|
| |
| |
| |
Tweede bedryf.
Eerste tooneel.
Kleopatra, Charmione.
WEêrhouw myn weenen niet; neen! laat myne oogen stroomen
Van traanen storten; 't is doch met my omgekomen!
Ik spil 'er geen te veel; wanneer, helaas! wanneer
Antonius, myn min versmaadende, zich weêr
Aan zyn romeinen, en hun wenschen gaat verbinden.
In 't kort, Charmioné, waar zal ik uitkomst vinden,
Wanneer hy my vergeet, verlaat, en wil verraân?
'K verlies hem, 'k raak hem kwyt, men twyfel daar niet aan;
Hy hoord Oktavia; Agrippa doet my braven:
Hy maakt zyn vreede licht ten koste van myn leeven!
Tot welk een overmaat brengt gy uw vrees, mevrouw?
Neen, neen! 'k verwacht voortaan geen troost meêr, in myn rouw;
'K ben tot vervulling van alle ongeluk gebooren;
'T vergramde noodlot heeft myne ondergang gezwooren:
Oktavius bereid zyn wreede zegepraal;
Antonius zal licht dit vyandlyk onthaal
Gewillig toestaan, en die smaad met vreugde aanschouwen.
O bitter nootlot! ach! elendigste aller vrouwen!
Des hemels wraak laat my reeds droeve tekens zien:
Vergramde starren, kan ik dit dan niet ontvliên?
Uw glans schynt noit zo bleek, zo doods in sterflyke oogen,
Als om te dreigen met alle onheil uit den hoogen:
'K zie honderd spooken reeds voorspellen myne val.
Gelooft gy nochtans wel 't geen ik u zeggen zal?
En kund gy de overmaat wel van myn min bevatten?
Die bylen, bundelen, die vyandlyke schatten;
De zegepraal, die haast word tot myn smaad gevierd,
| |
| |
Dat prachtig kapitool, met beelden opgesierd,
Van zo veel koningen, en overwonne grooten,
Tot eeuwige overlast en smaad daar opgeslooten;
Dit alles geeft myn hart geringe moeilykheên;
Maar de onstandvastigheid van hem vrees ik alleen:
Mevrouw, ei! stel uw hart te vreden:
Geloof my, 'k weet gy word noch van hem aangebeden;
Zouw een verstooteling u drukken? wat vermoên!
Gy weigerde immers hem te zien.
Hoe! zal Antonius dan de afgezant van Romen
Gehoor verleenen? en doen Caezars dienaars komen
In myne Ryksstad? en zyt gy 't daar ik 't van zal
Verneemen? welk een hoon! ben ik dan niet met al?
Waar houwd men my hier voor? wil hy alleen regeeren,
En, zyn romeinen ten geval, myn kroon onteeren?
Noch wild gy dat hy my bemind; zie welk een blyk!
Hoe is hy dezen dag zich zelf zo min gelyk!
Helaas! gedenkt gy wel die droevige oogenblikken
Zyns uiterste ongeluks? hoe teêr kon hy verkwikken
Myn bange ziel! ô! hoe verliefd zag hy my aan!
Hoe was hy met my, in verleegenheid begaan,
Waneer, by Aktium, myn vloot hem had verlaaten;
En de onvoorziene slag zyn scheepen en soldaaten
Beroerde; daar myn hart met een te laffe schrik
Bekneld, de wanhoop joeg in 't volk, dat oogenblik.
Hy zag my, daar zyn ziel wierd door benepen, vlugten.
In hem deê liefde, 't geen in my deê vrees en zugten.
't Gedenkt hem niet, hoe een gelyke moed en magt,
Noch niet deê zien wie op, of t' onder wierd gebragt.
Zyn legioenen, die al de oeverboord besloegen,
Vehieven, op zyn naam alleen, hun moed, en droegen
Zich na zyn voorbeeld, meêr, dan myne vlugt hen zag
Vertzaagen, hy gedenkt niet meêr die wreede slag,
| |
| |
Die schriklyk, te gelyk, en aarde, en zee deed beevens
Daar Aktium alleen zouw de uiterste uitkomst geeven
Van 's waerelds heerschappy. Hy volgde my; verliet
Zyn volk; ze zagen 't aan, dan zy geloofden 't niet.
