Hoe bereidt men een ketter

55. Een kopje koffie in de kantine.

Vanmorgen heb ik een ernstig gesprek met een van mijn twee katten gehad. Het bleek dat het goed nodig was ook. Terwijl de andere kater, Njoemi, een vrolijk leven leidt, veel op stap in de duinen is en vogels vangt - nog geen konijnen, zoals zijn voorganger Moem - komt Bas niet veel verder dan vlak voor de voordeur, als hij al es buiten is. Hij is ook te aanhalig, te gehecht aan mensen. Hij heeft niet het karakter van een kat, laat staan van een kater en, terwijl hij even onversneden is als Njoemi, zit hij niet achter de wijven aan.

Ik zal je een voorbeeld geven van zijn nuffige gedrag. Gisteren had Njoemi weer een muis gevangen. Hij had hem doormidden gebeten en maar voor vijftig procent opgegeten, zodat ik twee delen vond, waarvan één met een lange muizestaart, in wat troep en een paar druppels bloed op mijn nieuwe vloerbedekking. Als zoiets gebeurt neem ik meestal een stukje toiletpapier, raap de resten stoffelijk omhulsel op en spoel het zaakje door. Deze keer legde ik de fragmenten overschot van de muis op voedertijd in het kattebakje. Nou moet je beiden zien. Bas deinst verschrikt terug. Hij kijkt mij aan alsof ik gek ben, altans geen heer. Njoemi daarentegen vreet de rest van de muis op alsof er kittekat in het bakje gedaan is. Dat vind ik redelijk. En Bas z'n houding bevalt mij niet. Bas heette trouwens vroeger Jouke, maar mijn vrouw noemt de katten altijd anders dan ze heten, zo ging ze Jouke Bas noemen en heet Njoemi bij haar Boem, wat nergens op slaat. Maar goed. Ik zei onder het aankleden - want dan loopt hij altijd om mijn benen - Bas, luister es, wat is er met jou aan de hand, je bent geen gewone kater.

[p. 84]

En je zult het niet geloofwaardig achten wat ik je nou vertel. Hij zei na enig zwak gemiauw dat hij zich liever wilde laten omscholen als hond. Elke dag als ik mijn middagdutje doe, gaat hij voor dat doel een uur naar de hond van Duindam aan de Beethovenweg, bekende hij. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik zei hem, wat heb je dan al geleerd. Wat was je eerste les? Hij antwoordde, we zijn begonnen met blafkunde. Ik vroeg hem of hij dan eens blaffen wilde. Hij zei, ik kan het nog niet. Ik drong aan, je kan het voor mij toch eens proberen. Toen kwam er iets uit dat klonk als miaff. Bas, zei ik, je bent een zak, je bent een mislukte kat, over je maskuliniteit wil ik het nog niet eens hebben, en een mislukte kat wordt nooit een goeie hond, je leert niet blaffen, ik noem dit miaffen. Je kunt ook de i weglaten. Je bent een mafkees!

Een kees, zei hij peinzend, dat zou ik best willen worden.

Zo ben ik vanmorgen mistroostig naar mijn werk gegaan. Gelukkig was daar Marijanne. Dat zou je normaal tenminste zeggen, maar Marijanne had er net deze maandagmorgen ook helemaal geen zin in. Ik geloof dat we maar een kopje koffie moeten gaan drinken in de kantine, Marijanne.