Mastreechter versjes en leedsjes (onder ps. P.C.d.B.)

[p. 5]

Mastreech, mie pläötske
wijze: Holland dierbaar land

Eus Mastreech dat is e pläötske

Wie op eerd nörreges steit,

Iech wèl hei me leve sliete

Tot miene lèsten aosem geit.

Es iech hei ins moot vertrèkke,

Miech moot keeze ander weeg,

Mien hart bleif nao diech verlange

Nao mie good, mien aaid Mastreech. bis.

Treechteneere die verhuisde

Kinne toch gel groeter g'lök

Es ze later weer ins komme,

In hun vajerstedsje trök.

Hun plezeer is, op te hoole

Met hun aw Mastreechter vrun,

Alles wat zij vreuger dooge,

Hun plezeerkes, ouch hun zun. bis.

Eus Mastreech dat heet e täölke,

Riek aan wäörd vol zengrigheid.

Vreemde kinne et neet spreke,

'mdat hun moul dao neet nao steit.

Wèlt me diech moderniseere

Hollans make goon vaan diech,

Zwere veer trouw aon eus täölke

't Is de taol vaan uuch en miech. bis.

Aoch Mastreech, alle dien kinder

Zien aon stad en taol gehech.

Huurt me hei en dao wel spreke

‘Treechter Hollans’ gaar neet slech.

Laote veer die luikes weere,

Want et is e groet sjendaol,

Tot veer hun hei tolereere

V'raojers vaan eus moojerstaol. bis.