. Onmiddellijk waren de drie naakte filosofen bij haar om hun vriendin overeind te sjorren onder het toeziend oog van Tor. Axel en Monge zagen nog net een dikke sidderaal wegschieten in het water tussen de stenen. Tania, die gauw weer bij haar positieven was, had het over een ‘vreselijk soort klap’ die ze tegen haar voet had gehad. Zelf had zij de sidderaal niet gezien, maar nu begreep ze wat een ‘elektrieke schok’ was, zei ze. Dat hoopte zij nooit weer mee te maken! Zij wist uit de boeken dat een sidderaal een mens bewusteloos kon slaan en in diep water betekende dat de verdrinkingsdood. Nu kon zij dat geloven!

‘Dat is niet iets om te lachen, Mani!’ riep zij met fonkelende ogen.

Maar de jongen antwoordde doodleuk: ‘Ik lach omdat dit de eerste blote vergadering van onze club is!’ Nu gniffelden de beide andere jongens ook, maar Tania zei koel: ‘Kom, ik zal wel wat aandoen.’

‘Nergens een sidderaal meer te zien,’ zei Monge na het bad. ‘Maar we weten nu dat dit watertje in verbinding moet staan met een rivier. Daar moeten ze vandaan komen. Morgen zoeken, jongens!’

De kleren waren al snel droog. Tania zei dat zij de laatste tijd toch te veel op blote voeten hadden gelopen. Zij zouden hun laarzen beter aan kunnen houden. ‘Als we nog eens een keer naakt willen vergaderen, kunnen we ze altijd nog uitdoen,’ zei zij vrolijk. ‘Kleren zijn er niet alleen om je temperatuur een beetje constant te houden of omdat ze mooi zijn, maar ze beschermen je ook. Als ik mijn laarzen had gedragen, zou ik die klap misschien niet eens gevoeld hebben.’

Monge, die nooit schoenen droeg, bleef het nut van deze voetbekleding betwijfelen, maar hij had een ander idee. ‘Misschien hebben jullie vandaag of gisteren wel zandvlooien opgelopen. Laat mij jullie voeten eens bekijken, dan zal ik je leren hoe je die moet verwijderen.’ Na een zeer degelijke in-

[p. 95]

spectie, waarvoor ook Tania haar laarzen weer uit moest doen, vond hij echter geen enkele zandvlo.

‘Er is iets dat mij niet bevalt,’ zei Tania. ‘Dat water is nou wel een grote meevaller, maar bij water horen zich toch dieren op te houden? Ik heb er niet een gezien.’

‘Ik heb, dacht ik, een sidderaal gezien,’ zei Monge vriendelijk.

‘Jij hoeft mij niet voor de gek te houden hoor. Maar zou het niet een idee zijn om nu de weg naar de rivier al een beetje te verkennen?’

Daar waren de anderen het niet mee eens. Zij vonden dat ze hier beter konden blijven om morgen helemaal fris weer op pad te gaan.

‘Het hoeveelste kamp is dit, Mani?’ vroegen ze aan de jongen die de belangrijkste gebeurtenissen in zijn hoofd zou bewaren en die aangeboden had de kalender bij te houden. Hij dacht even na en kwam er niet helemaal uit. Laten wij maar zeggen: ‘Kamp zoveel,’ zei hij ten slotte, ‘morgen ben ik weer fris en weet ik het allemaal wel weer.’ Daaruit bleek, vonden de anderen, dat hij inderdaad nog niet helemaal de oude was.

De volgende dag begonnen ze langs het watertje te lopen. Ze volgden het voorbij de kom waar de sidderaal in de diepte was verdwenen.

‘Als ze hier nog ooit een plantage aanleggen, kunnen ze die noemen Tania's bad,’ zei Mani. Hij bracht er een vrolijke stemming in met zijn verhalen over het ontstaan van allerlei plantagenamen in Suriname, zoals Sara's lust, De worsteling Jacobs, De hoer Helena en Den Nijd Ten Spijt. Niet dat ze hem in alles geloofden, maar zij wisten allang dat volstrekte geloofwaardigheid niet noodzakelijk was voor een mooi verhaal. Integendeel, als je een geschiedenis tot in elk onderdeel waarheidsgetrouw probeert te vertellen, zul je toch gemakkelijk ergens een vergissing maken en als die ontdekt wordt, wat altijd mogelijk is, zal je hele verhaal als verzonnen worden beschouwd.

Intussen verdween het waterstroompje plotseling weer in

[p. 96]

de grond. De plek waar dat plaatsvond, namen zij als uitgangspunt voor een degelijk onderzoek tot vrij ver in het rond, maar nergens liet zich ook maar een kleine waterader of nat plekje zien. Intussen toonde Tor alsmaar een voorkeur voor het zuidwesten. Zij besloten weer op reis te gaan en die koers te volgen. De hond leek er gelukkig mee te wezen. Geen van de filosofen kwam op de gedachte dat er voor Tor zelf een beweegkracht zou kunnen zijn om die kant op te willen.