Naar de Barbiesjes

[p. 68]

Hoofdstuk 10
Water

De volgende ochend braken zij vroeg op. Tania was de eerste die Mongelawo bij zijn nieuwe naam noemde, maar zij maakte er Monge van, waar hij tevreden mee was. Iedereen wende eraan. Mani maakte bekend dat hij zijn familienaam Da Costa ging veranderen in Costa, dat was korter. Tania zei:

‘We zullen je achternaam nooit gebruiken, jongen! Voor ons ben je gewoon Mani.’

‘Of wil je Maan heten?’ pestte Axel, ‘nog een lettergreep minder. Het kan hoor!’

‘Niet zo praten,’ commandeerde Monge. ‘Opschieten!’

‘Wacht even,’ zei Axel. ‘Ik heb nagedacht. Het is idioot om hier met twee geweren rond te lopen waarvan de Brunswick verschrikkelijk zwaar is. Ik mocht hem gisteren dragen en wil nou voor de eer bedanken. Ook jullie wil ik het niet aandoen met dat ding rond te zeulen. Kijk eens, niemand heeft er nog mee geschoten, maar het is een kogelgeweer. Voor de jacht heeft het geen zin. En de snaphaan van Hoef is nog wel te tillen, maar ook daar zag ik vannacht opeens niets meer in. Mooie liefhebbers van de natuur zijn wij, dacht ik, om als onderzoekers rond te lopen met zo'n geweldig onnatuurlijke voorsprong op alles wat hier leeft. Ik vond het misselijk. Ik stel voor tenminste dat zwaarste geweer hier achter te laten.’

Er brak een tamelijk verward gesprek uit. Tania was eerst verontwaardigd over het voorstel ‘haar’ geweer achter te laten. Waarom dan niet ook de snaphaan van Hoef? ‘Die is bedoeld als cadeau voor de eerste marrons die we tegenkomen,’ zei Axel, maar Mani vond dat de marrons evenmin met een geweer in het oerwoud mochten lopen als blanken. Monge wilde het woord ‘evenmin’ veranderen in ‘evengoed’. Hij nam dus een heel ander standpunt in. Tania gaf ten slotte toe dat de Brunswick voor haar te zwaar was, en als zij hem niet droeg

[p. 69]

zou een van de jongens het moeten doen. Ze kwamen overeen alleen het zwaarste geweer achter te laten.

Na een uur was het savannelandschap verdwenen en moesten zij weer door het donkere bos trekken. Al spoedig werd dat nattig. Eerst maakte deze omstandigheid hen optimistisch. Nu zou er gauw ook wel weer helder water komen. Maar het bleef drassig, en er kwam geen kreek. Zij gleden uit over rotte blaren en vaker dan tot dusver raakten ze met de laarzen vast in draaddunne maar ijzersterke lianen.

In een groep van vier jonge mensen die langere tijd op elkaars gezelschap zijn aangewezen, ontstaan op een gegeven ogenblik spanningen die tot ruzie kunnen leiden. Toen zij na drie uren hun last aflegden voor een rust, kregen Mani en Axel een hooglopend meningsverschil. Zij raakten zelfs in gevecht, doordat Mani op Axel afsprong en hem een stomp gaf, waarop de anders zo vredelievende Axel terugsloeg en Mani helemaal razend werd. Hij vloog Axel aan en in minder dan een ogenblik rolden de twee jongens vechtend door de nattige begroeiing van de bosgrond.

Tania stond er ontzet naar te kijken. Monge lette niet op het vechtende kluwen. Alsof dat hem niet interesseerde. Hij stond er zelfs half met zijn rug naar toegekeerd, maar hij keek wel zorgvuldig naar Tania, alsof hij een reactie van haar gezicht probeerde af te lezen. Zij haalde diep adem toen de twee elkaar al gauw weer loslieten en overeind kwamen. Dat was omdat Axel een flinke bloedneus had, waarvan Mani erg onder de indruk was. Dat hijzelf binnen enkele minuten een vreemd gekleurd oog zou hebben, wist hij nog niet. Hij zag met voldoening dat Tania al een prop katoen in de vingers had voor eerste hulp aan Axel.

Monge keerde zich nu pas tot de beide jongens. ‘Ga even zitten, Axel,’ zei hij niet onvriendelijk. Hij plukte een groot vlezig blad van een plant in de onmiddellijke omgeving, bekeek het goed aan beide kanten, en vouwde het dubbel. Met zijn ene hand maakte hij ruimte tussen Axels halsdoek en diens nek en plaatste het opgevouwen blad ertussen. Axel maakte een gebaar alsof het koud aanvoelde.

[p. 70]

‘Rechtop zitten,’ zei Monge, ‘je kin omhoog en naar achteren trekken. Nog rechterop zitten! Je achterhoofd als het ware omhoog brengen met je kin naar achteren.’

‘Waar heb je dat blad zo gauw gezien?’ vroeg Mani op een bescheiden, goedmakerig toontje. Monge antwoordde niet. Iedereen zweeg een paar minuten.

