|
| |
| |
| |
Derde bedryf.
Eerste tooneel.
Oktavia, Agrippa.
KAn 't zyn dat ik my zelf met yd'le hoop zouw vleijen?
Myn lichtgeloovig hart met valsche schyn verleijen?
Kan ik gelooven, dat Antonius, zo licht
De aantrek'lykheden van Kleopatraas gezigt
Vergeetende, besloot, haar nimmer weêr te aanschouwen?
O ja, mevrouw, gy moogt die tyding zeker houwen.
Zy, reeds verschrikt, schroomd in dit uiterste ongeval,
Dat Caezar haar geboeid naar Romen zenden zal.
Zy zucht van schaamte, en schreid, en zyne ontroerde zuchten
Volangst, vermeerd'ren noch haar spoorloze ongenuchten.
Na dat zy met hem hield een lange zamenspraak,
Heeft ze eind'lyk, schielyk hem verlaatende, vol wraak
En wanhoop, my gezocht iets wigtigs te openbaaren.
Gy steld te grooten hoop, myn heer, op de yd'le maaren.
Zy scheenen onderling, terstond, te onvreên, 't is waar,
Ja, zy beslooten, om voor eeuwig van elkaâr
Tescheiden, en hun min, waar 't moog'lyk, te verlaaten.
Maar, wat kan hun besluit aan onze wensch toch baaten?
Zy kunnen licht op nieuw ontfonken, beide weer
Dit opzet staaken, en volvoeren 't nimmermeer.
De liefde, vrees ik, zal hen altyd t' zamen binden.
Zy trachten moog'lyk nu elkander noch te vinden:
Dit dood'lyk oogenblik steld licht hen weêr te vreên,
En maakt hun liefde noch veel grooter als voorheen.
't Zy dan hoe 't zy, 'k zal hier Kleopatra verwachten.
Weet dat Antonius, bekommerd van gedachten,
| |
| |
In uwe aanslagen, heer, wat veinzery vermoed.
Ga hem liefft zien, en dryf die vreeze uit zyn gemoed:
Toon hem de vreede eens, en haar zekerheid, volkomen;
Beeld hem de goedheid af van Caezar en van Romen;
Zyn broeder Lucius, een voorbeeld jongst geleên,
Die tegens Romen dorst zo snood een aanslag smeên,
En te Peruzië wierd Caezars krygsgevangen,
Zag zyn verwinaar hem beleefdelyk ontsangen.
Wie anders is daar meer, dan by, van onderricht?
Antonius, mevrouw, aan uw belang verpligt,
Heeft, om zich hier van te verzeek'ren, duizend reeden:
En zo 'k hem die zal gaan bekrachtigen met eeden,
Behoorden hem zo veel blykteekens, eens het hart
Te ontroeren, in zo veel bekommering verwart.
Maar weet, Kleopatra zal voor uwe oogen moeten
Geketent worden, en aan de overwinnaars voeten
Gevoerd ia zegepraal, na Romen aan den Raad;
In haar beginnende, uw wraak, voor zo veel smaad.
Zy is het die 'k voortaan moet hand'len als onwaardig.
Goôn! dat een koningin, zo schoon, en zo hovaardig,
Voor haar verwinnaar zulk een nieuwe roem bereid?
Een roem, die Romen nooit kreeg met die heerlykheid.
Dat waardig voorwerp, wiens betoverende lonken,
Ook de allergrootste der Romeinen wist te ontvonken,
Zal aan Oktavius, en aan zyn zuiv're deugd
Niet hechten: Ja hy zal, in 't heetste zyner jeugd,
Aanschouwende even koel, en zonder mededoogen,
Die schoonheid, daar wel eer veel koningen voor bogen,
Met meer geluk, als eer zyn vader Caezar plag,
Zyne overwinningen, niet op dien grooten dag
Ontluisteren, noch aan een enkle roem bepaalen,
Maar van de liefde, als van zyn haters, zegepraalen.
