Naar de Barbiesjes

[p. 49]

Hoofdstuk 7
De schildpad

‘Wat is die Kor van ons een dappere boot hè?’

‘Jij bent een beetje gek geworden, Mani!’ zei Abonni.

Zij begrepen dat hij het spreken over ‘een dappere boot’ aanstellerig vond, maar hoewel zij dit zelf niet hadden verwacht, spraken zij alle vier al heel gauw niet meer over de korjaal maar over Kor.

‘Net alsof hij een van ons vieren is,’ zei iemand een keer.

‘Als je het lidwoord weglaat, wordt het ding inderdaad bijna persoonlijk,’ zei Axel.

‘Het ding, zegt daar iemand. Kor is persoonlijk.’

‘Maar niet omdat je het bepalend lidwoord weglaat,’ merkte Abonni op met een grammaticale preciesheid die de andere drie verbaasde.

Het was de vijfde dag, de vierde etappe. Zij waren de post Victoria waar zij bang voor waren omdat men vertelde dat iedereen die zuidelijker wilde gaan een pas van de Posthouder moest hebben, onbehoorlijk snel voorbij gevaren maar hadden niemand gezien.

‘Toch gaan we er niet van uit dat ook niemand ons heeft opgemerkt, dus ik stel voor dat wij de hele dag doorvaren,’ had Tania gezegd, maar Abonni besliste om twaalf uur anders. Toen de rivier weer een bocht naar het westen maakte, koos hij de zuidelijke oever om op aan te sturen. Daar was wat schaduw, vandaaruit konden ze nog net een goed eind terugzien, stroomafwaarts. Zij gingen er alle vier even uit om de benen te strekken en te plassen, maar er werd geen thee gezet en om beurten stond een van hen naast de korjaal op wacht. Er kwam echter niemand van Victoria achter hen aan varen. Toen Tania nog maar net haar wacht betrokken had, waarschuwde zij de anderen.

‘Een korjaal van de andere kant!’

[p. 50]

Het was alsof zij te zamen, als een eenheid, begrepen hoe zij handelen moesten. Twee van hen hielden zich verscholen en Abonni die, ondanks het zwart dat nog wel op de gezichten van de anderen zat, het meest onbetwist op deze tropische rivier thuishoorde, ging bij Tania staan. Een korjaal met één mens kan nieuwsgierigheid opwekken; met twee niet. Hun berekening was echter niet nodig geweest, de door één peddelaar bestuurde korjaal dreef voorbij terwijl de stuurman zonder nauwkeurig naar hen te kijken een hand ten groet opstak.

‘Wat had hij bij zich?’ vroeg Mani.

‘Ik zag manden vol noten,’ zei Abonni. ‘Maar deze vent kan gaan kletsen in Victoria, al is dat nog ver. Er vandoor dus!’

Na enige tijd ging Abonni, die steeds op de eerste plaats roeide, als een koelaman voorzichtig overeind staan. Het was alsof hij in de verte iets zag. De anderen haalden zwijgend hun pagaai in.

‘Wat ziet hij?’ vroeg Axel, die vierde zat, zo zacht als mogelijk was om verstaanbaar te blijven. Maar Abonni had hem gehoord en riep, ook niet te luid, naar achteren: ‘Sst! Doorroeien!’ Waarna hij voorzichtig weer ging zitten. Niemand vroeg iets. Zij waren wel benieuwd, maar roeiden door. Abonni met een merkwaardig opgericht hoofd. Hij kijkt niet, hij luistert, dacht Mani. En vijf minuten later dacht hij bij zichzelf, verdikkeme, ik hoor ook iets! Direct nadat deze gedachte bij Mani opgekomen was, zwiepte Abonni met drie ongewoon sterke linkerslagen de korjaal naar de oever waar hij, goed uit zijn ogen kijkend voor een mogelijke slang, een overhangende tak greep. De andere drie zagen met veel spanning op naar de grote slanke zwarte jongen die nu zichtbaar stond te luisteren. Bijna de nodige voorzichtigheid vergetend, bijna roepend, zei deze opeens met innig gelukkige stem:

‘Ik hoor de soela! Ik hoor de soela!’

‘Ja, ik ook!’ viel Mani bij. Hij dacht: ik hoorde zonet ook al iets. Zouden Tania en Axel wel geloven dat ik het hoor en zij blijkbaar niet? Zij doen net of ze vinden dat ik mijn mond moet houden, maar ik hóór iets!

Abonni had zich nu omgekeerd. De ontroering was uit zijn

[p. 51]

stem verdwenen en opgewekt zei hij, op de zachte toon die zij zich op de rivier hadden aangewend: ‘Het is de soela, geen twijfel aan. Je kunt hem soms op drie uur afstand horen, dat is bekend. Als we snel roeien zijn we er in twee uur. Er is nou nog niet veel stroom, het is hier nog te diep. Laten wij in elk geval nog twee uur doorgaan en dan kamp maken. Dat is wat vroeg, maar we moeten morgen sterk zijn en dus eerst goed uitrusten. En eten. Want het laatste stuk naar de soela zal de stroom steeds sterker worden en als wij hem bereikt hebben, moeten we aan wal. We zullen eerst alles wat we bij ons hebben langs de soela dragen, en een flink eind voorbij de soela, anders pakt de stroom ons en zijn we verloren. Morgen zijn wij voorbij de soela!’