Men zag van schaamte en schrik, al de romeinen trillens
De rotzen om en om weêrgalmden op het gillen
Van hun vermengd geschreeuw; maar hoe zyn aankoms waar,
Weet gy, hy vond van schrik my stervende, al myn hair
Ontsierd, myn bange borst en schoot in traanen baaden
Hy peinsde naauw'lyks, dat dit al zyne oorlogsdaaden,
De halve waereld, hem te ontrooven kwam. hoe teer!
Hoe flaauw! belemmerd door zyn rampen, wist hy weêr,
Met een verliefde hand, myn traanen af te droogen.
Wat was zyn bitt're smart behaaglyk in myne oogen?
Ja, hoe beminn'lyk, in die doodelyke staat,
Was toen Antonius? hoe vriend'lyk van gelaat?
Hy wist, in weêrwil van zyn wanhoop, noch te blaaken;
Myn kleine aanlokselen vergrooten zyn vermaaken:
Die onderhoudingen, zo teder, zo vol brand,
Verkwikten onze min, verdubbelde onze band,
Dat wy elkander trouw voor eeuwig zouden vinden.
De liefde alleen hield plaats by bondgenoot en vrinden.
Ja, hy bepaalde ook al zyn liefde, om in myn schoot,
En aan myn voeten die op te offren met zyn dood.
O Goôn! wat is zyn hart verkeerd in weinig dagen?
Hy weet hoe 'k zugt en klaag, wat smaad ik moet verdraagen;
De ondankbre weet het! maar hy denkt niet om myn smart!
Een haatelyk Romein, belemmerd heel zyn hart:
Ik ben, ik ben uit zyn geheugenis verlooren.
Hoe! twyfelt ge aan een trouw, zo heiliglyk gezwooren?
Een liefde, daar gy van verzekerd zyt, zo duur?
Denk hoe een oogenblik uitblusschen kon een vuur
Lang in zyn borst gekweekt: maak u daar nooit aan schuldig.
Maar, Iras komt niet weêr; myn hart word ongeduldig:
Hoe weinig, zorgt zy voor de rust haars koningins!
| |
| |
Ja, myne ontsteltenis bekommerd haar geenzins.
Zouw zy, bewust van myn verdriet, haar hulp ontzeggen
Aan myn verleegenheid? ja, yder laat my leggen,
En niemand trekt zich myne elende en kwaalen aan.
Ik merk wel, 't is nu met Kleopatra gedaan.
'k Beklaag alleen myn zelfs... maar, moog'lyk dit vertoeven
Speld my myn ongeluk: zy vreest my te bedroeven.
Neen! die gedienstigheid komt my niet meêr te staâ;
Dat wreed stilzwygen, is my maar verdrukken. Gaa,
Charmioné, ga, vlieg!......
Mevrouw, ik zie haar komen.
| |
Tweede tooneel.
Kleopatra, Charmione, Iras.
ONtdek my alles, spreek; is my de hoop ontnomen?
Spreek, Iras, zeg, wat maakt Antonius? wil hy
My dan verraân? wat doet, wat brouwt men my?
Men zegt, ik schroom het u te ontdekken,
Antonius zal met Oktavia vertrekken;
Dit koningryk, en u, voor eeuwig, ach! mevrouw,
Tot haare blydschap, en uwe eindelooze rouw,
Verlaaten.. voor die prys wierd hun bestand gevonden.
Die tyding is straks naar Oktavius gezonden.
Zy schreeuwen all' hun best,
Breek, breek uw banden! keer! verlaat die waereldpest!
De woede en blydschap blaakt op all' hunne aangezichten,
| |
| |
Wanneer ik herwaards kwam om u dit te berichten;
Zag ik Oktavia, die me aansprak, wel te vreên:
In 't kort, Mevrouw, ze is hier in 't hof, en wacht alleen
Komt ze in hoogmoed, opgeblaazen,
Op haar verwinning stout, myn hofgezin verbaazen?
En zegepraalende, als een trotze romeinin,
Braveeren, met geweld, een droeve koningin?
Ze ontroofd me Antonius, en baard myne ongelukken,
En om met smarten my, zo dood'lyk, meêr te drukken,
Uitkrytende de magt van haar bekoorlykheên,
Voor myn bedroefd gezigt, wil zy zich, wyl ik ween,
Van myne onsteltenis bedienen, en aanschouwen
Myn traanen. Maar, laat ons voor 't minst verborgen houwen
Myn wanhoop voor haar oog, en laat ons liever gaan.
Ik kan, noch wil haar zien!
