Weelde-drang

[p. 33]

IV.

Mevrouw de Bie zat met een roman voor zich waarin zij niet las, toen haar man van zijn bezoek terugkeerde.

‘Waar is Meta?’

‘Naar bed, zij had wat hoofdpijn.’

‘Nu, de zaak is in orde hoor.’

‘Wat zijn 't voor menschen?’

‘Ach, ik geloof, brave, fatsoenlijke lui, maar totaal onmogelijk, geen menschen, waar je mee om kunt gaan.’

‘Wat zeiden ze wel van ons aanbod?’

‘O ze maakten eerst nog tegenwerpingen, hadden 't over verplichting enz., maar ze waren er toch heel happig op. 't Doet me plezier voor die kleine meid, 't zou jammer zijn als zoo'n kind heelemaal verburgerlijkte in die omgeving.’

‘Je weet,’ zei mevrouw, ‘dat ik niet ingenomen ben met dat plan.’

‘Je hebt je er toch niet tegen verzet.’

‘We ontrukken 't kind aan den kring waarin ze thuishoort. Ze zal er zich hoe langer hoe ongelukkiger in gaan voelen. Wanneer ze terugkomt van die kostschool moet ze toch weer naar haar ouders, dan zal 't heelemaal niet meer gaan.’

‘Was dan eerder met die bezwaren voor den dag gekomen.’

‘Dat zou me niet geholpen hebben. Jij vond 't dadelijk goed, toen Meta vroeg of haar vriendinnetje op onze kosten mee mocht gaan. Tegen die kleine Carla heb ik niets.’

‘Een allerliefst kind, dat moet je toegeven.’

‘Ja, dat geef ik toe, maar jou groote belangstelling in haar vind ik verkeerd.’

Adolph de Bie begon te lachen.

‘Allons Anna, wees toch wijzer. Een vriendinnetje van onze Meta. 't Kind kon mijn dochter zijn.’

[p. 34]

Zij keek hem aan, een smartelijke trek gleed over haar vriendelijk, bleek gezicht. Toen zuchtte zij:

‘Wel mogelijk,’ zei ze zacht, niet scherp of verwijtend, ‘maar ik ken je.’

Hij vond 't nu noodig om zich verontwaardigd te toonen.

‘Wel allemachtig, wat een leelijke insinuatie. Je zult toch niet veronderstellen dat...’

‘Ik veronderstel niets,’ viel ze hem in de rede. ‘Ik zeg alleen maar dat ik jou belangstelling in zoo'n jong, mooi meisje altijd verkeerd vind.’

‘Maar als ik je nu zeg dat ik 't alleen doe omdat Meta 't zoo heerlijk vindt, dat ik voor dat meisje op zijn hoogst een beetje vaderlijke genegenheid voel?’

‘Dan geloof ik je niet.’

Ze zei het beslist, maar zoo kalm, dat zij 't hem onmogelijk maakte om boos te worden.

Hij haalde de schouders op. ‘Ik begrijp je niet.’

‘Dan wil ik 't je wel duidelijk zeggen. Je weet heel goed, dat ik niets voor me zelf vraag. Wat je doet is me onverschillig. Van 't begin van ons huwelijk af ben je me ontrouw geweest. Ik heb er ontzettend onder geleden, maar dat is voorbij. Toen Meta geboren werd heb ik leeren verdragen; ik wilde niet dat zij op zou groeien in een huis van twist en verdeeldheid. Als ik geen kind had gehad zou ik nooit bij je zijn gebleven, nu bleef ik niet alleen, maar ik heb den schijn bewaard, ik heb je altijd hoog gehouden tegenover je dochter. Ik heb er voor gezorgd dat ze van je houdt en je heelemaal niet kent.’

‘Haal je dat allemaal op om me er aan te herinneren dat ik je dankbaar moet zijn?’

‘Neen, dat kan je niet zijn, omdat je niet weet wat het mij gekost heeft. Van al mijn verdriet begrijp je niets. Maar zooals ik zei, dat behoort ook tot het verleden.’

‘Nu,’ hernam hij ongeduldig, ‘dan weet ik ook heelemaal niet waarom ik die preek moet aanhooren.’

‘Omdat ik je wil waarschuwen. Zooveel ik kon, heb ik er voor gewaakt dat je het huis, waarin je kind woont, moest eerbiedigen. Om je niet in verzoeking te brengen heb ik nooit een meid genomen met een knap gezicht. Nu is 't wel niet waarschijnlijk, dat een meisje als Carla ooit iets zou voelen voor

[p. 35]

jou. In de oogen van zoo'n jong, onberdorven kind ben jij een oude man en leelijk bovendien...’

Haar koele, onverschillige toon ergerde hem bovenmate.

‘Ba, wat een flauwe wraakneming.’

‘Dat is het niet. Al ben ik overtuigd dat je dus niets van Carla te wachten hebt, ik heb gezien hoe je het kind soms aankijkt en dat is voor mij genoeg. Ik wil niet dat ze ooit iets anders in je ziet, dan meneer de Bie, de vader van haar vriendin. Als je daar niet voor zorgt ter wille van Meta, dan maak je mijn werk van jaren ongedaan en dan verlies je de genegenheid van je dochter. Dat is een waarschuwing en zoo je wilt een bedreiging.’

Rustig sloot ze haar boek en begon enkele kleinigheden in de kamer te ordenen. Hij nam een courant, verborg er zijn gezicht achter en deed alsof hij las. Maar het prikkelde hem dat hij haar gelijk moest geven. Als ze eens wist dat hij al onvoorzichtig geweest was. Dat mooie, kleine ding, had hem een oogenblik buiten zich zelf gebracht. Maar 't zou niet weer gebeuren, voortaan zou hij zich beheerschen, niet meer zoo dom zijn. Voorloopig mocht zij niets in hem zien dan een vaderlijken vriend. Oud en leelijk, nu ja. Maar 't meisje was arm en in een valsche positie geplaatst. Wie weet wat de toekomst zou brengen.