Dit zyn de zorgen dan, Agrippa, die u in
AEgypten voeren; gy bedriegt de koningin?
En schoon men 't nooit geloofd, ik merk wel aan uw reede,
| |
| |
Hoe flaauw Antonius belangen, en de vreede
In uw groot overleg te voorschyn komen, heer.
Wel hoe! Oktavius, steeds vyand van zyne eer,
Na de overwinning, zal zyn zege dus bevlekken?
Ei! ga zyn ziel doch tot grootmoedigheid verwekken!
Bid hem een edele vergisnis toe staan,
En van die zegepraal, zo schand'lyk, zich te ontslaan.
Met welk een heerlykheid zal zich zyn ziel doch vleijen,
Na deze laffe daad? wat zal zyn roem verbreijen?
Die haatelyke naam, verwinnaar van een vrouw?
Welke in vertwyfeling, en doodelyke rouw,
Aan haar vervolgeren niet tegen weet te zetten,
Dan zwakke traanen, om hun woeden te beletten.
Ik weet niet of de vreede u al ter harten gaat,
En of uw zorgen wel oprecht zyn voor zyn staat:
Ja die verborgenheid, zo diep voor myn gedachten,
Kan ik niet doorzien. Maar, 'k zal echter hier verwachten
Of de oorlog, of de vreê: 'k zal voor zyn leeven staan;
'k Verlaat Antonius niet meêr, van deze uur aan!
Men zal my droevig met de koningin zien klaagen,
'k Zal haar haar bittere noodschikking helpen draagen.
Want eind'lyk 'k heb beloofd hen beide te behoên:
'k Zal dit groot opzet ook ten uiterste voldoen.....
Zy komt, gy weet wie ze is; hoor, wat ze u heeft te zeggen;
Denk aan de pligten die 'k u durf te vooren leggen.
| |
Tweede tooneel.
Kleopatra, Agrippa, Charmione.
MYn heer, want eind'lyk dezen dag,
Uw hulp verzoekende, verneed're ik myn gezag;
Of ik myn leeven noch, door u zouw redden konnen.
Want, haat'lyk aan den Raad, verlaaten, en verwonnen,
Veroordeeld moog'lyk aan een eindelouze hoon,
| |
| |
Word een doorluchtige eer van my u aangeboôn,
Die myne hovaardy den goden nooit wouw geeven.
O groote Vorst! uw roem moet aan de starren zweeven:
Gy zyt alleen maar die ontzaggelyke held,
Die al de koningen op aarde wetten steld.
Kleopatra begind van nu aan hem te erkennen,
En wil voortaan zich rot gehoorzaamheid gewennen:
Ja in de minste van de roomsche burgery
Aanbidden al de magt dier grootsche heerschappy.
Neen: Romen, welkers lof steeds zweefde op alle tongen,
Veracht eer biedigheid, die slaafs is, en gedwongen.
Verzoek haar gunst, en buig uw Memphis onder haar,
Want Romen is nu noch, als 't eertyds voor u waar;
Toen 't in haar muuren u zo heer'lyk zag ontfangen,
Dien groot en Caezar u met zo veel schars behangen,
De raad vereerende u met naamen zo vol pracht...
Waar spreekt gy my noch van? 'k ben reeds zo ver gebragt,
Dat al die roem myn hart niet eens meêr kan beweegen.
Alleen noch by de zoon, in myne elend verleegen,
Zoek ik, zo 't moog'lyk waar, een naagebleeven schat
Van goedheid, die wel eer zyn groote vader had.
Gelukkig, zo hy in zyn voorspoed hoog zal achten
De bleeke schim; en met de heiligste gedachten
Dien vader vieren, wien hem aannam tot een zoon.