Mevrouw, ei! hoor haar aan
Antonius zal licht zyn liefde van haar wenden,
Uw staaten stellen beide in even groote elenden.
Ja moog'lyk komtze en klaagt wel over een gemaal,
Wiens ontrouw oorsprong nam uit uw verliefd onthaal:
En wat 'er meêr van zy, zal ze alles u ontdekken.
Ei! spreek haar dan! laat haar niet ongehoord vertrekken;
| |
Derde tooneel.
Kleopatra, Iras.
Hoe zal ik uitstaan deze ondraagelyke hoon?
Moet ik 't verwyten van een vyandin verdraagen,
| |
| |
Zelf in myn eigen hof? en kan u dat behaagen?
Helaas! in welk een staat heeft my dees' min gebragt?
Ach! Caezar! zaagt ge eens op! hoe need'rig, hoe veracht,
Uw koningin, wien ge eer zo heerlyk hebt verheeven,
Voor welkers glorie gy meêr waakte, als voor uw leeven,
Hier zucht en klaagt, gy zouwd, ja, 'k weet gy zouwd om my..
| |
Vierde tooneel.
Oktavia, Kleopatra, Charmione, Iras, Kamille.
'TIs geen verwoede jaloezy,
Die hier verschynen doet, voor uwe ontzaglyke oogen,
De gemaalinne van Antonius. Wy poogen,
Met bitze, en bloedige verwytingen, u 't bloed
Niet in uw aangezicht te dryven; noch verwoed,
Uw liefde, op 't hevigst, met veel last'ren aan te randen,
Ik breng, om hier een hart te ontslaaken uit zyn banden,
Aan uw bekoorlykheên geboeid, Mevrouw, alleen
Maar zwakke traanen, en ootmoedige gebeên:
Die slechts alleen, ver van te twisten met de magten
Van zo veel schoonheids, een gemaal te winnen trachten,
Die gy me ontneemt. Die fiere aanloksels die de faam
Alom verzellen, in 't uitkryten van uw naam;
Deze overmensch'lyke eer, in Griekenland weêrvaaren;
Die wierook, offerhande, al die gewyde altaaren,
Die grootze naamen vol van staatzucht; deze pracht,
Die tooisels, zo gelyk aan 't goddelyk geslacht;
Al die gastmaalen, en die reizen vol van weelden,
Daar ge in triomf liet eer bewyzen aan uw beelden;
Die dart'le lusten, dat hovaardig hofgezin,
Doet al het roomsche volk vervloeken uwe min.
De naam van een romein houwd myn gemaal verbonden;
| |
| |
Hy heeft die zuiv're deugd te grootelyks geschonden.
De Raad heeft reeds al hun gewapend volk besteld,
Om uit uwe armen hem te ontrukken, met geweld.
De Goden willen zelf, door hun gedreigde plaagen
Zo trots een hoogmoed van geen sterf'lyk mensch verdraagen.
Antonius, ontblood van vrinden, zal misschien,
Zyn overwinnaar haast, verslaafd naar de oogen zien.
Een smaad die eeuwig zyn geheug'nis zal besmetten.
Kom, trachten wy, Mevrouw, dat onheil te beletten.
Men arbeide om zyn eer en leeven te behoên.
Verbinden we ons, laat ons dit heerlyk proefstuk doen.
Toon door die braave daad uw trouw! wilt hem verwekken
Tot die kloekmoedigheid! verpligt hem te vertrekken
Uit Alexandriën. Mevrouw, ei! laat uw hand,
Hem weder schenken aan zyn eigen vaderland!
Die eed'le daad, Vorstin, zal Romen teêr beweegen,
Om al de schande, u reeds bereid, weêr uit te veegen.
Ik zal met dankbaarheid bezorgen dat den Raad,
Getrouw bewaarende 't geheugen van die daad,
Uw edelmoedigheid, zo waardig als verheeven,
En myn erkentenis, hier eeuwig zal doen leeven.
In dit verhaal, met zulk een braaf beleid gevoerd,
Behoorde gy 't belang, 't geen u, zo 't schynd, ontroerd,
En heim'lyk vleid, wat meêr, wat beter te bedekken.
Ik merk wat goedheid u verpligt, om te voltrekken
Een haat'lyk tafereel, hoe 'k doorgaans heb geleefd.
In de eer, daar Griekenland my meê verheerlykt heeft,
Speur ik, ten ondank van alle uwe omweegen, heden
Al 't geen u kwetst, in uw gezicht, en aan uw reden.