Toen bleek dat het bloeden was opgehouden, vroeg Tania: ‘Kunnen we verder gaan?’ Het was net alsof haar stem een beetje bedroefd was, maar ook weer niet zo heel erg.

‘Jawel,’ zei Monge, ‘doe dat blad er maar uit, Axel.’ Daarna stelde hij zich aan het hoofd van de kleine patrouille en zette de tocht voort. Iedereen droeg wat hij moest dragen, gedurende lange tijd sprak niemand. Bij de volgende korte rust was er nog geen woord gezegd. Toen Axel zich even ging afzonderen om een plas te doen, kon Mani de stilte kennelijk niet langer verdragen.

‘Ik hoop maar dat Axels neusbloeden echt over is,’ zei hij met een bezorgde stem.

‘Dat zit wel goed,’ was Monges antwoord. ‘Maar ik zie dat jouw ene oog een hele mooie kleur gaat krijgen. Dat zal langer duren.’

‘Nou,’ antwoordde Mani, ‘het spijt me, maar ik ben toch blij dat bewezen is dat ik niet bang ben.’

‘Jij bent wel bang,’ gaf Monge hem vaderlijk terug.

‘Waar ben ik dan bang voor?!’ riep Mani.

‘Jij bent er bang voor om bang te zijn.’ Monges toon was nu behalve vaderlijk ook een klein beetje plagend.

‘Stil, Axel komt terug,’ zei Tania effen.

Zij moesten nu heel zuinig zijn met wat er nog in de veldflessen zat, maar gelukkig vertoonde zich na een paar uren een smal watertje tussen de begroeiing.

‘Jongens, wassen!’ commandeerde Tania.

Ze legden hun lasten neer en gingen gehoorzaam op het stroompje af. Mani mompelde ondertussen iets tegen Axel. Hij bekeek de helderheid van het water, dat hier merkwaardig genoeg over een rotsbodem liep die niet dieper dan een voet onder de grond van het bos bleek te liggen. Monge meende

[p. 71]

Mani's gemompel half te hebben verstaan en hoewel hij nooit erg nieuwsgierig was vroeg hij deze keer: ‘Wat zei je, Mani?’

‘Ik zei, zou ze vinden dat wij stinken?’ herhaalde de aangesprokene zacht. Daarbij boog hij over het stroompje en begon te drinken.

‘Heerlijk water!’ zei hij, ‘al zit er een heel klein beetje een ijzersmaak aan.’

‘Heb jij ooit ijzer gegeten, dat je dat proeft?’ vroeg Axel. ‘Je hebt gelijk,’ voegde hij er aan toe. Hij had nu zelf ook van het water gedronken.

Monge, die nu wist dat hij Mani goed verstaan had, zei zonder zijn stem te dempen: ‘Ja, eerst drinken en de flessen vullen. Dan wassen, want jullie stinken inderdaad.’

‘O, jij niet zeker!’ riep Mani, en ook Axel hief zijn hoofd verwijtend op.

Monge keek eerst of Tania dicht in zijn buurt stond. Dat was niet het geval, zij had wat verderop een drinkplaatsje gevonden. ‘Ach, iedereen moet zich elke dag minstens eenmaal wassen,’ legde Monge nu uit, ‘anders gaat hij onherroepelijk stinken, maar bij blanken is het erger. Het spijt me hoor, maar jullie hebben een apart luchtje.’

‘Hoor hem!’ riep Mani. ‘Dat is net andersom dan mijn oom altijd zegt van jullie!’

‘Haha!’ had Monge nu terug. ‘Gaf hij zijn zwarte mensen evenveel zeep en schoon water, en de ruimte plus de tijd om zich lekker te wassen? Nee toch zeker?’

‘Je hebt gelijk,’ antwoordde Mani somber. ‘Wat kan ik er aan doen?’

‘Jij kunt er niets aan doen,’ zei Monge terug. Hij had nu een tamelijk verdrietige toon, die zowel Axel als Mani verrast deed opkijken. Toen deed Mani iets dat nogal ongewoon is voor jongens van die leeftijd: nog geknield en leunend op één arm stak hij Monge een hand toe. Die drukte hem.

‘Wat hebben jullie?’ klonk Tania's heldere stem nu van dichtbij.

‘Niets,’ zei Axel voor zijn doen erg beslist. ‘Niets bijzonders. Heb jij niets mee te maken.’

[p. 72]

Tania keek onderzoekend van de een naar de ander. ‘Nou goed,’ zei ze, ‘jullie gaan je hier wassen en ik daar.’ Zij liep weg.

Na de waspartij hadden zij niet veel trek meer om die dag nog verder te gaan. Als zij hier kamp maakten, zouden zij de volgende ochtend in elk geval beginnen met water in overvloed.

Bovendien vond Tania op een tamelijk open plek een heester met veel witte bloempjes. Nieuwsgierig keken de anderen ernaar.

‘Ha! de bita wiri! Zie je deze uiteinden aan de takken? Daar gaan we aardig wat van afsnijden. Minstens voor twee dagen groente!’

De ‘groente’ werd gekookt en smaakte een beetje bitter maar toch wel lekker en het was vooral weer eens wat anders ‘onder de tand’, zoals Mani zei.