Oktavius gedenkt, hoe 'k niet alleen myn kroon
Van hem ontfing; maar, om my meerder te behaagen,
Kwam hy al de eer van zyn verwinning my opdraagen:
Ja, zelfs in 't midden van zyn grootste heerlykheid,
Heeft dien vermaarden prinszyn trouw my toegezeid,
En schikte tot den troon een zoon van my gebooren;
Dat eenig pand van al zyn min, die uirverkooren!
Die zoon, in wien de goôn 't afzetsel van hun beeld
Gegooten hadden: zo gekoesterd en gestreeld,
In 't heimlyk opgevoed, door myn voorziende zorgen,
Ver van die droevig hof, doorbrengende in 't verborgen
| |
| |
Zyne eersten jaaren, leid my zwaar op 't hart. Misschien
Zult gy, romeinen, hem wel haast verschynen zien:
Zyn deugden zullen hem genoeg u kenbaar maaken.
Ik durf u bidden, heer! ei! wil doch voor hem waaken,
Leen hem uw hulp, neig doch des overwinnaars hart
Toe medelyden, dat hem nooit verweeten werd
Zyns moeders wanhoop. Ja! hy is doch niemand nader!
Waardeer in hem alleen maar 't bloed van zynen vader.
Die overwinnaar zal, ontwaapend van zyn haat,
De zorg van deze zoon, en van uw droeve staat,
Zelf op zich neemen. Ei! wil u op hem verlaaten!
Zyn goedertierenheid, mevrouw, blinkt boven maaten.
Vertrouw uw lot aan hem, die u de vreede aanbied;
Vergram Oktavius door al uw weêrstand niet;
Voor al, wanneer gy nu zyn wetten komt te ontfangen,
Zo meng uw rechten niet aan andere belangen:
En Romen, schoon 't door een romein veel hoon øntmoet,
Zal nochtans min vergramt zyn op het uitheemsch bloed.
Helaas! de ondankb're! 'k moet dan schreijen,
Want heden zal ons een gerechte wanhoop scheijen.
Antonius, myn heer, verlaat my, 'k word verraân.....
Jaagt deze ontsteltenis u dan geen meêlyde aan?
Romein, alleen met de eer belemmerd, zyn uw zinnen
Dan ongevoelig van 't rampzalige beminnen?
Maar, neen! de flaauwe deugd van 't allerlaagste hart,
Kan niet aanschouwen zulk een onverdraagb're smart:
'k Verzwyg 't niet, deze slag, in zo veel ongelukken,
Is de allerzwaarste die myn bange ziel komt drukken;
Deze is 't om welke ik my tot water weenen zouw.
'k Weet dat Antonius vergeefs zich weeren wouw;
Dat uwe oprechte raad hem drong tot overgeeven.
Maar, schoon de ontrouwe heeft, 't geen billik was, bedreeven,
Verliest Kleopatra daar minder om, myn heer?
Na zulk een liefde van tien jaaren, en noch meêr....
| |
| |
Mevrouw, hy komt, en schynt geheel ontsteld te wezen.
Goôn! wat ontroerd hem weêr? wat ramp staat ons te vreezen.
| |
Derde tooneel.
Antonius, Agrippa, Kleopatra, Charmione Lyfwacht.
Antonius, wordende van zyn gevolg een weinig opgebonden.
NEen, neen! weêrhouw my niet, laat ik hem spreeken gaan.
Agrippa, de oorlog is beslooten, 't is gedaan;
De vreede is uit met ons, ik wil 't bestand verbreeken.
Bedienaar, al te wel op zo veel looze streeken
Van dien verwinnaar, my zo haat'lyk, afgericht,
Keer naar uw leger: ga! vertrek uit myn gezigt.
Vertrek; en wil den Raad te kennen geeven,
Dat ik haar vriendschap zal hardnekkig wederstreeven,
Zo lang zy blind'lings noch de dwing'landy behoed,
En zal gedoogen dat Oktavius dus woed.
Die jonge trotse is door 't geluk al te opgeblaazen.