Weet dat men meêr om my heeft, dan om u gedaan.
Maar, om uw minnenyd niet hooger te doen gaan;
Leer aan de Grieken, hoe veel minder men zal eeren
Een koningin, die gy AEgypten ziet regeeren,
Een dochter, uit zo groot een koninglyke ry,
Als een romeinsche vrouw. Antonius, zegt gy,
Heeft, hier belegerd, gantsch verlaaten en verleegen,
| |
| |
Den Raad tot vyanden, en goôn, en menschen tegen.
Wel aan, wyl in der daad, onwaardig, zo gy zegt,
Aan de bekooringen eens koningins gehecht,
Zyn liefde, en aan de naam, en zuivre deugd van Romen
Zich zeer vergrypt, dient hy uwe oogen voor te komen,
Als 't grootste voorwerp van verachting en van haat,
Bevryd van rampen, daar zyn min my meê belaad;
Laat, voor de zorg van zyn beklaag'lyk lot, my raaden.
Hy, by u gantsch verdacht van haatlyke euveldaaden,
Verdiend dan immers zulk een groote goedheid niet,
Dat men uit gunst een raad, zo heilzaam, aan hem bied:
Te gaan, ontbloot van magt, van eer, en al zyn staaten,
Zich zelve in handen van uw broeder overlaaten:
Te wachten tot hem word met Lepidus gedeeld
Een smaad'lyk eind. Indien 't Antonius verveeld,
In deze plaats, zyne eer en vryheid te verweeren;
Dat hy zyn dood zoek, eer hy zich laat overheeren.
Dit voegt een Keizer maar alleen in dit geval:
'T is ook de raad, mevrouw, die ik hem geeven zal.
Maar, 't is een rooms gemoed, gy hebt u niet te vreezen,
De raad eens Koningins zal hem zo waard niet wezen.
Hy zal maar al te veel dat ongelukkig spoor
Zyns neigings volgen, en verleenen u gehoor:
Zyn hart zal altyd na 't beminde voorwerp hellen.
'T is ydel tegen zyn bederf my aan te stellen:
Zyn val is zeker! en gy zult, mevrouw, gy zult
Van zulk een ondergang zyn de oorzaak en de schuld.
Maar, als uw benden, na 't vergeefsche tegenstreeven,
Door hun verbaasde vlucht uw blyken komen geeven
Van zyne dood, hoe zult ge ontfangen deze maar?
Als koningin. O ja! uw Romen leend my daar
Haar bystand toe, Mevrouw, door duizend braave daaden,
Daar 't vol van is, en wiens voorbeelden my reeds raaden
Tot de eed'le wanhoop, om met één slag, alle elend
Myns leevens, my te ontslaan, met een doorluchtig end.
| |
| |
Zouwde ik het oogenblik des doods laf hartig schroomen?
Om honderd koningen, waar van ik ben gekoomen
Te onteeren? neen! ik zal weêr weeten een gemaal,
Ten trots van Romen, en in weêrwil van de kwaal
Die 't noodlot my bereid, zo zeer op my verbolgen,
Zyn bleeke schim in 't graf grootmoedig naar te volgen.
'K zie dat ik op uw hart ter waereld niets verwin:
Gy spreekt als minnaaresse, en ik, als gemaalin.
'K verlaate u, en ik ga, in weêrwil van uw beiden,
En de eene, en de and're, hun behouwdenis bereiden.
| |
Vyfde tooneel.
Kleopatra, Charmione, Iras.
Zy hem hehouwden gaan! hoezy! wat zegt zy my?
Heeft ze op Antonius dan zulk een heerschappy?
Zy weet tot overgaaf zyn hart dan te beweegen!
Ach! ongelukkige, laat hy my zo verleegen?
Laat ons hem zien, op dat myn doodelyke smart
Volkomen blyken mag aan een ondankbaar hart.
Kom! of myn traanen hem bewoogen tot ontfarmen,
Laat by my, nat beschreid, zyn kniën zien omarmen.
Kom, gaan wy, 't is hoog tyd.
Mevrouw, daar komt by aan.
| |
Zesde tooneel.
Antonius, Eros, Kleopatra, Charmione, Iras.
WY trachten, om de schande in 't uiterst noch te ontgaan,
Den Raad, beledigd door myn min, tot ons te wenden,
Hun te verplichten tot genaade, in deze elenden.