Zij legden na twee uur varen aan op een strandje van wel twee meter breed, om uit te pakken, waarna zij Kor een eindje verderop van de rivier af onzichtbaar tussen de oeverstammetjes vastlegden. Met hun bagage trokken zij nu langs een zeer klein stroompje tussen de bomen een eindje verder. Al heel gauw waren ze een meter of wat hogerop geraakt, de bomen waren dikker en hoger dan tot nu toe maar zij vonden ruimte voor een hut. Twee van hen zochten niet te dikke bomen om als hoekpalen te dienen. Zij hakten de nodige paaltjes en binnen een uur stond er weer een hut. Axel ging naar de rivier terug met een steelpan om de sporen die zij op het strandje gemaakt hadden met water weg te spoelen. Zij haakten de hangmatten maar meteen vast, hier zou niemand hen meer verrassen.

Abonni en Axel verkenden de omgeving. Wat hun het meest opviel, was dat je betrekkelijk makkelijk vooruitkwam door het zogenaamd ondoordringbare oerwoud. Als je maar eenmaal door de dicht begroeide rand langs de rivier heen was. Na niet meer dan vijf minuten woudlopen schrok Axel zich een hoedje: de vooroplopende Abonni boog zich met een soort oorlogskreet rechts naar de bosgrond en hakte naar iets, met een forse uithaal.

‘Jasses! Hoe heb je dat kunnen doen!’

Axel keek neer op een schildpad, minstens drie handbreed-

[p. 52]

ten lang en half zo breed, met een prachtige tekening van bruine en amberkleurige blokken. Een eindje van het gedode dier lag een afgehouwen kop.

‘Het is de snelste manier,’ zei Abonni, en dat was moeilijk tegen te spreken. ‘Kijk, zo doen we dat.’ Hij kapte een stokje af dat hij tussen de schildpad en diens beide gekromde voorpootjes stak. Daar bleef het dode dier aan hangen. Zij droegen het tussen zich in naar het kamp.

‘Geweldig!’ zei Tania. ‘Mani, wij gaan meteen de keuken inrichten.’

‘Kalm aan maar,’ zei Mani, ‘over een uur is hij goed verstorven en dan maken wij hem open.’

Zo gebeurde het. Dat was nog een heel karwei. Met twee kapmessen tegelijk wrikten ze de harde buik los en verwijderden de sterke rode vliezen. Dit allemaal om het bovenschild onbeschadigd te houden. Intussen griezelden zij van de teken die bij de scheiding van het buikschild op de schildpad bleken te parasiteren. Tania stond klaar met een van de twee scherpe messen die zij bij zich hadden voor slacht- en keukengebruik. Toen zij de ingewanden verwijderd hadden, werden die op een afstandje van het kamp door de jongens begraven om geen aasetende dieren aan te lokken. ‘Een gier heeft zulk afval zo in de gaten,’ zei ze. ‘Vroeger dacht men dat ze zo goed konden zien. Men neemt nu aan dat ze het ruiken. Zij ruiken zelfs dat dieren - of mensen! - bezig zijn dood te gaan, die verspreiden een vreemde lucht.’

Zij deden alles in de grote pan, waar al gebroken rijst in aan de kook gebracht was. Een beetje zout leek hun wel nodig, maar geen Madame Jeannettes. Hoogstens, als het wat flauw zou zijn, wat zwarte peper. Dat hadden ze bij zich. Maar ze deden het er niet in. De dikke soep was zo lekker dat het niet nodig was. De gare stukjes vlees en de rijst vulden hun magen.

‘Ik wil dat schild graag houden,’ zei Tania. ‘Mag dat?’

‘Om als naaimandje te gebruiken?’ spotte Mani. ‘Van mij mag het, maar het ding gaat stinken.’

‘Geef maar hier,’ zei Abonni, terwijl hij opstond.

‘Wat ga je er mee doen?!’

[p. 53]

‘Ik leg het hier bij dit mierenspoor,’ riep Abonni terug. ‘Moet je morgen eens zien hoe schoon die het hebben gemaakt.’

Na dit uitstekende maal, gevolgd op een dag stevig peddelen, had de filosofenclub niet veel behoefte aan een vergadering of aan een wetenschappelijke bijdrage van een van hen. Iemand zei dat zijn tanden haast aan elkaar plakten van het schildpadvlees, wat iedereen beaamde. Iemand zei dat het doden van een tapir wel moeilijker zou zijn dan dat van een schildpad, hoe gepantserd die ook was. Maar het slachten van een schildpad was weer zoveel moeilijker, merkte een ander op. Daarop kwam er een op de gedachte dat die ‘plak’ in hun mond wel eens niet goed voor het gebit kon zijn, zodat zij allemaal nog even naar de rivier gingen om hun mond te spoelen.

Het werd avond. Zij hoorden de soela, die van geen ophouden wist. Ze legden nog een paar stukken hard hout op het vuur en gingen slapen.