Indien die fiere, die al 't aardryk komt verbaazen,
Die aan 't noodlottige geval zyn roem alleen
Verschuldigd is, 't welk al myn zege heeft vertreên;
Zo die vermaarden held, in all' zyne oorlogsslaagen
Wil zelve stryden, schoon hy nooit zyn volk dorst waagen,
Dan daar 't op 't vlugten ging, om 't opperste gezag,
Hy toon dan eenmaal, wat zyn dapp'ren arm vermag;
Dat hy ten minsten weet zyn vyand te bevechten,
En door zyn dapperheid deze oorlog te beslechten.
Dat hy me alleen, ons heir blyv' wederzyds gerust,
Voor aller oogen der romeinen, zo 't hem lust,
Kom buiten aan de voet van onze wal verwachten;
Waar ik alleenig ook, trotseerende zyn krachten,
| |
| |
De gantsche waereld, op de stichter van den brand
Des oorlogs wreeken zal, met deze kloeke hand.
Is 't nu noch tyd, nu elk, na zo veel bloedvergieten
Oktavius alom de zege zag genieten?
Te willen 't kloek beleid beproeven van dien held?
Want eindelyk, myn heer, wat kracht, wat krygsgeweld,
Kan u beschermen, en voortaan zyn zege keeren,
En dapp're daaden, die het alles overheeren?
De hemel hoed my, om in deze plaats meer tyd
Te spillen, wyl gy doch niet te verzetten zyt.
'k Vertrek, dewyl gy 't wilt: maar nochtans zal ik 't klaagen
In 't binnenst van myn hart, wanneer ik zie wat plaagen,
En hoe veel rampen, een verblinde gramschap al,
De koningin, AEgypte, en u, verwekken zal.
Zy zal in tyds, misschien, zich schikken na de reden,
En, in dit uiterste gevaar, haar vlyt besteeden,
Om noch te zorgen voor haar leeven, en haar staat,
U laatende aan uw kwaâ voorschikking, and're raad
Naar volgen, en voor haar een beter heil betrachten.
| |
Vierde tooneel.
Antonius, Kleopatra, Charmione.
Kleopatra, na een weinig, zonder spreeken, Antonius aangezien hebbende.
WAt hebt gy voor? wat broud gy weêr in uw gedachten?
Wat nieuwe woede, en welke oploopenheid roept u
Van nieuws in deze plaats? wanneer Agrippa nu
Zo even met u sprak, en gy hem wilde hooren,
Die onderhandeling, heb ik die komen stooren?
Wat ik hier maak, ondankb're? ik stoor
De aanslaagen, die uw list verborg voor myn gehoor:
Uwe ongerechtigheid is ruchtbaar; 'k heb uw zaaken
| |
| |
Terstond ontdekt, gy tracht uw vrede reeds te maaken
Met myn verwinnaar; en door uw gedienstigheid
En laffe zorgen, zie 'k hoe ge om zyn gunst hem vleid,
Ja, gy verraad myn min, en om u myns te onttrekken,
Bedenkt gy tot wat heil u zal die gunst verstrekken.
Hy zelve, in 't heim'lyk, op zyn ydele geluk
Hem streelende, van my te ontrooven, in myn druk,
Een schoonheid, die 'k zo duur gekocht heb, en verkreegen,
Poogde uw staatzuchtig hart tot afval te beweegen.
Deze onderneeming, zo verfoeilyk, zo vol schand,
Bestierde Agrippa, door zyn list en loos verstand.
'T is geen vermoeden, neen! myne oogen zyn getuigen,
O ongetrouwe! hoe ge uw vals gemoed liet buigen.
Wat loon beloofde hy aan uw verraadery?
Wat nieuwe grootsheid, of wat beter heerschappy?
Wat grooter Keizerryk? 'k zal echter noch verschoonen
Die schande in u, die my zo doodelyk komt hoonen.