Zo is 't dan waar, myn heer, ('k verzeker my daar van)
| |
| |
Dat myne liefde u hier niet langer houden Ran?
Dat een onmensch'lyke eer, die my op 't hart zal drukken,
Antonius haast van Kleopatra zal rukken?
Zyn dat die eeden? en is dit die duure trouw,
Die ge eeuwig zwoerd dat ik alleen genieten zouw.
Die trouw, zo menigmaal met u van nieuws verbonden,
Zal van Antonius wel blyven ongeschonden.
Ja 'k zweer, al zouw de wraak des hemels my, van 't licht
Beroovende, aanstonds doen vergaan voor uw gezigt,
Dat ik nooit imand meêr, als u alleen zal minnen.
Maar zie, mevrouw, breng u onze onspoed eens te binnen;
Zie welk een gruw'lyk, en hardnekkig ongeval,
Wat ongenaade u dreigd, en my vervolgen zal.
Zints die vervloekte dag, die dood'lyke oogenblikken,
Die ons 't gestrenge lot toen ten verderf kwam schikken;
Wanneer 't ons in den stryd van Aktium, ô schand!
Verblinde, en dwaalen deê, te water en te land.
'k Heb zints gekwynd, en my, verlaaten en gebannen,
Alleen gewapend om my dus te zien vermannen,
In schande, en dood'lyk aan de waereld maar geleefd.
Ja, weinig vrienden, wien 't geluk verstooten heeft
Als my, volharden slechts, om hun verdrietig leeven,
My volgende, aan 't geval des oorlogs op te geeven.
Ze erkennen Caezar alle, elk schrikt voor zyn geweld,
Zyn naam alleen maakt al de Koningen ontsteld.
Wat kan ik anders, hier beleegerd, dan verwachten,
Als dat u Romen dwingt, uw grootheid te verachten,
En slaafs te geeven, in hun magt en tyranny.
O welk een schand voor u! wat gruwelstuk voor my!
Kleopatra zouw een hoogmoedig en verbolgen
Verwinnaar naar gaan, en zyn zegewagen volgen?
En ik zouw leeven, en dat lyden? kan 't geschiên!
Myne oogen zouden dan die schoone handen zien,
Die handen, daar myn mond zo dikmaals bleef aan hangen,
Door myne min zo teer gevierd, zo schand'lyk prangen
Van 't smartelyk gewigt der boeijens? die den Raad,
| |
| |
En 't woedend volk u smeed, door een vervloekte haat?
'k Zouw u beschimpen zien? 't baldaadig morren hooren,
Waar van de spyt, op 't nieuw, my zouw het hart doorbooren.
Hoe zoude ik konnen zien, dat elk van 's waerelds end,
't Lustgierig oog zouw slaan op u, en uwe elend?
'k Wil 't wel belyden, hoe myn ziel, hier van beneepen,
Dit ys'lyk denkbeeld, staâg, alom gaat met zich sleepen.
't Is u geraân, mevrouw, te ontvliên de slaverny;
En de overwinnaar te bevreedigen, voegt my.
Verlaat, verlaat die zorg! niets kan my meêr bekooren:
'k Heb zelf 't geheugen al van de ydele eer verlooren.
Indien ik diens behoud zo waardig had geacht
By de Ciliciërs, daar 't lot eerst by u bragt,
Dien grooten Caezars weeuw, AEgyptens koninginne,
Had ik dan de gemaal wel van een Romeininne
Geroofd? zoude ik my, bloot, wel hebben in 't geweld
Van zo veel last'rens, en onwaardigheên gesteld,
Daar uw Romeinen my meê drukken, zo tyrannig?
In myne aanslaagen blind, en aan myn pligt weêrspannig,
Is al myne eer, aan u maar trouw te zyn, gevoegd;
Ja, u te minnen, heeft my 't allerzoetst vernoegd;
Niets rouwd me ook van al wat ik voor u uit kwam voeren.
Ha! 't is die liefde noch! wiens gloed my plag te ontroeren;
Die zo veel angsten werpt in myn roistroostig hart.
Laat ons, mevrouw, laat ons, ra deze plaats benard,
Voor alle rampen en gevaaren de oogen sluiten.
O goden! laat op my doch al uw gramschap stuiten!
Moet myn Prinses, om myn verblinde liefde, dan,
Zich schikken tot een snoô triomf van een tyran?