'k Heb hoogheid, staaten, die 'k maar weinig heb geächt,
Verlooren: 't eenig goed, dat myn vernielde magt
Noch ovrig hiel, die schat, mevrouw, wilt my gelooven,
Zyt gy: myn vyand poogt vergeefs my die te ontrooven.
'k Zal u beschermen, ja! en wreeken 't ongelyk,
Veel beter dan ik deê myn eigen Keizerryk.
En zo ge u dan wilt aan de sterkste zy verbinden,
Gy zult voor 't minst die niet, dan na myn doot eerst vinden.
Hoe! altyd beevende, en beschuldigd van verraad?
Alle uuren bloot gesteld voor nieuwe hoon en smaad,
Moet ik 't geweld, uit zulk een bitt're toorn gereezen,
En minnenydige vervoering, altyd vreezen?
Maar, 'k zie wat opzet u wel meest behaagen kan.
Wel aan, gy wilt het; 'k ga, 'k zal u voldoen daar van.
Ach! ach! Mevrouw! houwd op! wat angst voel ik van binnen!
Waar ben ik? wat heb ik gezegt? waar zyn myn zinnen?
O ongelukkige! wat hebt gy uitgevoerd?
Verklaar doch de onrust, die myn hart zo zeer ontroerd.
| |
| |
Wat wild gy doen? neen! neen! 'k zal u niet laaten vaaren.
Om uwe, om myne min, mevrouw, wilt u verklaaren.
My noch verklaaren! daar gy twyfeld aan myn trouw!
Al wat ik immer deê pleit voor my, in myn rouw.
Als gy my onrecht doet, wanneer ik ben verraaden,
En dat ik zie hoe gy met vreugd my kunt versmaaden,
Wanneer ik schaamrood word, met zo veel hoon getergd,
Zyt gy 't noch, die om myn rechtvaardiging my vergd:
Die in myn wanhoop, en elende, neemt behaagen,
Wiens zoetste wellust is, wanneer hy my hoort klaagen:
Wiens woedende argwaan, en vervloekte minnenyd,
'T geluk myns leevens voor altoos op 't felst bestryd.
Hoe! sluit gy my niet in alle uwe aanslagen buiten?
Zult ge onderneemingen, bedekte raadsbesluiten
Uitvoeren, zonder my, en zonder myne raad?
En zonder dat ge u kreund, of onderzoeken gaat
Myn ongelukkig lot, en myn rampzalig leeven,
Kund ge aan de zegepraal of dood my overgeeven.
En die romeinen, die 'k alleen om u vergram,
Wier eerste haat op my, door u, haar oorsprong nam;
Zouw 'k zonder u, myn heer, die niets verzoeken derven?
Haar goedertierenheid niet trachten te verwerven?
Ik u verlaaten! ik! vermoed gy zulks op my?
Wat eer zouw, buiten u, hoe heerlyk van waardy,
My toch behaagen, en wat zege my vermaaken?
Neen! 'k wil eer 't leeven, dan u niet te zien, verzaaken.
Waarom Agrippa, en waarom Oktavia,
In wederwil van my, dan aangehoord? ô ja!
Zy durven, zelfs in myn paleis, u komen vinden.
Wat t'zaamenrotting, welk een zaak, wat onderwinden
'k Heb 't u alreeds gezegt, mevrouw.
Dewyl myne ondergang doch zeker volgen zouw,
| |
| |
Heb ik voor u, en 't leet dat u mogt overkomen,
Zelfs na myn dood, Vorstin, hun gramschap moeten schroomen.
En laatende u in een afgryselyke elend,
Myn zorg voor u, en voor uw kind'ren aangewend.
Onnutte zorgen! kund ge u dat geloof dan geeven,
Dat ik een oogenblik na u zouw kunnen leeven?
Wat voor afgryslykheid heeft de allerwreedste dood,
Wanneer myn liefde, daar onze ondergang uit sproot,
Myn staaten heeft vernield, dan voor my die 'k zouw vreezen?
Ga! ga ondankb're! waant gy my zo laf te weezen?
Foei! 'k zouw my schaamen om te leeven zonder u,
En de eer, en myne min, beveelen my, u nu
Noch naar te volgen; daar ik billyk u moest haaten.
Ja zelfs dit oogenblik, ver van u te verlaaten,
Zyn myn begeertens, en myn zoetste wenschen, heer,
U noch in 't leeven, tot de grootste trap van eer
Te zien verheeven, en dat ik voor u mag sterven.
Ach! myn vorstin! laat my by u genaâ verwerven;
Vergeet myn doodelyke oploopenheid, neen! neen!
Gy zult niet sterven: 'k zal uw recht niet overtreên!
Van nieuws verzekerd door onze eeden, laat ons schikken,
Ons ov'rig leeven, in die lief'lykste oogenblikken,
En de allerzoerste, en teêrste omhelzingen te zien.
'K zal nieuwe benden weêr uit Lybiën ontbiên:
Ontsteekende van nieuws den oorlog, de eer herhaalen:
Verwonnen zynde op zee, op 't land weêr zegepraalen.
'T verdrukte volk, 't welk in hun nieuwe boeijens zucht,
In honderd plaatsen, voor zyn tyranny, gevlugt,
Niet kunnende 't gewigt dier yzers noch verdraagen,
Is wederspannig, en aan 't muiten reeds geslaagen:
Elk is gereed om ons in 't uiterst by te staan;
Een nieuwe waereld schiet voor ons de wapens aan.
De zege is ons, niets zal myn krachten kunnen krenken.
Mynkrygsvolk staat gereed, en wacht maar op myn wenken.
'k Wil aanstonds 't leger van Oktavius, met kracht
| |
| |
Aanvallende, geheel vernielen met zyn magt;
En van u gaande, hem verwinnen, of zelf sterven.
Ja, zyn soldaaten, wyl hy tracht my te verderven,
Zyn moog'lyk bezig, om ons in dit oogenblik
Zyn hoofd te brengen. Ja! dit voorbeeld, zo vol schrik,
Die snoode slaagen, en verwoede slinkse streeken,
Zyn in 't gemeen by ons romeinen al gebleeken,
Wie is verouwderd op zyn roem in stille rust?
Ons volk heeft menigmaal hun dolle wraak gebluscht
Op hun Veldheeren, heel onmensch'lyk en tyrannig;
Ja vaak in burgertwist, zo hier, als daar, weêrspannig,
Meêr hoofden schelms verraân, dan wel gekroond, roevrouw.
| |
Vyfde tooneel.
Antonius, Kleopatra, Albinus.
Wat is 't Albin? wat nieuwe rouw....
Het noodlot wil u 't ryk van dezen dag ontrooven.
Al 't roomsche volk valt af, en werpt van boven
De wallen, heel vergramd, hun wapens, hun geweer,
Al hun standaarden, voor Agrippaas voeten neêr.
't Is alles spooreloos: zy loopen, heel te onvreeden,
Mistroostig, wyl 't bestand is vrucht'loos afgesneeden,
Uit Alexandriën, met hem, na Caezar toe.
't Schreeuwd alles, weg! wy zyn die laffe keizer moê.
Zy, op de scheepen, die, noch meesters van de haaven,
Aan uw elendig lot een zek're toevlugt gaaven,
Zyn haast dit voorbeeld, zo vervloekt, gevolgd: ô schand!
De AEgyptenaaren doen noch zwakke tegenstand.
| |
| |
Al wat u eind'lyk dan noch ov'rig is gelaaten,
Zyn wat verbaasde, en half verwonnene soldaaten.
Herstel hen straks, Albin, myn naam behoorde alleen
Genoeg te wezen tot hun moed. Zy zyn, ô neen!
Zo lang Antonius noch leefd, niet overwonnen.
Zy volgen my, en zien hoe wy noch stryden konnen.