Neen, neen! uw strydend hart komt my uw schuld vertoonen;
Gy durft Oktaviaas bekoorlykheên niet hoonen:
Gy hebt haar aangehoord, zy u gesmeekt, gebeên,
En myn bekommering hier om heeft dubb'le reên!
Om u voor de and'remaal te rukken uit myne armen,
| |
| |
Heeft ze u gevleid, behaagd, bewoogen toe ontfarmen.
In Romen was zy by u aangebeên, geacht;
Wyl aan Kleopatra hier niet meer wierd gedacht.
Wat word van my? helaas! hoe kom ik dit te boven?
Moet haar geluk meuw hart ten tweedenmaal ontrooven?
'T is waar, 'k verzwyg 't u niet, mevrouw, 'k heb haar gezien:
'K heb ook op zek' re wys getracht haar gunst te biên.
Niet dat haar goedheit, noch haar deugt, betwisten zouden,
De liefde alleen, die 'k u maar schuldig ben te houwden.
Maar, weet ik of my 't lot meer gunst bewyzen zal?
En zo 'k in deze stryd moet sterven, door 't geval,
Wil ik ten minsten, ja! 'k wil uw behouwd betrachten
By myn verwinnaar, en een zusters haat verzachten.
Vergun dat ik my, zelve een wyl verban, mevrouw:
Verbergende hoe 'k noch uw liefde in waarden houw.
Ha! gy verraadme! en om myn twyf'lend hart te streelen,
Kund gy niet anders dan met valsche reed'nen speelen.
Indien gy niet en wilde, ô laffe weifelaar!
Dat ik, altyd met u vereenigd, één gevaar,
In dood en leeven, met u deelen zouw, en draagen:
Waarom liet gy my niet, toen my uw oogen zagen
Zo van u vlugten, ver van Caezar, en van u
Myn uitvlugt zoeken? wat ontsteld uw zinnen nu?
Zeg? waarom volgde gy me? en om deze oord te ontroeren,
Door gantsch AEgypten meê de schrik des oorlogs voeren?
Wat was ik, zonder u, en zonder uwe min,
Myn roem zo dood'lyk, een vermaarde koningin!
Hoe was myn ryk beroemd by de omgeleegen landen!
Deze eer hebt gy verwelkt, door die vervloekte banden!
Gy zyt het, die, met zo veel rampen overlaân,
Myn leeven hebt verdrukt, myn ryk doen ondergaan.
Gy hebt met oorlog, twist, en weêrzyds bloedig stryden,
Myn magten de uiterste verwoestingen doen lyden:
'K verlies het al om u; en wilt gy noch, barbaar!
Dat ik my schikken zal om u te missen? maar,
| |
| |
Waarom zo lang een tyd my laatende aan myn smarte?
Heb ik u voorgesteld de onsteldheid mynes harte?
'K houw u niet langer: ga, ga Caezar vinden! ja!
Ga word zyn slaaf, en voegt u naar zyn wetten, ga!
Vermeêr zyn hof: ik zweer, ik zal daar ook verschynen,
En moog'lyk wreeder dan gy denkt, om u te pynen.
| |
Zevende tooneel.
Antonivs, Eros.
WAt wil dit, Eros? zeg? wat kan ik hier in zien?
Wil zy, mistroostig, na haar vyands leger vliên?
Zouw ze aan Oktavius haar zelf wel overgeeven?
Wat denk ik hier doch uit? haar wanhoop doet my beeven?
Ik weet het niet: maar weet, myn heer,
Agrippa zoekt haar, en verlangt, van wegen de eer
Des overwinnaars, en haar staat, met haar te spreeken:
En moog'lyk tracht hy wel.....
Ach! welk een schrik'lyk teken!
Ik kan haar dreigingen maar al te wel verstaan.
O goden! die u t'zaam verëend om my te slaan!
Zouwd ge een elendige, verkropt met ongelukken,
Met deze laaste ramp, noch meer, noch zwaarder drukken!
Helaas! de ondankb're zal, ja! zonder twyfel, licht
Dit oogenblik noch wel, voor myn bedroefd gezigt,
Na die kant, daar 't geluk haar toe lacht, overhellen.
Kom volg my! laten we ons met kracht daar tegenstellen,
En voor dit opzet, zo rampzalig! haar behoên:
Ontdekken wy dit wreed geheim: kom, laat ons spoên.
Einde van 't tweede Bedryf.
|
|
Auteursrechtvrij