Een enk'le slag, Albin, zal de verradery,
Van die laf hartige romeinen straffen. Gy
Zult onderwyl het volk bereiden tot verweeren.
Verraân, verlaaten, wil ik alles om gaan keeren.
| |
Zesde tooneel.
Antonius, Kleopatra.
MEvrouw, de tyd is uit van veinzen, 't is gedaan.
Wy zullen nu voor 't laatst elkand'ren spreeken gaan,
Myn vyand zegepraald, en 't is met ons verboren:
Een deerlyk einde is nu Antonius beschooren.
Uw traanen doen my maar geringe smart
By al de ramp die 'k voel in myn mistroostig hart.
'k Zal tot de laatste snik myns leevens u beschermen.
De Goden willen zich doch uwer smart erbermen!
Hoe kan myn zwakke hulp u redden uit deez' nood?
'k Eisch van den hemel maar een roemenswaarde dood.
Wil met geen ydele verwachting u dan vleijen:
Wy zullen nooit elkaâr weêr zien wanneer wy scheijen!
'k Was schuldig van uw lot u opening te doen.
Kan 't zyn, mevrouw, ei! wil uw leeven doch behoên!
Vermy de wreedheit der romeinen, en hun woeden.
Gy had beslooten door de vreede ons te behoeden,
O ongelukkige! maar ik heb 't niet gewild.
Ik ben 't, om wien uw magt zo vrucht'loos is verspild.
| |
| |
De elendige oorzaak, staâg, van alle uwe ongelukken
Ben ik, om my alleen wil 't noodlot u verdrukken.
Ach! myn Vorstin, hoe teêr gevoel ik uw verdriet,
Ik stel my tegen uw gerechte smarten niet;
En echter, ver van die te doemen, drukt me uw lyden,
En uwe traanen, die myn hart met pyn doorsnyden.
De eer voegt zig by de min die u myn ziel noch draagt.
Laat ons grootmoedig, wyl 't doch is vergeefs geklaagt,
Al onze zwakheên hier, kan 't zyn, te boven komen.
Een minnaar, een gemaal, die 't lot u heeft ontnomen,
Eischt van uw liefde noch dit uiterste geweld.
Leef, leef, mevrouw! 't geluk heeft u zo groot gesteld,
Dat uwe ontzaglykheid uw staat en kroon zal spaaren:
Wil slechts 't geheugen van myn trouwe min bewaaren.
Leef, myn prinses! vergeet doch de eer niet van uw rang:
En, van Antonius aldus verdrukt, ontfang,
Ontfang myn zuchten hier voor 't laatst licht van myn leeven,
En 't uiterste vaarwel: vaarwel! 'k moet u begeeven,
Al te ongelukkige, en beminnelyke vrouw!
Dat met my sterven mag al uwe elende en rouw;
De haat van Romen in myn dood geheel versmooren.
En een rampzalige gemaal in 't eind verlooren.
Dat u een lot, min wreed als dit, te beurte val.
Ach! waarom wilt gy dat de dood ons scheiden zal?
'k Wil in die zelve dood, die 't lot u zal bereiden,
Meê deelen; neen! 'k wil van Antonius niet scheiden!
'k Wil weeten wat u in 't laatste oogenblik geschied.
Koningin, ei! volg myn schreeden niet.
Gedoog, dat, eer ik voor 't gezigt van myn soldaaten
Verschynen zal, mevrouw, dat ik u mag verlaaten.
Myn ziel verdiende wel, na zo veel tobbeling,
Dat ze, eer ik stryden ga, een weinig rust ontsing,
Om deze ontsteltenis, zo groot, te doen verdwynen.....
| |
| |
| |
Zevende tooneel.
HY gaat: ô goden! welke pynen!
Ach! zo hy heden moet omkomen in den slag.....
Vlieg! trachten wy met hem te sterven dezen dag.
Einde van het derde Bedryf.
|
|
Auteursrechtvrij